Czy to normalne, że chłopak nie chce mi powiedzieć, ile zarabia?

U was kobiet miłość zaczyna się dopiero jak facet da wam dostęp do kont, wysokosci zarobków i wszystkich poufnych danych. Co was to obchodzi? Ja jestem z żoną już 10 lat i nikt nikogo nie pyta o zarobki. Ja pitole. Najgorsze są roszczeniowe księżniczki po goownokierunkach zarabiające najniższą krajową chcące rządzić męskimi zasobami.

A co ja to obchodzi? Z milicji jest?

W mojej opinii to nie jest normalne. Nie poznaliście się wczoraj, nie chcesz dostępu do kont tylko grzecznie pytasz, na czym stoicie. Zwłaszcza, że pracujesz, więc argument niektórych osób, że pewnie czekasz na jego kasę, maleje. Swoją drogą, pokazuje to, jakie dziwne podejście w naszym kraju ludzie mają do pieniędzy. Nie zgodziłabym się na planowanie czegokolwiek z takim człowiekiem, tak jak wspominasz, nawet nie wiesz, na jakie mieszkanie Was stać. Dla porównania. Ja z moim chłopakiem nie musiałam prowadzić takich dyskusji. Nawet nie pamiętam, jak zadaliśmy pytanie o zarobkach, jakoś samo wyszło, przy luźnej rozmowie. Byliśmy niezbyt majętnymi studentami ;) ale już pracowaliśmy. Zamieszkaliśmy razem po kilku latach związku (4-5 chyba) i o ile na początku chcieliśmy mieć tylko część pieniędzy wspólnych (na zakupy, rachunki) a resztą każdy miał dysponować samodzielnie, szybko stwierdziliśmy, że to nie ma sensu, przynajmniej w naszym przypadku. Razem dysponowaliśmy naszymi wypłatami. Nigdy nie było problemy typu, że jedno z nas nierozsądnie dysponowało pieniędzmi. Teraz jesteśmy małżeństwem, od prawie 4 lat i jest tak samo. Swoje konta bankowe zostawiliśmy z wygody, to te same konta, które założyliśmy jako single i nie chciało nam się już tego zmieniać w urzędach, pracy etc. Ale, upoważnilismy siebie wzajemnie do tych kont w banku, w razie gdyby któreś z nas umarło to cały czas możemy z kont korzystać. Jedna wizyta i załatwione. Znamy swoje loginy i piny do kart. W sklepie płacimy kartą, którą akurat mamy przy sobie, albo w zależności, kto jest bliżej czytnika kart lub ma gotówkę w portfelu - bo to naprawdę nie ma znaczenia, kto płaci, i tak mamy wspólny budżet na wszystko. Ale jestem świadoma, że mieliśmy szczęście spotykając siebie. Byłoby inaczej gdybym. Np trafiła na hazardzistę a on na zakupoholiczkę - ale z drugiej strony takie rzeczy często szybko wychodzą, albo przynajmniej zdarzają się jakieś alarmujące sytuację. Grunt to znaleźć odpowiedniego człowieka i wzajemnie się kochać i ufać. Pozdrawiam.

My choć nie jesteśmy jeszcze małżeństwem zarabiając wspólnie traktujemy pieniądze jak wspólne. Ale na szczęście o kasę nie musimy się martwić , ani ja ani on bo razem zarabiamy bardzo dobrze , prawie 20 tysiecy w przeliczeniu na plny.

To się go zapytaj: będziesz mieć 1.5 tys. na wynajem a ja drugie tyle, jeśli będziemy chcieli iść na swoje? I chyba to wystarczy, by planować.