Historia Martyny: „Moi rodzice spodziewają się siódmego dziecka. Ludzie mają nas za patologię”

- Nie mogę uwierzyć, że oni to zrobili. Wpadkę może bym jeszcze zrozumiała. Ale trudno mi zaakceptować fakt, że rodzice zaplanowali kolejne dziecko, chociaż jest nas już sześcioro.

Nastolatka martwi się o opinię, jaką ona i jej najbliźsi mają wśród lokalnej społeczności.

- Znajomi i sąsiedzi mają nas za patologię. Taka jest prawda. W szkole i tak już jestem obiektem kpin. Rówieśnicy pytają się, ile ciągniemy z państwa i mówią, że moja rodzina żyje na ich koszt. Już nie raz wracałam ze szkoły z płaczem, a moi rodzice musieli interweniować, więc nie mogę zrozumieć, że po tym wszystkim zdecydowali się na siódme dziecko.

Sąsiedzi gadają, że na pewno oprócz 500+ bierzemy pieniądze od proboszcza i od Caritas, chociaż to nieprawda. Może trudno w to uwierzyć, ale mój tata ma firmę i całkiem nieźle nam się powodzi. To prawda, że bierzemy 500+, ale rodzice nie zaplanowali tak dużej rodziny ze względu na świadczenia. Jeszcze jak byłam małą dziewczynką, słyszałam z ich ust, że dzieci to skarb i będę miała kilkoro rodzeństwa. Jak się uda. No i udało się.

Nie żyjemy w luksusie, nie mamy najmodniejszych ubrań i drogich gadżetów, ale mamy na najpilniejsze potrzeby i rozrywki. Pieniędze, które dostajemy od państwa, są dzielone po równo na każde dziecko przez rodziców i odkładane na książeczki oszczędnościowe. Dostaniemy je po ukończeniu 21-go r. życia.

Nikt mnie jednak nie słucha, gdy próbuję o tym mówić głośno – stwierdza Martyna.

Dziewczyna jest też zła na rodziców, bo musiała przejąć od nich wiele obowiązków.

- U mnie w domu panuje tradycyjny model rodziny. Tata prowadzi firmę, a mama wychowuje dzieci. W wolnych chwilach dorabia, dziergając zabawki. W tym czasie zastępuję ją ja. Mam wrażenie, że przez to nie zaznałam prawdziwego dzieciństwa.

Już jako 10-latka zmieniałam pampersy rodzeństwu, bawiłam się z maluchami, karmiłam je, a nawet odrabiałam lekcje ze starszakami. Mój ojciec rzadko pomaga w domu. Pracuje po 10-12 godzin dziennie. Ktoś musi odciążyć mamę. Czasami pomaga nam babcia albo ciocia, ale przeważnie jesteśmy zdani na siebie. Już wiem, kto będzie musiał opiekować się tym siódmym dzieckiem. Ja.

Martyna jest rozżalona, ponieważ nie prowadzi typowego dla nastolatki życia.

- Moje koleżanki chodzą na imprezy, jeżdżą na wycieczki i umawiają się z chłopakami. Ja nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam na pizzy czy w kinie. Już dwa razy fajni faceci zapraszali mnie na randkę, ale musiałam odmówić, bo ktoś musiał zająć się młodszym rodzeństwem. Myślę, że już dawno miałabym faceta, gdyby nie rodzina. W poprzednim tygodniu musiałam też zostać z maluchami w domu, bo mama była przez cały dzień w szpitalu. Ominęło mnie przez to piwo ze znajomymi.

Ja nie mam nic przeciwko pomocy rodzicom i opiece nad rodzeństwem, ale uważam, że są pewne granice. Ja zupełnie nie mam życia, więc nie wyobrażam sobie, jak to będzie z kolejnym dzieckiem. Planuję studia, ale nie wiem, czy w takim razie dostanę pozwolenie, aby uczyć się dalej. Jestem najstarsza. Mam trzy młodsze siostry w wieku 12, 7 i 4 lata. Są też chłopcy w wieku 10 i 2 lata. Teraz spodziewamy się kolejnej dziewczynki. Kto się nimi zajmie, jak pójdę na studia? Mama nie daje ze wszystkim rady.

Martyna twierdzi, że rozmawiała z rodzicami, ale oni wymagają od niej poświęcenia.

- Rodzice twierdzą, że rodzeństwo to skarb i powinnam być wdzięczna. Bo w przyszłości, jak ich zabraknie, będziemy sobie nawzajem pomagać. Do mnie to jednak nie dociera. Od pięciu lat babram się w dziecięcych kupkach i kaszkach. Nie wiem, co to znaczy mieć chłopaka i każdy wieczór dla siebie.

Wiem, że są ludzie w gorszej sytuacji niż ja, ale nie potrafię się cieszyć. Jestem wściekła na rodziców – żali się na koniec dziewczyna.

Ma rację czy przesadza?

Zobacz także: Wyjątkowo płodna nastolatka: Ona ma zaledwie 17 lat, a już urodziła... 7 dzieci! (To nie koniec?)