LIST: „Mój przyjaciel chyba wychowuje CUDZE dziecko! Zero podobieństwa...”

On się uparł, że muszą się pobrać jak najszybciej, bo nie chce mieć nieślubnego dziecka. Są dla siebie stworzeni, więc nie ma na co czekać. No i nie czekali. Pod koniec następnego miesiąca odbył się ślub cywilny, więc oczekiwali na potomstwo już jako małżeństwo. Trochę to wszystko dziwne, bo znali się strasznie krótko, a związali się już na zawsze. Ślub, dziecko, wspólne mieszkanie. Oczywiście ona wprowadziła się do niego, bo wcześniej mieszkała u byłego.

Wiedziałam, że coś tu jest nie tak, ale nie mówiłam mu o tym. Nie chciałam robić przykrości, bo widziałam, jak bardzo się z tego wszystkiego cieszy. Miesiące mijały, ciąża coraz bardziej zaawansowana, on wokół niej skakał i o wszystko dbał. Pomyślałam, że chyba źle ich oceniłam. Powinno im się udać. Później przyszło otrzeźwienie. Pamiętam, jak dostałam mms-a ze zdjęciem jego synka, który dopiero co się urodził. Odpisałam, że „cały ty!”, ale nie wierzyłam w to, co piszę. Wtedy wątpliwości narosły.

Odwiedziłam ich w domu tydzień później. Dziwnym trafem pojawił się tam też jej były, bo miał przywieźć jakieś dokumenty. Był tylko przez chwilę, mogłam mu się przyjrzeć przez dosłownie kilka sekund, ale zapamiętałam tę twarz. Charakterystyczne rozstawienie oczu, zadarty nos, ciemne włosy... Rzeczywiście, cały Michał! Tylko, że on jest blondynem, ma mały zgrabny nosek i na pewno nie ma oczu tak blisko siebie. Matka też do dziecka nie podobna, ale akurat w to, że to ona urodziła, musiałam uwierzyć. Wszystko zaczęło mi się układać w straszną całość.

Rozumiem, że mogli się zakochać, ale ona chyba wykorzystała jego naiwność. Z tamtym związek się sypał, zaszła w ciążę, więc wrobiła w dziecko nowego partnera, z którym było jej bardziej po drodze. Pewnie nikt się nie domyśli, a ona przynajmniej nie będzie samotną matką. Potwierdzili w dokumentach, że są rodzicami i nikt już o nic więcej nie pytał. Ale ja mam ochotę zadać to pytanie. Chciałabym wiedzieć, czy Michał rzeczywiście tego nie widzi...

Wszyscy znajomi, którzy go znają i widzieli dziecko, też mają wątpliwości. Jedna koleżanka zadzwoniła do mnie i zaczęła rozmowę od tego „czy tylko ja to widzę?”. Przyznałam, że ja też. Czyli to nie może być mój wymysł. Niektórych rzeczy po prostu nie da się ukryć. Nie wiem, czy ojcem jest ten jej były, może częściej skakała z kwiatka na kwiatek, ale Michał z tym dzieckiem ma niewiele wspólnego. Poza tym, że widnieje w dokumentach jako ojciec i dba o nie, jak najlepiej potrafi.

Ciągle biję się z myślami, czy powinnam się w to w ogóle mieszać. Może on też ma takie wątpliwości? A jeśli nie, to co z tego? Skoro pokochał malucha, jak własnego syna i uważa się za ojca, to może tak powinno być. Może nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Stworzą normalną rodzinę i wszystko rozejdzie się po kościach. Wmawiam sobie, że to będzie sielanka, bo zawsze dobrze mu życzę, ale jeśli on się kiedyś zorientuje, to będzie miał żal. Oczywiście do tej naciągaczki, ale też do mnie.

Jeśli on niczego się nie zorientował, to mogę sobie wyobrazić, jak wyglądałaby taka rozmowa. Powiedziałabym mu o swoich wątpliwościach, a on by się na śmierć obraził. I co tu robić? Czekać, aż sprawa kiedyś się wyda? A jeśli nigdy nie wyjdzie to na jaw? To nie jest tak, że rozsiewam niesprawdzone plotki i sobie coś wymyśliłam. Ja jestem coraz bardziej pewna, że on tkwi w dziwnym układzie, a ona po prostu go okłamała. A nawet, jeśli nie była pewna, kto jest ojcem, to powinna to kiedyś sprawdzić. Na razie chyba nie ma na to ochoty. Michał wierzy w to wszystko, bo bardzo chce wierzyć...

Mariola

Chciał się poradzić, ale tak naprawdę już miał plan. Będzie z nią, choćby nie wiadomo co się działo. Tak się oboje omotali, że po chwili byli już razem. Ona zostawiła faceta, z którym była od lat, a on związał się z kobietą starszą o 10 lat. Nie bardzo mi się to podobało, ale w nowej sytuacji też mu kibicowałam. Jak zawsze. Pamiętam, jak do mnie przyszedł i powiedział, że to najszczęśliwszy dzień w jego życiu. Minęło kilka tygodni, a oni spodziewali się dziecka.

Nie wiedziałam, kiedy do tego doszło, więc skoro tak mówi, to znaczy, że naprawdę zostaną rodzicami. Tylko przez chwilę zastanawiałam się, skąd taka pewność. Ona rozstała się z byłym, następnego dnia była już u Michała... Później pomyślałam, że może nie ma tego złego. Skoro tak bardzo się kochają, to niech tworzą rodzinę i życzę im szczęścia. Ona nie ma już 20 lat, więc z dzieckiem nie mogła czekać w nieskończoność. Nawet poszłam z Michałem do jubilera, żeby wybrać pierścionek zaręczynowy.