Schizoidalne zaburzenia osobowości są ujęte w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych. Osoby z osobowością schizoidalną cechują się tym, że unikają kontaktów społecznych, są niechętne w stosunku do bliskich relacji interpersonalnych i preferują życie w pojedynkę. Często zamykają się w swoim świecie i izolują. Czy da się zbudować związek z takim człowiekiem?
Zobacz także: Kontakt z wampirem emocjonalnym może być niebezpieczny. Po czym poznać taką osobę?
Osobowość schizoidalna to specyficzne zaburzenie. Wśród jej objawów jest wiele deficytów w różnych aspektach funkcjonowania człowieka przy dość małej liczbie symptomów typowych dla tego zaburzenia. Z tego powodu, nawet dobry specjalista może mieć problem ze zdiagnozowaniem osobowości schizoidalnej. Taka osoba będzie cechować się chłodem emocjonalnym i spłyconą uczuciowością.
Człowieka o osobowości schizoidalnej można rozpoznać po tym, że podejmuje on znikomą ilość działań, które mogą dać mu przyjemność. Będzie on także mało wrażliwy na konwencje społeczne. Z kolei jego chłód uczuciowy będzie mocno wyczuwalny dla osoby, która wejdzie z nim w relację.
Osobowość schizoidalna przejawia się niską zdolnością do wyrażania uczuć i bardzo słabymi zainteresowaniami co do doświadczeń seksualnych. Taka osoba będzie preferowała samotnictwo i będzie stronić od nawiązywania relacji społecznych. Mogą one wręcz wywoływać w niej lęk. Osoba z tym rodzajem osobowości będzie żyła w swoim świecie pochłonięta fantazjowaniem i retrospekcjami. Według przekonania osoby chorej, potrzebę przestrzeni w relacji można osiągnąć jedynie poprzez izolację. W przypadku takich osób dominujący jest motyw odrzucenia przez bliskich, które prowadzi do wyobcowania i poczucia bycia gorszym od innych.
Aby poprawnie zdiagnozować u pacjenta ten typ osobowości, należy rozpoznać u niego co najmniej trzy z poniższych warunków. Taka osoba cechuje się chłodem emocjonalnym i spłyceniem uczuciowym. Nie podejmuje działań dających przyjemność. Nie interesują jej ani krytyka, ani pochwały. Dodatkowo, posiada ograniczoną zdolność wyrażania różnego rodzaju uczuć oraz nie przejawia zainteresowania doświadczeniami erotycznymi z innymi osobami. Taki człowiek także nie wchodzi w bliskie relacje czy związki. Cechuje go także brak wrażliwości na konwencje i normy społeczne.
Zaburzenia osobowości to długotrwałe wzorce postępowania, więc nie mogą mieć charakteru epizodycznego. Najczęściej ujawniają się one w późnym dzieciństwie lub wczesnej dorosłości i obejmują wiele aspektów funkcjonowania.
Jak mówi teoria psychodynamiczna, podłożem tego typu zaburzeń osobowości są nieświadome konflikty osobowościowe i stosowanie prymitywnych mechanizmów obronnych.
Proces wychodzenia pacjenta z tego zaburzenia jest długotrwały i trudny. Polega na powolnej zmianie struktury osobowości. Terapia zazwyczaj ma charakter indywidualny i jest dobierana do potrzeb pacjenta.
Zobacz także: Mizoginia. Skąd się bierze niechęć do kobiet?
Źródło: portal.abczdrowie.pl