EXCLUSIVE: Jak rodzice reagują na widok zdeformowanych płodów?

- Pamiętam pierwszy taki zagrożony poród. Nie wiedzieliśmy tak naprawdę, czym się to zakończy. Matka podjęła heroiczną decyzję, że nie pozwoli na przerwanie ciąży. Bez względu na to, czy przeżyje. Powtarzała w kółko, że nie ma do tego prawa. Akurat miała, bo ustawa na to zezwala, ale rozumiem, że chodziło jej bardziej o moralność. Zszokowało mnie to, że mąż całkowicie ją popierał. A wiedział, że może stracić zarówno dziecko, jak i żonę. Los potomstwa był już zresztą przesądzony, bo miało się urodzić praktycznie bez mózgu. Oni sobie wyobrażali, że to mimo wszystko będzie piękny moment. Nie był. Zgon noworodka nastąpił niemal natychmiast, a matka była w takim stanie, że sama ledwo przeżyła. Mężczyzna wrzeszczał, żeby ją uratować. Na zdeformowanego synka nawet nie chciał spojrzeć. Od razu poprosił, żeby „to wynieść”. A można było załatwić sprawę bezpieczniej i w bardziej cywilizowany sposób - wspomina położna.

- Sytuacja sprzed dosłownie kilku miesięcy. To nie była moja pacjentka, ale w efekcie musiałam kogoś zastąpić. Okazało się, że ciąża zagrażała życiu matki niemal od samego początku. W jej łonie rozwijało się dziecko, które nie przypominało istoty ludzkiej. Nawet nie było pewności, że żyje. Sugerowano jej, by usunąć płód na wcześniejszym etapie i zminimalizować ryzyko powikłań dla niej. Uparła się, że nie jest władczynią życia i śmierci. Musi urodzić naturalnie i tak też się stało. To była scena jak z sennego koszmaru albo horroru. Kobieta rodzi, a lekarz podaje jej coś, co nie wiadomo czym tak naprawdę jest. Wtedy przestała być taka szlachetna. Dostała histerii i odmówiła nawet dotknięcia dziecka. Szlochała tylko, że żałuje, żałuje, żałuje… Powtarzała to jak mantrę, a personel nie wiedział, co zrobić z noworodkiem. To był martwy zlepek różnych części ciała, które nie tworzyły całości. Utwierdziłam się w przekonaniu, że heroizm jest dobry tylko w teorii - wyznaje.

Zobacz również: Dziewczynka urodziła się z językiem dorosłego człowieka. Nie mieścił jej się w ustach!

- Zdarzają się pacjentki, które nie wierzą w żadną diagnozę. Zazwyczaj są bardzo religijne i do końca modlą się o cud. Lekarz swoje, a ona swoje. Tym razem sytuacja była dla nas jasna - niewykształcone płuca i serce rozwijające się poza klatką piersiową. Maksymalnie kilka godzin życia, jeśli w ogóle można to tak nazwać. Matka była innego zdania. Zarzucała nam pomyłkę i złą wolę. Dziecko urodziło się przed czasem poprzez cesarskie cięcie. Kobieta z mężem mieli czas, żeby się z nim pożegnać. Przyjęli to spokojnie i prawie zmieniłam swoje zdanie. Do czasu, kiedy po kilku miesiącach spotkałam ją na szpitalnym korytarzu. Odwiedzała kogoś. Wtedy wyznała, że wcale nie jest jej lżej. Kiedy zamyka oczy, cały czas widzi swoje zdeformowane dziecko. Przeszła przez załamanie nerwowe, ma depresję i szczerze żałuje swojej decyzji. Gdyby wiedziała, co zobaczy, nigdy by się na to nie zgodziła. I tak to się zazwyczaj kończy - twierdzi położna.

- Rodzice, którzy nie chcą skorzystać z prawda do legalnego przerwania ciąży, kierują się swoją wiarą i wyobrażeniami. Myślą, że aborcja wywołałaby jeszcze większą traumę. W pojedynczych przypadkach być może tak, ale widziałam już wiele i twierdzę, że w 99 procentach przypadków byłby to mniejszy ból. Większość ludzi nie jest przygotowanych na taki widok. Ich ukochane dzieci często nie przypominają słodkich noworodków z reklam. Deformacje bywają tak duże, że na pierwszy rzut oka nie można rozpoznać nawet płci i trudno doliczyć się wszystkich kończyn. Ludzie wpadają wtedy w amok, matki mdleją, ojcowie uciekają z oddziału. Pamiętam sytuację, kiedy kobieta dostała zapaści i musieliśmy ją reanimować. Serce nie wytrzymało szoku. Ci rodzice przez długi czas dochodzą do siebie fizycznie i psychicznie. To szczególnie traumatyczne, kiedy mają jeszcze inne dzieci. Słyszałam o sytuacji, kiedy matka po śmierci zdeformowanego noworodka przestała akceptować dwójkę starszego potomstwa i powiesiła się kilka lat później - wspomina.

- Niektórzy twierdzą, że nie mam prawa tak myśleć. Jestem lekarzem, więc muszę ratować życie, a nie namawiać do jego przerywania. To zbyt duże uproszczenie. Wynika z niego, że za wszelką cenę powinnam doprowadzić do porodu zniekształconego płodu bez szans na nawet kilka godzin życia i poświęcić zdrowie oraz psychikę jego rodziców. Ci ludzie już nigdy mogą nie dojść do siebie. Nie zgadzam się na takie rozumowanie. W mojej karierze przyjęłam wiele takich trudnych porodów. W zaledwie kilku przypadkach odbyło się to tak, jak należy. Dziecko umiera, bliscy się żegnają i tyle. Zdecydowanie częściej są przerażeni widokiem, przeraźliwie płaczą, nie mogą się pogodzić, potem leczą się psychiatrycznie i nic dobrego z tego nie wynika. Tak, uważam, że czasami lepiej pożegnać się z wyobrażeniem o swoim dziecku, niż je oglądać na własne oczy. To zbyt daleko idący heroizm, który do niczego dobrego nie prowadzi - ocenia położna.

Zobacz również: Kobieta nosiła w sobie martwy płód przez 60 lat!