REPORTAŻ: Najdziwniejsza rozmowa kwalifikacyjna, na jakiej byłam

- Jak na razie nie mam żadnego doświadczenia w swojej branży. Studiuję zaocznie administrację, dlatego zaczęłam szukać pracy pod tym kierunkiem. Dość szybko znalazłam fajne ogłoszenie. Wynikało z niego, że obowiązki to typowo administracyjno-biurowe zadania. Na stronie internetowej nie znalazłam żadnej nazwy firmy, ale nie przejęłam się tym. Aplikowałam jeszcze do kilku innych firm. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu i radości już następnego dnia dostałam telefon.

Ewa dowiedziała się, że jest brana pod uwagę aż do trzech działów.

- Pani, która dzwoniła, powiedziała mi tylko swoje nazwisko, a o nazwie firmy nic nie wspomniała. Zapytałam o nią dopiero pod koniec rozmowy. Dowiedziałam się, że zakwalifikowałam się aż do trzech działów firmy: do działu eventowego, do działu administracyjnego i do działu obsługi klienta. Chyba nie trzeba dodawać, że byłam w siódmym niebie.

Firma, do której trafiła Ewa, miała swoją siedzibę z dala od centrum miasta i nie była oznaczona żadnym szyldem. Kiedy dziewczyna weszła pod wskazany nr budynku, znalazła jedynie naklejoną na ścianie kartkę z informacją `Rekrutacja tutaj`.

- Gdy weszłam do środka, nie mogłam uwierzyć, bo wszędzie rozbrzmiewała muzyka. Było bardzo głośno. Rozejrzałam się szybko, a tam kompletne pustki. Za chwilę wyszła jedna młoda dziewczyna i skierowała mnie do właściwego pomieszczenia. Za chwilę wszedł tam młody mężczyzna.

Pierwsze wrażenie dziewczyny co do wyglądu biura nie było najlepsze...

- Ogólnie było tam bardzo pusto. Żadnych segregatorów, dokumentów, przyrządów biurowych, drukarek itd. Zauważyłam jedynie jakieś książki. Nazwisko autora jednej z nich to, o ile dobrze pamiętam, Kiyosaki.

Zobacz także: Jesteś kasjerką? Wyjdziesz za budowlańca! (Te zawody łączą się w pary)

- Wkrótce przyszedł mężczyzna, który zaczął mi opowiadać dużo o firmie. Już na początku zwrócił moją uwagę tym, że bardzo odwoływał się do amerykańskiej kultury biznesu. Mówił coś w stylu, że jeżeli chce się osiągnąć w życiu sukces, trzeba dużo z siebie dać i nigdy się nie poddawać. Jego zdaniem obecnie młodzi ludzie nastawieni są na łatwe i szybkie zarobki bez większego zaangażowania w pracę. Poprosił mnie o opisanie cech dobrego lidera. Potem pochwalił mnie i powiedział, że jego zdaniem mam te cechy. Następnie zaczął mówić strasznymi ogólnikami. Firma ma wiele oddziałów za granicą, a zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, a oni teraz chcą rozwinąć ją w Polsce i szukają ambitych, zmotywowanych i pracowitych osób. Mężczyzna bardzo zachwalał firmę, mówił, że oferuje ona rozwój i można w niej zostać managerem. Co jakiś czas wspominał, że nie każdy ma szansę się tu dostać, że jest bardzo duża selekcja, jeżeli chodzi o CV, a po tej rozmowie są jeszcze dwa etapy. Na koniec dodał, że wieczorem ktoś zadzwoni z informacją, czy się zakwalifikowałam do dalszego etapu.

Ewę zdziwiło także kilka innych szczegółów...

- Kiedy wyszłam z pokoju po rozmowie, zauważyłam, że przyszło kilka osób, które wypełniały w pomieszczeniu obok jakieś formularze. Muzyka nadal była włączona, ale nie przeszkodziła mi w usłyszeniu z końca korytarza okrzyku: `Jestem zwycięzcą`. Przyznaję, że byłam bardzo skonsternowana. Zastanawiałam się, czy z tą firmą wszystko jest w porządku. Osoby wypełniające formularze również spojrzały po sobie ze zdumieniem.

Wieczorem Ewa otrzymała telefon. Dowiedziała się, że zrobiła świetne wrażenie i jest jedną z 5 osób na 40, które zostały zakwalifikowane do kolejnego etapu.

- Przyznaję, że zawiniła moja próżność. W innym przypadku chyba bym nie poszła. Kolejny etap niestety tylko potwierdził moje wcześniejsze obawy.

Ewie została przydzielona dziewczyna, która pracowała tam kilka lat. Razem wyruszyły w teren. Co dokładnie miały robić? Ewa nie miała pojęcia.

- Próbowałam się od niej dowiedzieć, gdzie jedziemy, ale wtedy ona zręcznie zmieniała temat. W ogóle nie przestawała mówić i wychwalać firmy. Mówiła m.in., że jestem ogromną szczęściarą, bo nie każdy się dostał do drugiego etapu. Potem zaczęła wspominać o szkoleniach, wyjazdach i sukcesach ludzi, którzy tu pracują. Próbowałam się dopytać o kwestie finansowe. W końcu niechętnie powiedziała mi, jaka jest stawka. Dodam tylko, że była bardzo niska. Dziewczyna zaraz zaczęła mówić o systemie premiowym, ale ja byłam już mocno zniechęcona. Potem kazała mi wykonywać głupie zadania i zrobiłyśmy trening motywacyjny (coś na podobieństwo okrzyków `Jestem zwycięzcą`). Ku mojemu przerażeniu zorientowałam się, że praca polega na akwizycji, czyli chodzeniu od domu do domu, nagabywaniu ludzi i próbach wciskania im różnych ofert. Stanowczo podziękowałam. Byłam wściekła. Dziewczyna nagle przestała być miła. Powiedziała, że wiele tracę i z takim podejściem nigdy nic nie osiągnę. Na koniec dodała, że to nie jest praca dla leniwych, ale odparłam jej, że nie chcę pracować dla oszustów i naciągaczy. Jej mina była naprawdę bezcenna...

A Wy byłyście kiedyś na dziwnej rozmowie rekrutacyjnej? Jeżeli macie podobne doświadczenia, podzielcie się nimi z nami.

Zobacz także: Jak tak naprawdę wyglądają kolaboracje sławnych modowych marek z gwiazdami?