„Mój syn zgubił się w miejscu publicznym. Czy jestem złą matką?”

W ostatnią sobotę byłam z rodziną w centrum handlowym. Rozdzieliliśmy się. Mąż poszedł kupić swoje rzeczy, a ja swoje. Skończyłam przed umówionym czasem, więc zabrałam syna na lody. Marcin ma pięć lat i wszędzie go pełno. Niejeden raz uciekł mi sprzed nosa. Wystarczyło, że odwróciłam głowę. Nigdy nie zdarzyło się jednak, abym straciła go z oczu na pół godziny... Kolejka w kawiarni była długa. Cały czas trzymałam dziecko za rączkę. Gdy wreszcie mogłam złożyć zamówienie, puściłam go, żeby zapłacić za desery. Nie miałam przy sobie karty płatniczej i musiałam szukać drobnych, o które poprosiła sprzedawczyni. To trwało dłuższą chwilę. Wreszcie zapłaciłam i powiedziałam do Marcina, żebyśmy zajęli miejsce. Spojrzałam w bok i zobaczyłam, że go nie ma. Przestraszyłam się i zawołałam go głośno po imieniu. Odpowiedziała mi cisza. Wtedy zaczęłam biegać po kawiarni i pytać ludzi, czy nie widzieli pięcioletniego chłopczyka. Jedna kobieta od razu burknęła, że jak nie pilnuję dziecka, to sama jestem sobie winna. Dołączyła się druga i skomentowała, co ze mnie za matka. W lokalu zapanowała cisza jak makiem zasiał. Odpowiedziałam, że tylko na chwilę odwróciłam wzrok. Wtedy rozpętało się piekło. Wszędzie widziałam tylko wykrzywione twarze, szydercze uśmiechy i zimne spojrzenia. Wiele osób stało też ze spuszczonymi głowami i nic nie mówiło. Jakaś kobieta z dzieckiem krzyknęła, że jestem złą matką. Potem znowu dołączył jakiś głos i usłyszałam, że jak nie potrafię dopilnować dzieciaka, to nie powinnam zabierać go w miejsce publiczne. Łzy już płynęły mi po policzkach, a wtedy jedna z kobiet wyszła z kolejki i powiedziała, że pomoże mi go poszukać. Bardzo szybko znalazłyśmy Marcina. Był obok, w sklepie z zabawkami. Nigdy nie czułam takiej ulgi jak wtedy na jego widok. Miałam wrażenie, że upłynęło mnóstwo czasu, chociaż awantura w kawiarni trwała może ze dwie minuty.

Ania była bardzo zaskoczona agresywnością innych kobiet. Chociaż od incydentu minęło trochę czasu, wszystko doskonale pamięta.

- Szok, inaczej nie potrafię opisać swoich wrażeń. Nie wiem, czym sobie zasłużyłam na taki osąd. Któremu rodzicowi nie zdarzyło się kiedyś spuścić dziecka z oka? Przecież to jakaś paranoja. Nie mam obowiązku trzymać go przy sobie na smyczy 24 godziny na dobę. Chodzi o człowieka, a nie tresowane zwierzątko. Takie sytuacje zdarzają się i będą zdarzać, przezcież wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Szkoda, że innym brak wyrozumiałości dla błędów innych. Najlepiej osądzić i zmieszać z błotem. Skąd w ludziach tyle jadu, a zwłaszcza w kobietach? W lokalu byli też mężczyźni, ale żaden nie skomentował sprawy. Tymczasem kobiety od razu wszczęły rumor. Tak w ogóle to chciałam zaakcetować, że zaginęło dziecko. Normlany człowiek zaczyna go szukać, pomagać drugiej osobie. Tymczasem klientki tego lokalu skupiły się wyłącznie na tym, że mi uciekł i od razu doszukiwały się zajściu mojej winy. Mam nadzieję, że same są perfekcyjnymi matkami, bo jeśli nie, ich postawę można określić jednym słowem - hipokryzja.

Ania nie byłaby sobą, gdyby nie zwróciła kobietom uwagi na ich zachowanie. Gdy już wyściskała dziecko i uspokoiła się, wróciła do kawiarni. Najspokojniej jak potrafiła poinformowała wszystkich, że dziecko się znalazło. Podziękowała ironicznie za wsparcie i życzyła innym miłego dnia.

- Nigdy nie zapomnę ich min. Na co dzień nie jestem tak odważna, ale wówczas emocje, które jeszcze nie do końca opadły, dodały mi animuszu. W odpowiedzi jedna z kobiet tylko prychnęła i zapytała, co by było, gdybym nie znalazła dziecka. Chyba w ogóle nie zrozumiała, że nie chciałam niczego udowodnić, tylko zwrócić uwagę na karygodne zachowanie. Nic już nie odparłam, po prostu wyszłam.

Ta sytuacja nauczyła mnie jednego. Prawie zawsze trzeba liczyć na samego siebie, a poza tym nie przejmować się słowami innych, bo te są krzywdzące. Tylko jedna osoba na około 20 zareagowała życzliwością i empatią. W jakim kraju my żyjemy? Kiedy byłam młodsza, dużo podróżowałam. Zauważyłam, że za granicą ludzie są inni. Np. w Stanach Zjednoczonych. Tam nikt nikogo nie skrytykuje, że brzydko się ubrał, ale pochwali. Powie raczej: wow, wyglądasz oryginalnie. To taka drobnostka, ale robi różnicę. W Polsce można spotkać się tylko z hejtem. No może poza nielicznymi przypadkami.

Ania opisała tylko tę historię, ale twierdzi, że w swoim życiu niejednokrotnie spotkała się z wrogością obcych ludzi. Kiedyś kupowała bilet w tramwaju, a jedna z siedzących nieopodal staruszek, skomentowała, że takie rzeczy załatwia się wcześniej. Nie wniknęła w sytuację, od razu wydała wyrok.

- Tamtego dnia w kawiarni coś we mnie pękło. To był krytyczny moment dla mnie – jako matki. Normalnie nie reaguję na uszczypliwości innych ludzi. Szkoda na to czasu i zdrowia.

A co wy o tym myślicie? Byłyście kiedyś świadkiem publicznego hejtu?

Zobacz także: Rodziłaś przez cesarkę? Żadna z Ciebie matka...