„Dręczy mnie pewna kwestia moralna. Chciałam wiedzieć, co myślą o tym inne dziewczyny”

Z in vitro nie mam problemu. Uważam, że to pomoc parom, które mają problem z poczęciem dziecka w sposób naturalny.
Jeśli chodzi o zapłodnienie z wykorzystaniem komórek innej kobiety to dla mnie sprawa jest skomplikowana pod względem moralnym. To pochodna eugeniki, która tak szeroko jest krytykowana. Dawczynie to przecież wybór najsilniejszych, najlepszych genów.

Nie rozumiem też do końca tej chęci bycia w ciąży za wszelką cenę. Przecież można zaadoptować dziecko. Tak, wiem, że niewiele dzieci ma unormowaną sytuację prawną a proces jest długi, ale zajście w ciążę w ten sposób także, a przy tym bardzo kosztowne. Czy naprawdę to wszystko jest warte tego by mieć dziecko w 50% swoje, a raczej partnera? Z punktu widzenia biologii to nie jest dziecko tej pary, a kobiet jest jedynie surogatką. Tak, wiem, że w polskim prawie matką jest kobieta, która urodziła. Ale jak ona się z tym czuje? Nie ma poczucia, że jednak do końca to nie jest jej dziecko biologiczne? Na forach dziewczyny poddające się takiej procedurze chcą, by dawczyni miała taką samą grupę krwi, by dziecko nie mogło się domyślić, że coś jest nie tak. Skoro czują, że to ich dziecko to po co takie podchody i kłamstwa? Na forach tematycznych czytałam posty o „dawczyniach”, „biorczyniach”, że „wyhodowaliśmy 3 piękne zarodki o klasie 8A”. Wydaje mi się to bardzo bezduszne w kontekście powstania nowego życia.

Czy naprawdę przekazywanie swojej komórki jajowej do zapłodnienia przez obcego mężczyznę i wszczepienie zarodka w kobietę, która pod względem takim czysto racjonalnym jest surogatką jest moralne? Ja nie wiem i nie daje mi to spokoju.

Kobiety przekazujące swoje komórki jajowe zostają anonimowe, choć natknęłam się w Internecie na zwierzenia kobiety, której siostra poprosiła ją o oddanie jajeczka, bo wtedy dziecko byłoby z nią bardziej spokrewnione. Dziewczyna nie chciała się zgodzić, bo bała się, że będzie postrzegała to dziecko jako swoje. Dlatego teraz dawstwo jest tylko anonimowe, by te rozterki ograniczyć. Ale one chyba i tak zostają?

Nie będę tutaj przytaczać takiego argumentu jak: jeśli to dziecko spotka się z dzieckiem biologicznym tej dawczyni i stworzą związek. Myślę, że prawdopodobieństwo jest małe, choć oczywiście istnieje.
A gdybyście wy byli dzieckiem poczętym w ten sposób? Dzieci adoptowane często szukają swoich rodziców biologicznych. Myślę, że jakiś procent tych dzieci też chciałyby poznać kobietę, która dała im po części życie. A jeśli jakimś cudem dotrą do genetycznej matki?

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że osoby decydujące się na ten krok za wszelką cenę chcą być w ciąży i przeżyć poród żeby być „prawilną matką”.

Nie jestem jeszcze zdecydowana, co sądzę na ten temat, ale chyba jestem bardziej na „nie”. A co wy myślicie? Czy są tu jakieś „dawczynie” albo „biorczynie”, które szczerze powiedzą dlaczego to zrobiły i spróbują to wytłumaczyć?

Pozdrawiam wszystkie czytelniczki i proszę o merytoryczną dyskusję. Dziękuję.