Różnica wieku nigdy mi nie przeszkadzała. Podświadomie chyba szukałam starszego faceta. Ja mam 25 lat, a on 40. W dzisiejszych czasach to niewielka różnica, ale pojawił się pewien problem. Chodzi o jego córkę.
Zobacz również: Dziwnie się czuję, gdy pasierbica nazywa mnie mamą. Przecież nie jest sierotą
Trudno nazwać ją dzieckiem, bo jest już wyrośniętą nastolatką. Ma swoje zdanie, dużo rozumie i nie da się tak łatwo przekonać. Od początku traktowała mnie z dystansem. Ja byłam otwarta, a ona stroiła fochy.
Może wini mnie za rozpad związku rodziców? Dodam tylko, że nie mam z tym nic wspólnego. Rozstali się dużo wcześniej.
Nasz związek cały czas raczkuje i tak naprawdę nie wiem, czy odnajdę się w takim układzie. W każdej chwili mogę się wycofać, ale chyba z nikim nie było mi tak dobrze. Ludzie gadają, choć wiem, że powinnam słuchać tylko siebie.
Zobacz również: Porzucił dla mnie ciężarną dziewczynę. Czy powinnam dać mu szansę?
Jeśli zaangażuję się na 100 procent, to będę musiała jakoś ułożyć sobie relacje z tą dziewczyną. Zdaję sobie jednak sprawę, że łatwo nie będzie. 15 lat to już poważny wiek. Albo się zaprzyjaźnimy, albo nic z tego nie będzie.
Oczywiście nie mam zamiaru jej matkować. Marzy mi się sytuacja, gdy ona potraktuje mnie jak starszą siostrę albo dobrą koleżankę. Tylko, że do tanga trzeba dwojga. Na razie unika spotkań i zaczepnie odpowiada na wszystkie pytania.
Myślicie, że to się może udać?
Olga
Zobacz również: „Mam 18 lat, mój facet 55. W przyszłym roku zostanę jego żoną”
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej