WASZE LISTY: „Wstydzę się przed zadbanymi i bogatymi żonami kolegów męża!”

Witajcie,

Jest sobotni wieczór, właściwie zaraz wybije północ. Właśnie wróciliśmy z mężem z kolacji, która odbyła się u jego znajomych w pracy. To taki regularny rytuały – co 2-3 tygodnie ktoś inny organizuje party dla „przyjaciół” z korporacji. Chce mi się mdleć na myśl o tym, że za miesiąc wypada nasza kolej. Nie chcę przynieść wstydu swojemu mężowi, bo wiem, jak mu zależy na tej pracy i tych znajomych, ale wiem, że nie możemy wypaść dobrze. Mamy po 26 lat, dopiero zaczynamy właściwie życie, a wszystko co mamy pakujemy w dożywotni kredyt. Nie stać nas na codzienne jedzenie sushi, chodzenie po modnych knajpach, a co dopiero mówić o wystrzałowych kieliszkach do wina i modnej zastawie…

A dla kolegów z pracy męża i ich żon to wszystko jest na wyciągnięcie ręki! Ci mężczyźni są od nas starsi o mniej więcej 10 lat, więc są w innym punkcie kariery. Zarabiają więcej od mojego męża, są przyzwyczajeni do luksusów i rozpieszczają swoje młodsze, niepracujące żony. My do nich nie pasujemy. Ale musimy się z nimi czasami spotkać, żeby mąż miał w pracy łatwiej. Zawsze był chorobliwie ambitny, najlepszy we wszystkim. Skończył dwa kierunki, gdy wrócił do Polski ze stażu w Londynie firmy się o niego biły! I w końcu zatrudnił się w ogromnej korporacji, zaczął awansować.

Dzisiaj mąż ma dobrą posadę, a w perspektywie naprawdę duże pieniądze. Ale to w przyszłości. Dzisiaj żyjemy z dnia na dzień, bo przecież trzeba spłacać kredyt za mieszkanie (72 metry w biednej kamienicy z lat 50. – w Warszawie kosztuje to majątek). Rezultat jest taki, że musimy trochę poczekać z dzieckiem, bo mąż siedzi po 13 godzin w pracy. Musi pokazać, że umie iść na ustępstwa, aby go docenili i dostał kolejny awans.

Ja się w tym wszystkim gubię. Nigdy nie byłam typem dziewczyny, dla której priorytetem byłyby ciuchy czy pieniądze. Od zawsze chciałam być nauczycielką matematyki i tak też się stało. Pracuję na pół etatu, mam czas na to, żeby pójść na spacer do parku, czytać książki, spokojnie ugotować obiad… Lubię moją wolność i niezależność, nawet za cenę tego, że nie robię zawrotnej kariery. Oczywiście nie powiem, że nie lubię mieć extra pieniędzy, na przykład na podróże, ale to nie jest cel mojego życia.