Czy faceci lubią otyłe kobiety? (List Gosi)

Jak to – ja taka obiektywnie nieatrakcyjna i lubię siebie? No właśnie, że tak! Zdałam sobie sprawę, że modelką nigdy nie będę, błyskotki, ciuszki i makijaże niewiele mi pomogą, więc... przestałam się tym zupełnie przejmować. Chciałam wyglądać dobrze, jak na swoje warunki, ale nie dążyłam do ideału, którego nigdy nie będę w stanie osiągnąć. Patrzę na siebie nie z odrazą, ale obojętnością. Jestem jaka jestem, chyba aż tak nie odstraszam, więc jest dobrze. Dobrze, jak na moje możliwości.

Mężczyźni natychmiast to wyczuwają i nie mogę się od nich opędzić. Wystarczy, że wejdę do klubu i natychmiast mam przy sobie kilku kandydatów. Obok siedzą idealne laski, do których nikt nie chce podejść. Są tak śliczne, że mogłabym je sobie powiesić na ścianie zamiast obrazu, ale i tak nie mają powodzenia. Dlaczego? Bo wydają się nieosiągalne. Zwykły chłopak (a wbrew pozorom większość uważa się za zwykłych) nie wystartuje do miss, kiedy obok ma kogoś bardziej przystępnego.

Oni czują, że u mnie mają szansę, a ja tylko na tym korzystam!

I to wcale nie jest tak, że podchodzą do mnie tylko paskudni desperaci, brzydsi nawet ode mnie. Oni najczęściej są tak bezmyślni, że atakują te najpiękniejsze. Potem się dziwią, że nikt ich nie chce... Mnie zagadują faceci przynajmniej średni, jeśli nie bardzo przystojni. Czasami pytam ich, dlaczego właśnie mnie wybrali. Zazwyczaj pada stwierdzenie, że wyglądam na sympatyczną. Te cudowne laseczki wyglądają na... cudowne laseczki, ale na pewno nie sympatyczne. Siedzą jak na szpilkach, żeby przypadkiem nie przybrać nieodpowiedniej pozy, nie pokazać wałeczka na brzuchu, albo sprawdzają stan makijażu.

Ja mam to po prostu gdzieś! I za to mnie lubią. Mogę nawet powiedzieć, że przez to jestem dla nich seksowniejsza, niż nawet najpiękniejsza dziewczyna. Z nimi trzeba się użerać, a moim towarzystwem można się tylko cieszyć. Jeśli rozmawiam lub kocham się z mężczyzną, to poświęcam się w całości i myślę tylko o nim. Nie o make-upie, swoich piersiach, pupie, włosach na plecach czy innych bzdurach.

Polecam taką postawę, bo z reguły najładniejsze nie mają łatwego życia. Mogą sobie zrobić śliczne fotki, ale z facetami Wam raczej nie wychodzi.

Powód jest prosty i doskonale zdaję sobie z tego sprawę – faceci nie mierzą zbyt wysoko i boją się zbyt atrakcyjnych kobiet. Myślą, że nie mają u nich szans, a ja im przecież nie odmówię. Czasami muszę ich rozczarować, bo nie biorę byle czego... Ale przynajmniej mają do mnie śmiałość i dzięki temu mam spore powodzenie. To jest właśnie tajemnica sukcesu. Nie Wasze długie i chudziutkie nóżki, nie gładkie brzuchy, sztuczne rzęsy i skóra spalona na solarium. Ja jestem zaprzeczeniem takiego obrazu kobiety i doskonale się z tym czuję. 

Nie mówię tego bezpodstawnie, bo mam w swoim towarzystwie kilka bardzo ładnych dziewczyn. Nie wspomnę o tym, że ciągle gadają o ciuszkach i kosmetykach... One zazwyczaj są w tej swojej idealności same. Albo trafiają na palantów, albo nikt nie ma odwagi się do nich zbliżyć. Uroda podobno nam pomaga, ale według mnie jest barierą. Tylko jedna się szczęśliwie zakochała. Reszta wciąż bezskutecznie szuka. 

Nikt ich nie chce, bo stwarzają dystans, którego żadnemu facetowi nie chce się pokonywać. No i mają niewiarygodne wymagania, bo przecież same „coś sobą reprezentują”, więc nie pokażą się z nikim „byle jakim”. A byle jaki to uroda na poziomie Brada Pitta albo Cristiano Ronaldo.

Nie mówię nikomu, że z tej okazji powinnyście się oszpecić, jeśli urodziłyście się piękne. Po prostu przestańcie to traktować jako największą Waszą wartość. Dosyć wielogodzinnych przygotowań, aby być jeszcze bardziej idealną. Po prostu bądźcie sobą – ładne, ale też otwarte i sympatyczne. Patrzcie na świat i na ludzi, a nie tylko na czubek własnego nosa.

A jeśli uważacie, że jesteście brzydkie, czy mało atrakcyjne, jak ja, to... przestańcie o tym myśleć. Piękno to pojęcie względne i jestem na to najlepszym przykładem. Rzadko słyszę, że jestem piękna, ale przebojowa, sympatyczna, uśmiechnięta, normalna – bardzo często. Nie mam o to żalu, bo wiem jak jest.

Gdybym się przejmowała, jak niektóre z Was, to nie planowałabym właśnie kolejnej randki. Polecam takie podejście!

Gośka