REPORTAŻ: Jestem w ciąży, a mój partner mnie zdradza…

Historia Marty

Kamila poznałam w mojej pierwszej pracy. Musiałam sobie dorobić na studiach, więc zatrudniłam się jako kelnerka. On z kolei pracował w tej knajpie za barem. Na początku w ogóle nie zwracałam na niego uwagi. Owszem, przystojny, ale straszny bajerant, a ja na takich chłopaków zawsze miałam uczulenie. Od czasu do czasu flirtowaliśmy, ale z mojej strony nie było to nic poważnego.

Wszystko zmieniło się, kiedy raz odprowadził mnie po pracy do domu. Przyjemnie się rozmawiało, a jeszcze przyjemniej całowało. Przy kolejnym takim spacerze nie poprzestaliśmy tylko na pocałunkach. Wylądowaliśmy u mnie w łóżku.

Wdaliśmy się w regularny romans. Tylko że ja z każdym kolejnym tygodniem angażowałam się uczuciowo, a Kamil traktował to tylko jako przygodę. Żadnych zobowiązań, żadnych deklaracji. Tylko przyjemności. Naiwnie sądziłam, że on po prostu potrzebuje więcej czasu. Cierpliwie znosiłam to, jak flirtował z klientkami i innymi kelnerkami.

Pewnej wspólnej nocy nie wytrzymałam i wyznałam mu w końcu, co tak naprawdę do niego czuję. Poprosiłam, żebyśmy spróbowali być razem. Chodzili na randki, trzymali się za ręce, powiedzieli ludziom z pracy, że jesteśmy parą. Zaproponowałam też, żebyśmy zamieszkali razem.

Początkowo Kamil podszedł do mojego pomysłu sceptycznie. Mówił, że ma za sobą kilka nieudanych związków i że on nie jest najlepszym materiałem na stałego partnera. Ja się jednak uparłam. Dałam mu ultimatum: albo wchodzimy w normalny związek, albo zupełnie kończymy znajomość.

W końcu stanęło na moim. Kilka dni później wprowadziłam się do niego i zaczęliśmy wspólne życie. Ku mojemu zdziwieniu Kamil szybko przystosował się do nowych warunków. Spodobało mu się, że ma oddaną kobietę w domu, która o niego dba. Wszystko zaczęło się jednak psuć, kiedy zaszłam w ciążę. Nie planowałam tego, tak po prostu wyszło.

Oczywiście, że bałam się nowej sytuacji. Nie wiedziałam, jak sobie poradzimy i jak to w ogóle z nami będzie. Podczas gdy moje obawy można było nazwać po prostu strachem, u Kamila załączyła się istna panika. Krzyczał, że jest za młody na bycie ojcem i że nie jestem dla niego „tą jedyną”.

Nie wiem czemu, ale mimo wszystko byłam dobrej myśli. Uważałam, że mój chłopak w końcu oswoi się z sytuacją i że jego burzliwa reakcja była wynikiem stresu. Po cichu sądziłam nawet, że mi się oświadczy. Mijały jednak kolejne miesiące, a my tak jakby żyliśmy obok siebie, a nie razem. Zupełnie przestaliśmy ze sobą sypiać. Oficjalnie dlatego, że Kamil „nie chciał zrobić krzywdy dziecku”. Tak naprawdę powód był jednak inny. Mój chłopak zaczął mnie zdradzać, o czym dowiedziałam się przypadkiem, z Facebooka. Raz zapomniał się wylogować i wtedy dokładnie przejrzałam jego skrzynkę odbiorczą.

Pociesza mnie tylko to, że tych dziewczyn było kilka. Chyba gorzej zniosłabym całą sytuację, gdyby zdradzał mnie z jedną kobietą, do której np. by coś czuł.

Nie powiedziałam mu o tym, że wiem o jego skokach w bok. Nie chcę być samotną matką, dlatego toleruję jego zdrady. Zresztą wydaje mi się, że wszystko się zmieni, kiedy na świecie pojawi się nasz dzidziuś. Wtedy Kamil zrozumie, ile dla niego znaczymy i się opamięta. Jestem pewna, że tak będzie.

Historia Doroty

Pochodzę z wielodzietnej rodziny, dlatego zawsze było dla mnie oczywiste, że ja też będę miała dużo dzieci. Za mąż wyszłam tuż po studiach i niemal natychmiast zaczęliśmy się z Jarkiem starać o potomstwo. Początkowo kochaliśmy się dla przyjemności, ale za każdym kolejnym razem, kiedy robiłam test i pojawiała się jedna kreska, coraz bardziej się spinaliśmy. Oboje. Po roku starań nadal nie byłam w ciąży, dlatego wybraliśmy się na specjalistyczne badania.

Ze mną wszystko było w porządku, z mężem również. Usłyszeliśmy tylko od lekarzy, żeby nie robić nic na siłę, to wtedy samo się wszystko ułoży. Podobno tak jest, że kiedy ludzie za bardzo się stresują i mają zbyt duże „parcie na dziecko”, to wtedy organizm się buntuje.

Ja nie potrafiłam jednak wyluzować. Nasze rozmowy z Jarkiem kręciły się głównie wokół ciąży i dziecka. On czuł się niespełniony jako mężczyzna, a ja jako kobieta. Oboje tak usilnie pragnęliśmy zostać rodzicami, że zaniedbaliśmy się jako małżeństwo. Witaminy, zdrowa dieta, mechaniczny seks… Staranie się o potomstwo oddaliło nas od siebie, zamiast zbliżyć.

I kiedy wreszcie po trzech latach udało mi się zajść w ciążę, z naszych uczuć prawie nic już nie zostało. Jest w tym sporo mojej winy, bo zupełnie oszalałam na punkcie dzidziusia. Wolałam rozmawiać ze swoim brzuchem, niż z mężem. On z kolei, zamiast cieszyć się, że zostanie ojcem, przestraszył się nowej roli.

Wiem, że zdradza mnie z koleżanką z pracy, ale nie jestem na niego zła. Pewnie dostaje od niej więcej ciepła niż ode mnie.

Tak naprawdę to nie wiem, jak dalej potoczy się nasze życie. Jarek musi wybrać między mną i dzieckiem, a kochanką. Jeśli zdecyduje się odejść, nie będę go opłakiwać. Dla mnie nie jest ważne to, że będę samotną matką. Liczy się tylko to, że W OGÓLE będę matką.