REPORTAŻ: Nienawidzę swojego dziecka

- W połowie stycznia skończę 31 lat. Gdyby ktoś dekadę temu powiedział mi, że teraz będę matką, kazałabym mu popukać się w czoło i pewnie serdecznie bym się roześmiała.

Od zawsze wiedziałam, że nie chcę mieć dzieci. Nigdy nie miałam instynktu macierzyńskiego. Denerwowały mnie nie tylko zupełnie obce bachory, ale też dzieci mojej starszej siostry. Dwukrotnie odmówiłam zostania matką chrzestną. Po prostu wiedziałam, że nie nadaję się do opieki nad nimi.

Dzieci zresztą nie lubiły mnie z wzajemnością. Siostrzeńcy nie chcieli siedzieć u mnie na kolanach, ani witać się ze mną buziakiem. Wyczuwali, że ich nie znoszę i że ogarnia mnie obrzydzenie, kiedy patrzę na ich upaćkane czekoladą nosy i policzki.

- Kiedy na studiach poznałam mojego męża, bez ogródek powiedziałam mu, że nie chcę mieć dzieci i żeby nie łudził się, że to kiedykolwiek się zmieni. Niczego przed nim nie ukrywałam. Wojtek stwierdził wtedy, że on również nie widzi siebie w roli ojca, więc moje podejście do zakładania rodziny bardzo mu odpowiada. Pomyślałam sobie wtedy: oto facet mojego życia! Będziemy żyli razem długo i szczęśliwie. We dwoje. Bez potomstwa.

Pobraliśmy się na ostatnim roku studiów. Oboje już wtedy pracowaliśmy, więc było nas stać na ślub. Rodzice dołożyli się do naszego mieszkania, więc w wieku 24 lat miałam już praktycznie ułożone życie. Mąż, praca, własny dom. I czas na wszystko.

- Od liceum lubiłam dbać o swoje ciało. Chodziłam na basen, jeździłam na rolkach i na rowerze, biegałam, a nawet uprawiałam aerobik i ćwiczyłam na siłowni. Na studiach i po rozpoczęciu kariery zawodowej moja pasja do sportu nie osłabła. Miałam figurę jak marzenie i byłam bardzo wygimnastykowana, co wyjątkowo kręciło Wojtka. Zawsze mi powtarzał, że nago wyglądam najseksowniej, a za moje wyrzeźbione pośladki i płaski brzuch dałby się pokroić.

Idylla w naszym związku trwała przez 5 lat. Namiętny seks, wspólne kolacje, mnóstwo czasu wolnego na rozrywki. Rodzice i teściowie przestali się dopytywać o wnuki, bo zawsze ucinaliśmy ten temat, mówiąc wprost, że nie będziemy powiększać naszej rodziny.

- Moja mama długo nie mogła się z tym pogodzić. Przekonywała mnie, że jak tylko zajdę w ciążę, to pokocham dzidziusia od pierwszej chwili. Że każda kobieta ma instynkt macierzyński. Że powinnam pomyśleć o tym, kto się mną zajmie na starość. Cierpliwie odpowiadałam jej wtedy, że każdy ma prawo do własnych wyborów i żeby uszanowała mój. I kiedy ona wreszcie pogodziła się z tym, że nie urodzę jej kolejnego wnuka, ja… zaszłam w ciążę.

Nie mam pojęcia, jak do tego doszło, bo przez cały czas stosowałam antykoncepcję hormonalną. Ani razu nie zapomniałam o pigułkach. Wierz mi, jeśli ktoś tak strasznie nienawidzi dzieci jak ja, to dokładnie pamięta o tym, by o odpowiedniej porze wziąć tabletkę. Mimo mojej skrupulatności, stało się: byłam w ciąży.

- Pierwsza myśl, kiedy ginekolog obwieścił mi „radosną nowinę”? Aborcja. Usunę to coś z mojego brzucha i znowu będę żyła sobie wygodnie. W ogóle nie dopuszczałam do siebie takiego rozwiązania, że urodzę. Po wizycie wróciłam więc spokojnie do domu i obwieściłam Wojtkowi, że musimy rozejrzeć się za lekarzem, który zrobi mi skrobankę.

Nigdy nie zapomnę spojrzenia Wojtka. Patrzył na mnie jak obcy człowiek. W oczach miał… nienawiść. Autentyczną nienawiść. Zaczął na mnie krzyczeć, że on się nie zgadza i że nie dopuści do zabicia naszego dziecka. Potem się rozpłakał, przytulił mnie i powiedział, że jakoś to będzie. Zapewnił, że mnie kocha i że zajmie się opieką nad maleństwem. Moją rolą było tylko urodzić.

Od razu pochwalił się swoim i moim rodzicom, że jestem w ciąży. Byłam wściekła, że postawił mnie przed faktem dokonanym. Długo biłam się z myślami i w końcu postąpiłam wbrew sobie. Postanowiłam, że urodzę to dziecko.

- Przez 9 miesięcy ciąży czekałam, aż pojawią się we mnie jakieś uczucia do tego czegoś, co rosło w moim brzuchu i psuło moją idealną figurę. Zamiast tego narastała we mnie wściekłość. Nienawidziłam własnego dziecka, a im bliżej był termin porodu, tym częściej myślałam o tym, że oddam noworodka do adopcji. Ta myśl mnie pocieszała. Powtarzałam sobie w duchu: „Przemęczysz się na porodówce, a potem pozbędziesz się dzieciaka. Wszystko będzie dobrze”.

Poród tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że macierzyństwo nie jest dla mnie. Nie chcę nawet tego wspominać, bo dla mnie to było traumatyczne doświadczenie.

A Wojtek? Mój mąż przez cały czas był ze mną na porodówce. Kiedy pierwszy raz wziął w objęcia naszego syna, rozpłakał się. Tulił go i całował. Pokochał to dziecko od pierwszego wejrzenia. Podsunął mi je pod nos, ale powiedziałam tylko, żeby dał mi spokój, bo muszę się przespać.

- Przez pierwsze kilka tygodni byłam w jakimś totalnym marazmie. Wojtek sądził, że to depresja poporodowa, ale to nie było to. Ja NIGDY nie chciałam tego dziecka. I NIGDY go nie kochałam. Kiedy zaczynałam cokolwiek przebąkiwać o adopcji, Wojtek brał na ręce Antka i zamykał się z nim w pokoju. Nie chciał słyszeć o oddaniu syna w obce ręce.

Jego zachowanie jeszcze bardziej mnie dobijało. Byłam wściekła, ze moje dotychczasowe życie zostało mi odebrane. Czułam się niekochana, tak jakby Wojtek przelał całą swoją miłość na Antka.

Nasz syn robi się coraz starszy, a ja ciągle nie jestem w stanie zaakceptować jego obecności w naszym domu. Z Wojtkiem praktycznie już nie rozmawiam. Marzę tylko o jednym: żeby się z nim rozwieść i odejść od nich obu. Na pewno trafi się kobieta, która ich pokocha.

Czy jestem złą, wyrodną matką? Tak. Bo nigdy nie powinnam była nią zostać.