Gdy choruje się na miłość. Czym jest syndrom Adèle?

Czy mając 27 lat da się poznać jeszcze normalnego faceta?

W sumie to jest przykre. Miałam kiedyś podobnie. W połowie studiów zakochałam się w koledze z roku. Też nie od razu. Byliśmy znajomymi, widywalismy się na niektórych zajęciach oraz wykładach, siedzieliśmy obok siebie. Nie zwracałam na niego uwagi, był pp prostu kolegą. Nie był do tego zbyt urodziwy, ale miał dobry charakter.w pewnym momencie miałam ciężkie chwilę na studiach. Nie mogłam się nauczyć pewnego przedmiotu, prawie przez niego wyleciałam, ale on mi pomógł, wytłumaczył pewne rzeczy, podał notatki, pocieszał, wspierał. Aż pewnego dnia zdałam sobie sprawę, że się w nim zakochałam. Tak z dnia na dzień po pół roku znajomości. Ta jego dobroć wobec mnie i chęć pomocy mi zaimponowały i to tak, że nie liczyło się, że nie był moim ideałem jeśli chodzi o wygląd, przestało mi to przeszkadzać, bo zauważałam tylko jego dobre wobec mnie zachowanie. To była jedna z moich większych miłości. Niestety niespełna. Próbowałam go jakoś poderwać. Wykazywałam zainteresowanie, dosiadałam się na wykładach czy wspólnych ćwiczeniach. On do mnie też. Pisaliśmy razem. Widziałam, że coś go gryzie (też miał ciężki moment w życiu) to próbowałam go pocieszyć, zapraszałam go nawet na wyjście na jakieś jedzenie sam na sam, ale odmówił. Widywalismy się tylko w obecności znajomych, bo sam na sam nie chciał (wykręcał się, że jest zajęty). Czasami znajomi przychodzili do mnie na obiad, on przy okazji też, chwalili moją kuchnię, ale no nie ujęłam go tym jak widać. Znajomi na uczelni zauważyli, o co chodzi, powiedzieli mu. On mi tylko pisał wiele razy, że nie szuka dziewczyny, że chce być sam. Zrozumiałam aluzję. Było mi przykro. Długo dochodziłam do siebie, bo prawie rok. Po drodze zawaliłam też trochę ważnych spraw i byłam tak zdołowana, że nie do końca pamiętam, co się w ciągu tych kilku miesięcy działo. Ogólnie mam pecha do facetów i przed tym zdarzeniem nie byłam nigdy w poważniejszym związku (tylko jakieś tam randki). Minęły 3 lata a ja nadal jestem sama. Do tego widuję go czasem. On się związał z inną naszą koleżanką z roku. Już się z niego wyleczyłam, mogę go widzieć bez uczucia bólu. Jednak został mi jakiś straszny niesmak do facetów, stałam się bardzo nieufna. Obracam się w kobiecym środowisku, poznaję mało facetów. W ciągu tych 3 lat tylko raz się z kimś spotykałam przez 3 miesiące, a tak to wiecznie sama. Na jesień kończę 25 lat i trochę tracę nadzieję, że spotkam kogoś, z kim będę mogła stworzyć stały związek. Niby to mlody wiek, ale jakoś mało facetów widuję dookoła, a co fajniejszy to już zajęty. A co do artykułu- wydaje mi się, że miałam taki syndrom, gdyż patrząc z perspektywy czasu co do tego chłopaka to starałam się aż za bardzo: stroiłam się, pisałam do niego, zagadywalam, zapraszałam na obiady. Ja od lat mam tą świadomość, że jak facetowi zależy to i spod ziemi kobietę wyciągnie, a jak nie aezy, to chocby stawała na głowie(jak ja) to będzie dla niego niewidoczna, ale byłam tak zakochana, że odebrało mi rozum