Najpopularniejsi polscy pisarze: Małgorzata Kalicińska

„Od kilku lat nagrody są przyznawane niemal wyłącznie za rzeczy mroczne, smutne, depresyjne, za bohaterów ułomnych, zgnojonych tak, że nic tylko wyć. Po takich lekturach to właśnie nic tylko iść do pobliskiego GS-u, kupić sznur i obwiesić się skoro to życie jest takie zasrane! Oczywiście jako ktoś, kto zajmuje się pisaniem, wiem, że z „…żyli długo i szczęśliwie” nie uczyni się nominanta do nagrody, że powieść, opowiadanie, powinno wciągnąć, malować w jaźni barwne obrazy, ale… obawiam się, że ktoś kto pisze o tym, że może być pięknie, dobrze, mądrze, serdecznie, ciepło, (oczywiście w życiowej przeplotce z dramatem dużym, małym, z tragedia czy choćby problemem) popełnia grzech współczesny, bo krytycy z mety napiszą, że to oderwane od życia, wysłodzone i zacukrzone”.

To dlatego Małgorzata Kalicińska poprzez swoje książki chce dodawać kobietom otuchy. A Polkom to odpowiada. Pisarka zdaje sobie sprawę, że wielu osobom jej książki nie pasują. Ona ma jednak do tego dystans. W rozmowie z Empikiem powiedziała: „Proszę wierzyć: nie odbiło mi i doskonale sobie zdaję sprawę, że nie stworzyłam wielkiego przełomu w literaturze, tylko paru osobom więcej niż to normalne sprawiłam frajdę. Tylko tyle”.

Ewa Podsiadły-Natorska

„Dom nad rozlewiskiem” pojawił się w księgarniach w 2006 roku. Główna bohaterka książki Małgorzata ucieka z Warszawy i zaczyna od nowa układać sobie życie. Na mazurskiej wsi odnajduje sens istnienia i spokój. Powieść szybko zdobyła serca czytelniczek. Dzięki książce zaczęto rozmawiać o dyskryminacji ze względu na wiek i rozmiar garderoby.

„Kalicińska nie tworzy literatury realistycznej, jej twórczość jest przesycona sentymentem za tak zwanymi starymi, dobrymi czasami, w których ekonomiczne trudności, napięcia emocjonalne i komunikacyjne rozwiązują się jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W tym właśnie tkwi źródło sukcesu twórczości Małgorzaty Kalicińskiej: pozwala oderwać się od rzeczywistości i czerpać przyjemność płynącą z dobrych zakończeń” – informuje Instytut Książki.

Pogarda dla widzów

Powieść okazała się wielkim sukcesem; w 2007 roku ukazały się „Powroty nad rozlewiskiem”, a w kolejnym roku – „Miłość nad rozlewiskiem”. Serią szybko zainteresowała się Telewizja Polska, która od 2009 roku zaczęła realizować serial z Joanną Brodzik w roli głównej. Obraz Małgorzacie Kalicińskiej się jednak nie spodobał – autorka publicznie go skrytykowała, a nawet wycofała z czołówki swoje nazwisko. „Moja bohaterka to kobieta 45+, z niedoskonałościami, zaganiana, z problemami, zwolniona z pracy – bo się zestarzała. Realizatorzy, odmładzając na siłę bohaterkę, wsparli wredną modę na młodoholizm w Polsce, paniom w wieku lat 45+ już dziękujemy!”. Pisarka uznała, że odmładzanie bohaterki to pogarda dla widzów.

W sumie seria „Rozlewisko” sprzedała się w oszałamiającym nakładzie 300 tys. egzemplarzy. Kolejne książki Małgorzaty Kalicińskiej to: „Fiołki na trzepaku” (2009), „Zwyczajny facet” (2010), „Lilka” (2012), „Irena” (2012, powieść napisana z Barbarą Grabowską). Spod pióra Kalicińskiej wyszły również zbiory esejów i książka z przepisami. W latach 2008-2012 pisarka współpracowała z magazynem „Bluszcz”.

Książka ma dodawać otuchy

O prozie Małgorzaty Kalicińskiej mówi się, że to „literatura terapeutyczna”. Autorka stara się w swojej prozie podnosić czytelniczki na duchu. Nie podoba jej się, że w Polsce do ważnych nagród literackich nominowane są wyłącznie książki ponure. „Przeczytałam streszczenia – opisy książek nominowanych do nagrody Nike i włos mi się zjeżył. Nominuje się i nagradza zazwyczaj książki bardzo określonego koloru i od kilku lat to kolor… szaroczarny. Odnoszę wrażenie, że wystarczy usiąść i skroplić najciemniejsze emocje w treść reportażu, powieści, opowiadania w sposób poprawny gramatycznie, dodać ciut polotu, i już zyskać akceptację jurorów. Gwałcenie dzieci, kobiet, bicie i znęcanie się, grzebanie w najciemniejszych zakamarkach zboczeń i ludzkich dramatów ma moc poruszająca – i z tego żyją media” – napisała na swoim blogu.