Wedle mitologii greckiej Atlas był jednym z tytanów. Odważny i pełen brawury, zdecydował się wziąć udział w tak zwanej tytanomachii, czyli walce bogów olimpijskich wraz z tytanami o władzę nad światem. Tytani ową walkę przegrali, za co zostali bardzo srodze ukarani. I Atlasa dosięgła kara. Zeus skazał go na dźwiganie sklepienia niebieskiego na barkach. Z przykrą historią i trudami mitologicznego tytana wiąże się pewien syndrom, jaki swego czasu został nazwany jego imieniem.
Zobacz także: Oda do radości, czyli codzienny trening optymizmu
Dotknięci tak zwanym syndromem Atlasa to ludzie sprawiający wrażenie bardzo silnych psychicznie, niezwykle zaradnych, doskonale zorganizowanych, jacy absolutnie nigdy się nie poddają i którzy z podniesionym czołem stawiają czoła wszelakim trudnościom. Często mają bardzo silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy. Inni chętnie proszą ich o rady, czy interwencje. Ci zaś wierząc, że nic nie jest w stanie ich osłabić, biorą na siebie rozwiązywanie problemów innych. Początkowo zupełnie im to nie przeszkadza. Lubią mieć nad wszystkim kontrolę. To, że przez swoje otoczenie są uważani za niezastąpionych, przyjemnie łechta ich ego.
Niestety po czasie okazuje się, że wpadają przez to w pułapkę. Nie potrafią powiedzieć „stop”. Przestają myśleć o sobie i własnych emocjonalnych potrzebach. Kłopoty narastają, obowiązki się mnożą, negatywne emocje zaczynają wypełniać cały umysł. Niesiony ciężar okazuje się w końcu nie do uniesienia. Tym samym ludzie, jakich dotknął ów syndrom zaczynają wpadać w stany depresyjne.
Brzmi znajomo? A może w twoim otoczeniu jest osoba, u której rozpoznajesz syndrom Atlasa?
Zobacz także: Obsesja może być niebezpieczna. Skąd się bierze to zaburzenie?
Zobacz, co oznaczają kolory, którymi się otaczasz!
Twój wybór powie o Tobie wiele.
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej