Mój związek rozkwitł po zdradzie partnera. Dalej nie mogę uwierzyć w to, że udało się nam przetrwać tak wielki kryzys

Zawsze podchodziłam do związków bardzo poważnie. Zdradę uważałam za koniec relacji. Nieszczerość i skoki w bok były dla mnie czymś nie do pomyślenia. No bo jak można patrzeć prosto w oczy osoby z którą dzieli się życie i bez mrugnięcia okiem ją okłamywać? Zdarzyło mi się zauroczyć w kimś innym, nadal będąc w związku, ale od razu powiedziałam po tym partnerowi. Postąpiłam tak, jak sama chciałabym zostać potraktowana w podobnej sytuacji. Chciałam żebyśmy rozstali się jak cywilizowani ludzie. Nigdy nie sądziłam, że byłabym w stanie wybaczyć niewierność. A jednak...

Zobacz także: Wciąż zaczynam wszystko od nowa. Jestem już zmęczona wymyślaniem swoich kolejnych wersji...

Po czterech latach bycia z K., coś zaczęło się psuć w naszym związku. Dotąd byliśmy bardzo szczęśliwą, zgraną parą. Planowaliśmy ślub i wspólną przyszłość. Nagle jednak coś w nas pękło, zaczęliśmy się od siebie oddalać. Coraz częściej nie mogliśmy znieść swojej obecności. Kłóciliśmy się o błahostki. Wszystko mogło stać się punktem zapalnym.

Myślę, że wszystko to było spowodowane stresem. Oboje mieliśmy wtedy ciężki czas w pracy. Wciąż chodziliśmy sfrustrowani, nabuzowani. Awansowaliśmy, ale wcale nie dało nam to szczęścia. Obowiązki i odpowiedzialność zaczęły nas przytłaczać. W końcu doszło do tego, że K. wyprowadził się z domu. Mieliśmy dać sobie czas i przestrzeń. Nadal się kochaliśmy, ale w ogóle nie potrafiliśmy się porozumieć. Zaplanowaliśmy, że gdy trochę ochłoniemy, zaczniemy terapię dla par.   

Zobacz także: Zastanawiam się, jak dawni znajomi zareagują na mój widok. Wyglądam zupełnie inaczej niż w liceum

Niestety K. zaczął spędzać wtedy coraz więcej czasu ze swoją koleżanką z pracy. Ich kontakty szybko przestały być wyłącznie koleżeńskie... Gdy K. zaczął mówić o nich na terapii, wyszłam, trzaskając drzwiami. Długo nie chciałam odbierać od niego telefonów, a co dopiero go widywać. On jednak nie dawał za wygraną. Uparcie przekonywał mnie, że jego romans był tylko odskocznią, wielkim błędem i że nigdy nie chciałby żyć beze mnie.

Po kilku miesiącach znów razem zamieszkaliśmy. Przeprowadziliśmy się do nowego domu. Wszystko się zmieniło. Zupełnie jakbyśmy wrócili do pierwszych niesamowitych tygodni po poznaniu. Nasz związek rozkwitł. Sama nie mogę w to uwierzyć, ale jest jeszcze lepiej niż kiedyś. Zrozumiałam, że zdrada naprawdę nie musi oznaczać końca związku. Warto czasem dać komuś drugą szansę, choć to bardzo trudne... 

Z.

A Ty wybaczyłabyś zdradę partnerowi? Zagłosuj: