„Koleżanka uderzyła moje dziecko. Zgłosić to?”

Kubuś Z pewnością nie jest dzieckiem, które daje sobie w kaszę dmuchać. Wzbudza respekt wśród rówieśników. Jeżeli ktoś mu podskoczy, potrafi popchnąć, uderzyć, a nawet sypnąć piaskiem w oczy. Nigdy nie reagował agresją jako pierwszy, ale odpowiadał na zaczepki.

Renata cieszyła się, że ma dziecko, które poradzi sobie w życiu.

- Ja zawsze byłam typową sierotą. Nie potrafiłam odeprzeć ataku czy postawić na swoim. Co prawda należałam do grona lubianych dzieciaków, jednak gdy ktoś mi dokuczał, wycofywałam się jak tchórz. Dlatego cieszyłam się, widząc zaradność Kubusia. Dzieciaki są względem siebie okrutne, a nie chcę, aby mały zamienił się w jedno z wycofanych i zalęknionych dzieci. Trzeba jakoś sobie radzić w życiu. Nigdy bym nie pochwaliła, gdyby to on zaatakował słownie czy fizycznie pierwszy, ale umiejętność obrony jest w dzisiejszych czasach pożądana.

Kobieta opowiada o relacjach pomiędzy swoim dzieckiem a dzieckiem przyjaciółki.

Kuba i Kalina byli dobrymi kompanami. Do czasu... Kalina wkroczyła w wiek buntu i stała się nieznośna. Niestety, jak zauważyłam, Patrycja była wobec niej bardzo pobłażliwa. Gdy rozmawiałyśmy, mała potrafiła wpadać do pokoju, zrzucać rzeczy ze stolika, mazać kredkami po ścianach albo pluć na podłogę. Patrycja prosiła, żeby przestała, tłumaczyła jej, ale nigdy nie posunęła się do kary. Nie pochwalam bicia, ale myślę, ze odmówienie dziecku słodyczy czy zamknięcie go w pokoju na godzinę, dobrze by zrobiło. Poza tym denerwowało mnie, że pod wpływem Kaliny i Kuba zrobił się bardziej rozwydrzony. Tak jakby się cofał do tego, z czego powoli zaczął wyrastać. Myślałam nawet nad ograniczeniem kontaktu, ale zanim podjęłam odpowiednie kroki, wydarzyło się nieszczęście.

Patrycja zaprosiła do siebie mnie i Kubę. Dzieciaki bawiły się w pokoju, a my plotkowałyśmy. Nagle dobiegł nas ryk. Obie pobiegłyśmy do dzieci. Moim oczom ukazało się, jak Kalina uderza Kubę po głowie pilotem od telewizora. On próbował się bronić, ale potem popchnął ją i przewróciła się. Kalina podniosła jeszcze większy wrzask, a wtedy Patrycja chwyciła Kubę, uderzyła go po głowie i szarpnęła ostro za ramię. Nie wiem, jakim cudem powstrzymałam się, aby jej nie oddać. Zabrałam Kubę i wyszłam bez słowa.

Gdy dotarliśmy do domu, zobaczyłam, że ma na głowie niewielką ranę, a poza tym płakał, bo bardzo bolało go ramię. Pojechaliśmy na pogotowie. Rana okazała się niewielkim zadrapaniem, ale ramię było zwichnięte.

Renata nie może darować koleżance tego, co się wydarzyło.

- Patrycja skrzywdziła moje dziecko tylko dlatego, ze broniło się przed jej córką. Czy to nie komiczne, że młodsza dziewczynka bije starszego chłopczyka? Rozmawiałam potem z Kubą i powiedział mi, że nie chciał jej popchnąć, ale w końcu musiał się jakoś obronić. I tak był dla niej cierpliwy. Poza tym jak Patrycja mogła go tak potraktować? Kto normalny wykręca dziecku ramię? Nie potrafi zapanować nad swoim dzieckiem, ale bije moje? Zastanawiam się, czy nie złożyć zeznania na policji. Nie zrobiłam tego na razie tylko ze względu na dawną przyjaźń, ale nie wiem, czy nie zmienię zdania. Mąż mówi, żeby tego nie robić, jednak mam pewne wątpliwości.

Mam dość matek zapatrzonych w swoje pociechy do tego stopnia, że nie są w stanie ich skarcić. To chyba jakaś choroba społeczna, bo nie pierwszy raz się z czymś takim spotkałam. Najzabawniejsze jest to, że dawniej obie z Patrycją śmiałyśmy się z takich matek. Nie przypuszczałam, że stanie się jedną z nich. Kalinka to, Kalinka tamto... Nieważne, co Kalinka zrobi, jest wspaniałe. Problemem jest przede wszystkim matka, bo dziecko same z siebie się takie nie stało. Przede wszystkim dzieci się wychowuje!

Co byście zrobiły na moim miejscu. Zgłosić ten przypadek?

Zobacz także: Rodziłaś przez cesarkę? Żadna z Ciebie matka...