Usunęła ciążę w 6. miesiącu i przekonuje: „Ten zabieg był błogosławieństwem!”

Ta historia nie mogła rozegrać się w Polsce. Kobiety w tak zaawansowanej ciąży zazwyczaj nie mają możliwości skorzystania ze swoich praw. A nawet jeśli – na pewno żadna nie zdecydowałaby się ujawnić. Historia Lindsey Averill ze Stanów Zjednoczonych jest pod tym względem naprawdę niezwykła. Dla jednych – wykazała się heroizmem, według innych – z zimną krwią zamordowała swoje rozwinięte dziecko.

„Niemal dokładnie rok temu siedziałam razem z mężem w poczekalni. Czekaliśmy na badanie i kiedy wyczytano moje nazwisko, cieszyliśmy się jak dzieci. Wiedziałam już wtedy, że spodziewamy się córeczki. Myśleliśmy nawet nad imieniem – Madison albo Lexi. USG po 20. tygodniu ciąży to naprawdę niesamowita sprawa. Dziecko wygląda już jak dziecko, a nie niezidentyfikowany obiekt w brzuchu. Dostrzegasz jego kształt, paluszki, nawet kontur twarzy” - tak zaczyna się wizyta u ginekologa, która odmieniła jej życie.

„Oh, zobaczcie, tutaj jest jej rączka. Tam stópka. Lekarz pokazywał nam naszą córkę, a my uśmiechaliśmy się od ucha do ucha. W którym tygodniu ciąży jesteś? - zapytał lekarz. W 21. - odpowiedziałam. Coś jest nie tak – usłyszałam. I było nie tak” - wspomina dramatyczny moment.

„Okazało się, że mózg naszej córki nie jest prawidłowo rozwinięty. Stwierdzono także wadę serca. Pytałam, słuchałam odpowiedzi, mój głos zaczął się załamywać. Wreszcie odważyłam się zapytać wprost – czyli nie ma żadnych szans na to, aby urodziła się w pełni zdrowa? Usłyszałam, że zawsze warto wierzyć, ale rokowania nie są najlepsze. Wyszliśmy z gabinetu, natychmiast otrzymałam wsparcie rodziny. Rozmawiałam ze swoim ginekologiem, moim ojcem, kolejnymi lekarzami. Wszyscy zgodzili się, że jest źle.

Razem z mężem podjęliśmy wreszcie decyzję, że nie chcemy, aby nasza córka pojawiła się na świecie. Chociaż usunięcie ciąży na tak zaawansowanym etapie nie jest proste, udało mi się zarezerwować wizytę w szpitalu. Próbowałam się pożegnać z moim maleństwem i zaakceptować własną decyzję. Nie mogłam spać, nic nie jadłam. Miałam trudności z oddychaniem. Mąż na odwrót – w ogóle nie wstawał z łóżka. Wolał spać, niż myśleć. Poszliśmy do kina i byłam wściekła, bo film okazał się całkiem zabawny.

Dni mijały, a mnie wydawało się, że zawiodłam. Siebie, dziecko, męża. Że to zła decyzja, nie tak miało być” - zwierza się Averill.

„Lekarz w szpitalu tylko potwierdził diagnozę. Mózg nie był wykształcony, serce nie za bardzo działało, córka nie miała nawet nosa. Żyłaby bardzo krótko i towarzyszyłby jej ogromny ból. Dokonałam aborcji, żeby ukrócić ten ból. Ból córeczki, mój, męża i wszystkich ludzi, którzy nas kochają. Wtedy zrozumiałam, że to jedyna i najlepsza decyzja.

Po takim doświadczeniu będę walczyła o to, żeby przerwanie ciąży było możliwe wszędzie nawet na tak późnym etapie. To, że dałam odejść córeczce, nadal boli. W tej historii nie ma dobrego zakończenia. Ale jestem przekonana, że ten krok był potrzebny i traktuję zabieg jak błogosławieństwo. Nigdy nie podjęłabym innej decyzji”- przekonuje.

A czy Was przekonała?

Averill nie żałuje swojej decyzji. Nawet po kilku próbach, kiedy nie udało jej się ponownie zajść w ciążę.