Usunęła ciążę i zdradza, co czuła przed i po aborcji. Żałuje?

„Wspierałam kobiety, które decydowały się zakończyć ciążę. Sama nigdy o tym nie myślałam. Do czasu, kiedy zobaczyłam na teście ciążowym dwie kreski. Byłam wtedy prawie w związku z pewnym facetem. Podzieliłam się z nim tą informacją, a on zareagował tak, jak się spodziewałam: umył ręce.

Pamiętam, że czułam się potwornie smutna i samotna. Nienawidziłam siebie nawet za to, że w ogóle pomyślałam o alternatywnym rozwiązaniu. Kiedy bierzesz pod uwagę aborcję, tracisz zupełnie kontakt z rzeczywistością. Zastanawiasz się nad swoją wiarą i kim tak naprawdę jesteś. Uważasz samą siebie za potwora.

Szczególnie, jeśli zostajesz z tym sama. Rozpadasz się na milion kawałków, bo nie masz z kim dzielić swoich wątpliwości” - wyznaje Syrah.

„Umówiłam się na wizytę. To najtrudniejszy okres. Ten pomiędzy informacją, że nosisz w sobie nowe życie i przekroczeniem progu kliniki aborcyjnej. To czas, kiedy ciągle kwestionujesz swoją decyzję i nie wiesz, czy powinnaś to zrobić. Mimo wszystko musisz normalnie żyć - uczyć się, pracować, rozmawiać z przyjaciółmi i rodziną.

Myślałam, że pójdę tam i będzie po sprawie. Dostałam termin kolejnej, już finalnej wizyty. I wtedy pomyślałam sobie, że noszę w sobie córeczkę. Siedziałam w samochodzie, położyłam dłoń na brzuchu i naprawdę poczułam, że ona tam jest. Od tego czasu nie mogłam przestać wyobrażać sobie, jakby to było, gdybym ją urodziła.

Zadzwoniłam do ojca dziecka i powiedziałam mu, co zamierzam. Nie próbował mnie od tego odwieść” - wspomina.

Zobacz również: Usunęła ciążę w 6. miesiącu i przekonuje: „Ten zabieg był błogosławieństwem!”

„Pamiętam ten dzień. Noc wcześniej rozmawiałam znowu z ojcem dziecka. Powiedział, że się wyprowadza i wtedy wszystko we mnie umarło. Wierzyłam, że zadzwoni rano, powie żebym tego nie robiła, że wszystko będzie dobrze. To się nie stało. Napisał tylko, żebym była dzielna. Usiadłam na podłodze i zaczęłam płakać.

Płakałam z powodu dziecka. Płakałam nad swoją decyzją. Płakałam, bo mój świat się zawalił. Wiedziałam, że od tego dnia moje życie nie będzie już takie samo.

Podróż do kliniki i oczekiwanie w poczekalni to była wieczność. Zaczynasz się dusić za każdym razem, kiedy pojawia się pielęgniarka i wzywa kogoś innego. Ale wreszcie pada twoje imię i idziesz tam. Robisz dokładnie to, co ci każą i nad niczym już się nie zastanawiasz” - wyznaje dziennikarka.

„Wszystko potem to życie w zwolnionym tempie. Niby żyjesz, ale czujesz się martwa. Jesteś cieniem samej siebie. Chciałabyś opłakiwać swoje dziecko, ale dochodzisz do wniosku, że nie masz prawa. Przecież to ty podjęłaś tę straszną decyzję. Tęsknisz za kimś, kogo tak naprawdę nigdy nie spotkałaś. Pytasz samą siebie, dlaczego to zrobiłaś, dlaczego nie poprosiłaś o pomoc.

Ale z czasem uczysz się żyć w nowej rzeczywistości. Nie jest to proste, zwłaszcza kiedy słyszysz od znajomych, że spodziewają się dzieci. Terapia i opisywanie swoich doświadczeń pomagają, ale są noce i dni, kiedy cały czas o niej myślę. Czuję ją, chociaż wiem, że już jej tam nie ma.

Wiem jedno - przyjdzie taki dzień, kiedy odzyskam spokój. Nie zapomnę, ale będę mogła ruszyć do przodu. Przynajmniej mam taką nadzieję” - kończy swój emocjonalny wpis publicystka Elite Daily.

Zobacz również: PRZYSTANEK ABORCJA