Waszym zdaniem: Dlaczego NIGDY nie zostanę matką?

- Nie chcę mieć dzieci, bo… nie chcę mieć dzieci. Każdego w życiu cieszy coś innego i jakoś nie przekonuje mnie, że mam obowiązek poczuć w pewnym momencie instynkt macierzyński. Żyję 28 lat i to się jeszcze nie zdarzyło, więc prawdopodobnie na tym się skończy. Mam przy sobie partnera, który także nie marzy o zostaniu tatusiem, więc w swoich poglądach jedynie się uzupełniamy. Tak naprawdę jest na tym świecie tylko jedna mała istotka, która mnie rozczula i którą kocham nad życie. To córka mojego brata. I chociaż mam z nią wspaniały kontakt i zrobiłabym dla niej praktycznie wszystko, to nie zmieniło mojego nastawienia. Rola fajnej cioci zdecydowanie różni się od zostania mamą. Przyznaję się uczciwie, że boję się tak ogromnej odpowiedzialności - mówi nam Dorota.

- Nie planuję potomstwa, bo uważam, że się do tego nie nadaję. Dorastałam w rodzinie z problemami i chyba nie mam najlepszych wzorców w tej kwestii. Żadna patologia, ale chroniczny brak czasu i pozostawienie dzieci samym sobie. Nigdy nie miałam z rodzicami dobrego kontaktu i obawiam się, że przesiąknięta tą atmosferą sama nie sprawdziłabym się w tej roli. Z dzieciństwa pamiętam ciągłe poczucie samotności. Starszy o kilka lat brat w ogóle się mną nie przejmował, tata wracał z pracy, kiedy już spałam, a mama ciągle chodziła zdenerwowana. To była walka o uwagę innych, niestety bezskuteczna. Przyznaję się do tego, że jestem emocjonalnie zwichnięta. Nie mam zamiaru zgotować podobnego losu moim dzieciom i dlatego wolę wieść jałowe życie bezdzietnej, ale wreszcie szczęśliwej kobiety. Wiele wskazuje na to, że powtórzyłabym błędy swoich rodziców - twierdzi Martyna.

- Nie mogę powiedzieć, że nie chcę mieć dzieci. Gdzieś w środku mnie tli się taka myśl, że byłabym dobrą mamą i może nawet dałabym sobie radę. Niewiele jednak wskazuje na to, bym się kiedyś zdecydowała, bo nie mam ku temu warunków. Mogłabym urodzić nawet piątkę maluchów, gdybym tylko nie musiała się martwić o pracę i środki na przeżycie. Niestety, nie odziedziczyłam żadnego spadku, nie pochodzę z bogatej rodziny i nie mam męża milionera. Na wszystko musiałabym zapracować. Ale jak? W polskich warunkach kończy się na tym, że kobieta zachodzi w ciążę, a później nie ma do czego wracać. Jest potrzebna dzieciom, ale całkowicie zbędna na rynku pracy. Powiem tak - mnie się marzy macierzyństwo bez strachu o jutro i na wysokim poziomie. Skoro nie mam takich perspektyw, to świadomie z niego rezygnuję. Czasami brakuje mi na przetrwanie w pojedynkę, więc co dopiero w większym gronie - wyznaje Ewa.

Zobacz również: Dlaczego faceci tak bardzo chcą mieć syna?

- Nigdy nie zostanę mamą, bo panicznie boję się ciąży i porodu. W przeciwieństwie do większości kobiet, mnie jakoś nie zachwyca widok wielkiego brzucha, w którym rozwija się życie. Nie potrafię słuchać opowieści z porodówki. Po prostu nie postrzegam tego jako cudu, ale jako jedną wielką masakrę. Ból, strach, krew i wszystko co najgorsze. Dlaczego miałabym się na to świadomie skazywać? W tym przypadku cel chyba nie uświęca środków. Kiedy komuś o tym mówię, słyszę że rozwiązaniem dla mnie byłaby adopcja. Ktoś już przeszedł przez to piekło oczekiwania na maluszka, a ja mogę go sobie wziąć już po wszystkim. Brzmi całkiem rozsądnie, ale tego też sobie nie wyobrażam. Podziwiam ludzi, którzy przygarniają dzieci w potrzebie. Ja bym nie potrafiła odgrywać roli mamy dla kogoś, kto biologicznie należy do zupełnie obcej rodziny. Skoro obie opcje odpadają, to po prostu sobie odpuściłam. Lubię swoje życie takie, jakie jest i naprawdę nie myślę o tym, że jest niepełne czy gorsze - przekonuje Ilona.

- Nie chcę, żeby jakaś mama dostała zawału, więc uprzedzam - nie mam najlepszego zdania o dzieciach, więc jeśli jesteś nadwrażliwa, to szkoda twojego czasu na moje wywody. Dla mnie to są pijawki, które jeszcze się nie urodzą, a już czegoś chcą. I trwa to praktycznie do końca życia matki. Wszystko jest im podporządkowane. Kobieta ma zapomnieć o sobie, swoich pragnieniach i potrzebach, a skupić się na spełnianiu oczekiwań potomstwa. Widzę to po swojej mamie, która ma nas trójkę. Już dawno wyrośliśmy, nawet nie mieszkamy już razem, a ona nadal postrzega się w kategoriach matki. Sama mi się przyznała, że od wielu lat codziennie zasypia z myślą, że może nam się coś stać, że czegoś potrzebujemy, a ona nie jest w stanie nam pomóc, że coś zrobiła nie tak. Z chwilą urodzenia pierwszego dziecka stała się naszym zakładnikiem i my to do dzisiaj wykorzystujemy. Ja nie chcę być taką ofiarą - twierdzi Aleksandra.

- Nie planuję zostania matką prawdopodobnie z wrodzonej przekory. Mdli mnie, kiedy słucham swoich koleżanek. Zwłaszcza tych, które już urodziły. One potrafią mówić już tylko o jednym. Pokazują miliony takich samych zdjęć dzieci, którymi podobno powinnam się zachwycać. Albo filmiki, na których jedzą, raczkują, mówią coś niby zabawnego. A przy tym wszystkim okazują wyższość. Uważają się za mądre i lepsze, bo przecież urodziły, a jak wiadomo - z chwilą porodu kobieta przechodzi do wyższej ligi. Chyba chcę im pokazać na własnym przykładzie, że można cieszyć się życiem bez tych wszystkich pieluch, pokiereszowanych narządów rodnych i gadania ciągle o tym samym. Lubię siebie jako kobietę i nie chcę zostać kolejną monotematyczną mamuśką. Czuję się wartościowa, choć zdaniem niektórych nie powinnam, bo nie dałam jeszcze światu nowego człowieka. A kiedy słyszę, że one mi zazdroszczą tego świętego spokoju, swobody i fantazji, to wiem, że dobrze robię - mówi nam Weronika.

Zobacz również: Macierzyństwo nie dla Ciebie