Jak świętować pierwszy dzień wiosny? Tradycje naszych słowiańskich przodków

Już od jesieni zwolennicy cieplejszej pogody wyczekują tej ważnej daty. W kalendarzu przyjęło się świętować pierwszy dzień wiosny, czyli moment równonocy wiosennej, 21 marca. Od tego czasu z każdą kolejną dobą dzień będzie stawał się coraz dłuższy od nocy. 

Zobacz również: Horoskop słowiański: Poznaj swojego patrona i tajemną wiedzę przodków

Przed okresem zdalnego nauczania uczniowie lubili uczcić sobie tę datę Dniem Wagarowicza, opuszczając lekcje i spędzając czas na świeżym powietrzu. Jakie jednak prawdziwe tradycje słowiańskie stoją za ważną datą pierwszego dnia wiosny?

Pierwszy dzień wiosny: słowiańskie tradycje

Równonoc wiosenna była ogromnie istotną datą dla naszych przodków, bowiem świętowano wówczas narodziny nowego życia po zimie, odrodzenie się plonów, a także wierzono, że wraz z dłuższym dniem, dobro zwycięża nad złem. Słowianie byli mocno przekonani, że nasze życie połączone jest ściśle z cyklem przyrody. 

W Polsce na pewno kojarzymy zwyczaj topienia Marzanny, czyli słowiańskiej bogini, która uosabia zimę oraz śmierć. Słowianie wykonywali taki symbol ze słomy i płótna, po czym dekorowali kolorowymi wstążkami lub szmatkami. Marzannę podtapiano, palono i wrzucano do rzeki, aby ostatecznie pożegnać zimę. Tak rozpoczynano cykl obrzędów, zwanych Jarymi Godami.

Topieniu Marzanny towarzyszyły tańce, śpiewy i krzyki, a także głośne klekotanie. Jare Święto czasami trwało nawet po kilka dni i miało wymiar głęboko religijny, nie tylko służący zabawom.

Patronem tego szczególnego święta był bóg Jaryło, który wraz z poranną rosą i wiosennym deszczem miał zapewnić Ziemi płodność. Ukazywany był na białym koniu, trzymając w ręku zboże i właśnie wtedy rozpoczynał swoje panowanie.

Nie każdy wie o tym, że właśnie z tej tradycji wzięło się również wielkanocne malowanie jajek. 

Następnego dnia Słowianie kolorowali pisanki, ponieważ barwne jajko stanowiło dla nich symbol nowego życia i co więcej, praktykowali to jeszcze przed chrystianizacją. Do rytuałów należało również obfite obmycie się w świętej wodzie.

Prawdziwa geneza śmigusa z kolei, to chłostanie się wierzbowymi witkami dla zdrowia. Dopiero później oba te zwyczaje - kąpania się w wodzie i chłostania gałązkami - połączono w jeden śmigus-dyngus, który obchodzimy do dziś. 

Znaliście wcześniej prawdziwe pochodzenie obecnych tradycji wielkanocnych? 

Zobacz również: Słowiańska pielęgnacja w 5 krokach. Pradawne zabiegi na twarz i ciało