LIST: „Zakochałam się w nim, ale czar prysł, kiedy się przedstawił. Nie wyobrażam sobie związku z...”

Nie wiem dlaczego to mną tak wstrząsnęło. Zupełnie jakby powiedział, że jest kobietą w męskim przebraniu albo przesiedział 10 lat w więzieniu. Od razu powstał między nami mur. Emocje opadły, już nie wiedziałam o czym z nim gadać i ogólnie zrobiło się słabo. Przed chwilą był dla mnie bezimiennym ideałem, a teraz to jakiś Wiesiek z dyskoteki. Jak to w ogóle brzmi? Młody chłopak i tak skrzywdzony przez rodziców.

Nawet się dopytywałam, czy to żart. Może głupia ksywa. Nie, Wiesław, miło mi. Dlaczego tak mi się to nie spodobało? Może dlatego, że Wiesiek do niego nie pasuje. To jakieś stare i obciachowe imię. Jan czy Antoni brzmią jeszcze sexy, ale to…

Wymieniliśmy numery. Nie wiedziałam jak mam go wpisać, bo po imieniu raczej nie chciałam. Zapisałam jako Barman.

Zobacz również: MĘSKIM OKIEM: Cała prawa o Twoim ukochanym na podstawie... jego imienia!

Nigdy na początku znajomości nie myślę o takich rzeczach, a tutaj ciągle - Sylwia, dziewczyna Wieśka. Sylwia, żona Wiesława. Dzieci Sylwii i Wiesia. To imię kłóci mi się ze wszystkim. Przepraszam z góry wszystkich panów, którzy je noszą, ale dla mnie jest symbolem obciachu. Jak jakiś Mietek czy Kazek. Nie przystoi młodemu człowiekowi. Od razu wyobrażam sobie faceta z brzuchem i wąsem.

Wiesiek to może być hydraulik, którego wzywam do naprawienia kranu. Albo pan sprzedający jarzyny na targu. Ewentualnie ojciec mojej koleżanki. Ale przecież nie człowiek, którego kocham. W głowie aż mi się od tego gotuje.

Chyba naprawdę dam sobie spokój, bo jak tak myślę, to coraz mniej iskrzy.

Sylwia

Zobacz również: 7 najgłupszych rzeczy, o które kłócą się pary

To nie jest jakiś półgłówek, który stoi za barem, bo nic innego nie potrafi. Jest na ostatnim roku astronomii (!!!) i można z nim gadać o wszystkim. Najpierw nie miałam odwagi, ale poszłam coś zamówić i jakoś nawiązałam kontakt. Cześć, co tam, skąd się tu wziąłeś, jak się bawisz. Potem zrobiło się luźniej, bo w sali obok zaczynał się jakiś koncert. Ja siedziałam dalej jak wryta i chciałam tylko na niego patrzeć.

W godzinę dowiedziałam się o nim tak wiele, jak o niektórych ludziach po kilku latach znajomości. Czarujący i strasznie bezpośredni. Niczym się nie krępuje, tylko wali prosto z mostu. Potem zorientowałam się, że cały czas mówię do niego na ty, ale nie wiem jak ma na imię. W uszach brzmiało mi tylko „ek”, bo współpracownicy jakoś do niego wołali.

Marek? Jarek? Jacek? Byłoby dobrze. Na imię ma Wiesiek.

Pisaliśmy już do siebie, zapraszał do klubu, a ja sama nie wiem. Kiedy jeszcze nie znałam jego imienia, to byłam w stanie pójść za nim w ogień. Strasznie mocne przyciąganie. Sympatyczny, przystojny, bez kompleksów. Ja naprawdę lubię takich chłopaków, a niestety rzadko się zdarzają. Gdyby nie ten jeden szczegół, to pewnie nasza znajomość zaszłaby o wiele dalej. A tak ciągle się waham.

Cały czas pytam się, czy chciałabym być dziewczyną Wieśka. Zastanawiam się, jakbym go przedstawiła znajomym, a nie daj Boże rodzinie. Już widzę te uśmieszki. Sama bym się wtedy w klubie zaśmiała, gdyby on nie patrzył.

A jakby doszło do czegoś więcej, to mówiłabym do niego Wiesiu. Też słodko. Żartuję - koszmarnie! Z tego naprawdę zrobił się dla mnie problem nie do przeskoczenia.