Wyznanie Lidki: „Mam już 19 lat, a matka wciąż zmusza mnie do chodzenia do kościoła”

- Rodzice zawsze wtrącali się w moje życie. Decydowali o tym, kogo mogę zaprosić do domu, a kogo nie, kto się nadaje na mojego chłopaka, a kto nie. Tłumaczyli to troską o moje dobro i mówili, że z czasem stanę się bardziej samodzielna. Gdy skończyłam 18 lat, myślałam, że wreszcie nadszedł ten moment. Przeliczyłam się. Rodzice nadal za bardzo angażują się w moje sprawy, zwłaszcza matka.

W tym wszystkim najbardziej denerwuje mnie to, że każe mi chodzić do kościoła. Jej nakaz nie wypływa z wiary. Ciągle zastanawia się nad tym, co ludzie powiedzą. Uważa również, że w przyszłości mogę mieć problem z wzięciem ślubu, a jej zdaniem nawet nie ma opcji, abym nie wzięła ślubu kościelnego. Koniecznie w białej sukni i welonie. Wesele też musi być. Chociaż nie jestem w związku, ona już powiedziała, że będzie ślub i zadecydowała o jego charakterze.

To chodzenie do kościoła u nas wypływa bardziej z tradycji niż z wiary. Ja sama nie wiem, czy jestem wierząca czy nie... Rodzice nigdy nie rozmawiali ze mną na ten temat. Po prostu miałam chodzić do kościoła, a dwa razy w roku do spowiedzi.

Lidka nie miała zamiaru skończyć z chodzeniem do kościoła, ale uczęszczać na mszę wtedy, gdy będzie miała ochotę. Denerwuje ją presja, że ma być w kościele w każdą niedzielę.

Nie odrzucam całkiem kościoła i jego nauki, ale sama chciałabym decydować o tym, czy pójdę na mszę czy nie. Czasami mam ochotę, a czasami nie. Tymczasem matka upiera się, abym była obecna w kościele w każdą niedzielę. Prawdę powiedziawszy jej stanowisko tylko mnie zniechęca. Czuję nieodpartą chęć, żeby zrobić jej na złość i olać sprawę. Wiem jednak, że to byłoby głupie. Sama powinnam o tym zadecydować.

Dziewczyna wskazuje na fałsz w postępowaniu matki.

- Ona naprawdę chodzi do kościoła tylko dlatego, bo obawia się, co ludzie powiedzą. Modli się „na wszelki wypadek”, a do spowiedzi uczęszcza rzadko. Podczas mszy zdarza się jej plotkować. Najgorsze jest to, że w ogóle nie przestrzega przykazań. Na przykład prosi mnie czasami, abym poczytała jej horoskopy. Obgaduje swoje sąsiadki. Krzyczy na ojca. I robi mnóstwo innych rzeczy. Nie widać, żeby brała sobie do serca naukę o postanowieniu poprawy. Idzie do spowiedzi, a potem robi dokładnie to samo. Dlatego tak bardzo zniechęca mnie jej postawa wobec mnie. Nie dość, że tak bardzo ingeruje w moje życie, to jeszcze jest hipokrytką.

Lidia myślała o tym, żeby wyprowadzić się od rodziców. Twierdzi jednak, że po rozważeniu wszystkich argumentów nie uznała tego za najlepszy pomysł.

- Mieszkam w Warszawie, więc uczelnię będę miała na miejscu. Właściwie niewiele się zmieni po ukończeniu szkoły średniej, poza tym, że będę studiować. Wynajęcie mieszkania czy nawet pokoju nie wchodzi w grę. Jest za drogo. Bez pomocy finansowej rodziców, a wiem, że takiej nie dostanę, nic nie zrobię.

Mam zamiar studiować dziennie, więc nie zarobię na swoje utrzymanie. Mogę sobie tylko dorobić. Jeżeli chodzi o studia zaoczne, całość wyszłaby zbyt kosztownie. Wynajęcie samodzielnego pokoju to wydatek około 700 zł. Do tego doszłaby opłata za studia, bilet miesięczny, rachunki i jedzenie. A gdzie cała reszta? Rodzice już mi powiedzieli, że jeżeli się wyprowadzę, w niczym mi nie pomogą. Ja z kolei jestem świadoma, że bez wykształcenia i jakiegokolwiek doświadaczenia nie mogę liczyć na więcej niż 1500 zł na rękę. To nie wystarczy mi, aby się utrzymać w Warszawwie.

9-latka zażyczyła sobie na Komunię niezwykły prezent. Dzisiaj wszyscy o tym mówią

Na pewno nie podejmę się pracy, która polega na robieniu nieuczciwych transakcji, więc pozostaje opcja marnych groszy. Już nie wspominając o tym, że najważniejsza jest nauka. Stąd muszę odrzucić też jakiekolwiek formy pracy dodatkowej. Jedna plus studia to i tak wystarczająco dużo obowiązków.

Lidia twierdzi, że jest w kropce.

- Mama zagroziła mi, że dopóki mieszkam pod jej dachem, mam robić, co mi każe. Jak rozmawiać z takim człowiekiem? Czy naprawdę jestem skazana na dyrygowanie mną jeszcze przez kilka lat?