Wyznanie Sylwii: „Głodzę się w ciąży, bo nie chcę przytyć”

- Urodziłam się w rodzinie, która ma skłonności do tycia. Jest ona widoczna zarówno po stronie mojego ojca, jak i mojej mamy. Oboje ważą zbyt dużo. Ja sama również przez to przeszłam, ale wygrałam. Teraz już nigdy nie dopuszczę do tego, żeby się roztyć. Każda dziewczyna, która kiedykolwiek była wyśmiewana z powodu swojego wyglądu, zrozumie mnie.

Już jako 10-latka borykałam się z nadprogramowymi kilogramami. W moim rodzinnym domu nie praktykowano zdrowych nawyków żywieniowych. Na obiad zawsze był kotlet z ziemniakami albo zupa – najczęściej z śmietaną. Rodzice nie zwracali uwagi na to, że mają tendencję do tycia, podobnie jak ich dzieci. Jakby tego było mało, babcia po cichu podsuwała mi słodycze. Byłam tylko dzieckiem, więc nie do końca zdawałam sobie sprawę, że to od nich przybieram na wadze. To wszystko sprawiło, że jako 12-latka bardzo się rozrosłam. Dzieciaki w szkole nie dawały mi żyć. „Calineczka” czy „drobinka” to jedne z łagodniejszych określeń. Rówieśnicy nie chcieli siedzieć ze mną w ławce ani bawić się podczas szkolnych przerw.

Odmienność okazała się dla Sylwii najbardziej dotkliwa w wieku nastoletnim. Dalej się z niej wyśmiewano i mogła tylko pomarzyć o chłopaku.

- To wtedy podjęłam decyzję, że schudnę. Wzięłam się ostro za siebie. Codziennie ćwiczyłam i mało jadłam. Odrzuciłam słodycze, hamburgery, kotlety, colę i wszystkie kaloryczne produkty. W ciągu dwóch lat wypracowałam sobie sylwetkę, o jakiej marzyłam, ale nigdy nie zapomnę, ile mnie to kosztowało. Zresztą kosztuje prawie codziennie. Na odstępstwa od sztywnych reguł pozwalam sobie bardzo rzadko. Dzięki temu nadal mogę pochwalić się wspaniałą figurą.

Kilka lat temu poznałam Adama, wyszłam za niego za mąż, a teraz oczekujemy pierwszego dziecka. Ja nie chciałam potomstwa, ale on nalegał. Przyznaję, że obawiałam się, że przytyję. Moja mama nastraszyła mnie, że to będąc ze mną w ciąży, dorobiła się dodatkowych 30 kilogramów. Nigdy nie udało jej się ich zrzucić. Jak na nią patrzę i pomyślę, że mogłabym tak wyglądać, czuję po prostu przerażenie. Dlatego postanowiłam, że w ciąży będę jeść jak najmniej.

Sylwia opisuje swoje nawyki żywieniowe.

- Rano jem dwa banany i mały jogurt naturalny. Na obiad najczęściej łyżkę jakiejś kaszy, odrobinę gotowanego kurczaka i gotowane warzywa. Podwieczorek ogranicza się do sałatki, a kolacja do koktajlu. Gdy bardzo dręczy mnie głód, sięgam po owoce. Poza tym wyciskam sobie soki i piję dużo wody. Często nie dojadam. Postanowiłam, że nie przytyję więcej niż 3 kilogramy i myślę, że mi się uda. Nie mam zamiaru zamienić się w osobę, którą kiedyś byłam.

Ważę się codziennie i codziennie ćwiczę. Nie są to intensywne treningi. Poza tym dużo spaceruję. Mąż jest ze mnie dumny, chociaż nie może się nadziwić, że tak mało przytyłam. Ja tłumaczę mu, że to dzięki ćwiczeniom i przestrzeganiu zasady, żeby jeść lekkostrawnie, ale to nie do końca prawda. Adam często nakładał mi większe porcje na talerz lub podsuwał różne przysmaki. Zawsze wymyśliłam jakiś sposób, żeby go oszukać. Np. odwracałam jego uwagę. Wtedy szybko wrzucałam trochę jedzenia do garnka albo do śmietnika. Miałam również dobrą wymówkę z wychodzeniem do toalety. Mówiłam, że chce mi się siusiu, a tam wypluwałam zawartość z ust do sedesu.

Trochę martwię się wynikami badań, bo nie są najlepsze, ale lekarz uspokoił mnie, że na razie nie ma większych powodów do niepokoju. Nie wydaje mi się, żeby to był efekt mojego niedojadania. Lekarz nic nie wspomniał, że to waga może być przyczyną. Jeśli chodzi o nią, co najwyżej dziecko urodzi się trochę mniejsze, ale wątpię, abym mu zaszkodziła swoim sposobem odżywiania. Gdy byłam w pierwszym trymestrze, dowiedziałam się, że zarówno dla matki, jak i dla dziecka lepiej jest przytyć mniej.

Sylwia przyznała, że nawet w odwrotnym przypadku trudno byłoby się jej przemóc i jeść dla zdrowia dziecka. Zbyt dobrze pamięta koszmar, który przeszła w dzieciństwie z powodu swojej nadwagi.

- Nie jestem typem matki, która się tak bardzo poświęca. Mam takie same prawo jak to dziecko czuć się dobrze. Myślę, że mimo wszystko bardziej skrzywdziłabym je, gdybym jadła więcej. Poza tym w przyszłości będzie dumne z pięknej, szczupłej mamy. Wiem, że nie jestem jedyną kobietą, która tak o siebie dba w ciąży. Słyszałam nawet o kobiecie, która jadła tylko banany. I co się okazuje? Dzieci takich kobiet rodzą się zdrowe, a tych, które się objadają, mają problemy.

Nie czuję się mniej ważna niż dziecko, które noszę w brzuchu. Chcę wyglądać dobrze i nie chcę się poświęcać. Wystarczającym poświęceniem będzie jego wychowanie. Pewnie niejedna kobieta mnie potępi, ale nie mam zamiaru się tym przyjmować.

Zobacz także: REPORTAŻ: Przywiozłam z wakacji w Egipcie niechcianą pamiątkę - CIĄŻĘ!