Każdy lubi być chwalony. Słuchanie pochwał i komplementów to po prostu coś, co zawsze nas podbudowuje i jest fantastycznym motorem do dalszych działań. Ot, zaczynamy wówczas odczuwać wewnętrzną dumę oraz wierzyć w to, że jesteśmy ważni i mamy talent do wykonywania jakiś rzeczy. Ponadto chwalenie ma gigantyczny wpływ na rozwój emocjonalny dzieci. Jeżeli w dzieciństwie do naszych uszu w ogóle bądź niezmiernie rzadko dochodziły pochwały, jako dorośli boimy się wyzwań i w ogóle nie wierzymy w swoje siły.
Zobacz także: Gdy umysł wciąż płata figle... Czym jest osobliwy zespół Fregoliego?
Osoby, jakie nigdy nie były chwalone jako dzieci lub jeśli owych pochwały było jak na lekarstwo, w dorosłym życiu borykają się z mnóstwem problemów. Jednym z nich jest brak samoakceptacji. Niechwalone dzieci stają się potem nierzadko dorosłymi, którzy uważają się za gorszych od innych. Nie potrafią wychodzić ze swojej strefy komfortu. Nie podejmują wyzwań, panicznie obawiając się porażek i tego, że zostaną ośmieszeni. Podskórnie uważają, że pisany jest im los nieudaczników. Tak, wychowanie a raczej błędy wychowawcze naszych rodziców, mogą być bardzo ciężkim balastem.
O swoich kłopotach z samoakceptacją związaną z wychowaniem opowiedziała nam nasza czytelniczka Justyna.
„Nie potrafię się zaakceptować, a co dopiero polubić. Choć zdaję sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie brakuje mi urody, czy inteligencji, nie umiem myśleć o sobie inaczej jak o zerze... Patrzę w lustro i widzę brzydulę. Oceniam swoje doświadczenie w pracy i widzę nieudacznika... To chore błędne koło.
Moje kłopoty z samoakceptacją zaczęły się już w podstawówce. Miałam świetne stopnie, byłam bardzo grzeczna, nigdy nie sprawiałam żadnych problemów wychowawczych i... nigdy nie zostałam za to pochwalona. Wszystko to było uznawane za standard...
Zauważyłam, że w mojej rodzinie coś jest nie tak w ostatniej klasie podstawówki. Podsłyszałam rozmowę koleżanki z ławki z jej mamą. Pamiętam, że dostała w wtedy trójkę z matematyki, przedmiotu, z jakim miała wielkie problemy - jej mama chwaliła ja w niebogłosy. Nie mogłam przestać o tym myśleć. Gdy ja przyniosłabym do domu trójkę, na pewno skończyło by się to awanturą. Kiedyś za czwórkę z trudnego sprawdzianu usłyszałam, że jeśli się nie zmienię, to czeka mnie sprzątanie ulic. Zastanawiałam się, dlaczego mi nigdy nikt nie mówi nic miłego...
W mojej rodzinie panuje emocjonalny chłód. Rodzice dbali o mnie i o mojego brata, ale wychowywali nas, okazują minimum uczucia. Nie mieli dobrych wzorców, dziadkowie są tacy sami. Przez beznadziejne dzieciństwo mam beznadziejne życie. Robię, co mogę, aby z tym walczyć i w końcu uwierzyć w swoje siły.”
Zobacz także: Samotni strzelcy. Jak wygląda życie ludzi aspołecznych?
