Wyznanie właściciela restauracji: „Wprowadziłem zakaz przychodzenia z dziećmi. Teraz liczę zyski!”

- W restauracji serwujemy przeważnie dania obiadowe. Najwięcej osób przychodziło w weekendy, a zwłaszcza w niedziele. To właśnie wtedy gościliśmy najwięcej rodziców z dziećmi. Zjawiali się całymi rodzicami. Matka, ojciec i kilka pociech. Po roku od otworzenia lokalu to był dla mnie najbardziej znienawidzony widok. Zresztą nie tylko dla mnie. Cała obsługa wzdychała, zwłaszcza, gdy z daleka było widać, że rodzice nie za bardzo przejmują się dziećmi i marzą tylko o tym, aby usiąść na krześle i zjeść posiłek.

Adam przekonuje, że niektóre sceny były wzięte rodem z horroru.

- Pamiętam, gdy mama jednego z tych „rozkoszniaków” zamówiła mu deser lodowy. W deserze były banany, których dzieciak nie lubił, jak się potem okazało. Gdy kelnerka postawiła przed nim pucharek i zobaczył kawałki owoców, od razu zaczął grymasić i odmówił jedzenia. Matka zażyczyła sobie zwrotu, ale to niemożliwe, bo co byśmy zrobili z tym deserem? Nie można zwrócić jedzenia z takiego powodu. W menu widnieje dokładny opis, z czego składa się deser. Dziecko już prawie płakało, więc z pretensją w głosie i wyraźnym zdenerwowaniem zamówiła coś innego, a poprzednie zamówienie kazała zabrać. Kelnerka wszystko potem opowiadała. Kobieta zachowała się tak, jakby miała pretensje, że podajemy ten deser z bananem. Poza tym mogła je po prostu wyjąć, ale syn oczywiście i tak odmówił jedzenia. To jednak nie było najgorsze. Podobnych sytuacji zdarzało się mnóstwo.

- Pewnego pięknego dnia jedno z dzieci zażyczyło sobie sok. Kiedy mu go przyniesiono, barwa okazała się nie taka jak trzeba. Rozzłoszczona dziewczyna wzięła szklankę i chlusnęła w kelnerkę. Przypadkowo dostało się też kobiecie, która akurat przechodziła obok. Matka oczywiście przepraszała i skarciła dziecko, ale to polegało na tym, że powiedziała, aby więcej tak nie robiło. Jej „skarb” wyglądał tak, jakby w ogóle się nie przejął. Kilkanaście minut później dziewczynka biegała pomiędzy stołami. Zanim matka przywołała je do porządku zdążyło strącić niektórym klientom szklanki ze stołów albo torebki z krzeseł. Goście już wcześniej byli wyraźnie zniecierpliwieni tym zachowaniem, ale to ostatnie przelało czarę goryczy. Ktoś głośno zasugerował, żeby kobieta z córką wyszła. Przyłączyli się do niego inni. Wtedy rozpoczęła się kłótnia i musiałem interweniować. Zdecydowałem się wyprosić kobietę z dzieckiem. Zaprosiłem ją na bok, a potem powiedziałem, że jestem zmuszony podjąć takie kroki. Bardzo się zdenerwowała i stwierdziła, że pożałuję. Jeszcze tego samego dnia na fanpage'u wystawiła mi negatywną opinię. Napisała, że „lokal jest nieprzyjazny dla rodzin z dziećmi”. Aż niedobrze mi się robi na samo wspomnienie.

Adam wspomina kolejne sytuacje.

- Pamiętam, ile strachu najedliśmy się, gdy matce zginęło dziecko. Pięcioletni syn. Kobieta nie uważała i mały odszedł. Po jakimś czasie zorientowała się i zrobiła raban. Goście już nie mogli spokojnie jeść, tylko słuchali jej lamentu. Zaprosiliśmy kobietę na zaplecze, gdzie zaczęła nas oskarżać. Jej zdaniem lokal odpowiada za zaginięcie dziecka, bo kelnerzy powinni go pilnować. Tłumaczenia nic nie pomagały. Przypuszczam, że zareagowała tak, bo czuła się winna i była zdenerwowana, ale mimo wszystko ani ja, ani mój zespół nie będziemy odpowiadać za jej dziecko. W końcu wezwałem policję, która przeszukała restaurację. Dzieciak znalazł się. Uważał, że to zabawne, że się schował. Wszyscy straciliśmy przez niego mnóstwo nerwów, a goście oczywiście byli zaciekawieni sytuacją. Całe szczęście, że się znalazł. Inaczej jeszcze ktoś przypiąłby nam niechlubną etykietkę.

Mężczyzna uważa, że rodzice, którzy zabierają ze sobą dzieci do restauracji, bardzo często nie zwracają na nie uwagi. Podejrzewa, że nawet specjalnie zabierają je ze sobą, bo chcą odpocząć.

- Oni liczą, że zajmie się nimi obsługa, bo „nasz klient, nasz pan”. Mój personel jest zbyt zapracowany, żeby jeszcze zajmować się dziećmi. Poza tym, kto im za to zapłaci? Długo myślałem, co z tym robić, bo skargi pojawiały się coraz częściej. Niektórzy klienci głośno mówili, że wpadaliby częściej, gdyby nie dzieci. To skłoniło mnie do działania. Wprowadziłem zakaz.

Adam opowiada, że pierwsze dni były okropne.

- Na początku nieraz dochodziło do kłótni. Ludzie przyzwyczaili się, że można przychodzić z dziećmi, a byli wypraszani. Niektórzy ludzie zaliczali się do stałych bywalców. Mimo wszystko nie żałuję ich straty. Zamiast jednej rodziny z dziećmi, teraz przychodzi kilkunastu dodatkowych klientów. Oni z czasem też staną się stałymi bywalcami. Cieszę się, że najgorszy okres mamy już za sobą. Minęło pół roku. Przybyło mi klientów. Dochód w niedzielę zwiększył się aż o ok. 30 procent. Nie żałuję.

Zobacz także: Reportaż: „Mam nieudane dziecko”