Pamiętam, jakby to było wczoraj. Ponad 11 lat temu napisałam maturę i już kilka dni później zaczęłam pracę w sklepie. To miało być tylko na chwilę, bo zaraz pójdę na studia i zrobię karierę. Rekrutacja mi nie poszła, a na uniwersytet nigdy nie trafiłam.
Zobacz również: „Mam 35 lat i puste CV”. Alicja zaczyna późno, ale chce zrobić karierę
Tymczasowa praca stała się moją codziennością i tak od ponad dekady. Zmieniałam firmy i stanowiska, ale cały czas robię w handlu. Lubię to, bo w tej branży czuję się jak ryba w wodzie. Ale ciągle z tyłu głowy jest taka myśl, że przespałam swoją szansę.
Mogłam się zmusić i zdobyć wykształcenie. Dziś siedziałabym w jakimś biurze, a nie na kasie.
Chociaż pieniądze są coraz bardziej przyzwoite, to trochę mi smutno, kiedy pomyślę, że jestem skazana na pracę w sklepie. Kiedyś miałam zdecydowanie większe ambicje i one momentami dają o sobie znać.
Zobacz również: Tyle zarobisz w pierwszej pracy. Ujawniono stawki dla kilkunastu popularnych zawodów
Nie wiem nawet, kim tak naprawdę chciałabym być, ale dla większości ludzi taka robota jest rzeczywiście tylko na chwilę. Młodzi przychodzą i odchodzą, a rówieśników praktycznie nie spotykam. Zajmują się czymś bardziej prestiżowym.
Coraz częściej myślę o tym, żeby rzucić to wszystko i spróbować od nowa. Tylko jak i gdzie? Nie wiem. Później dochodzę do wniosku, że widocznie takie moje przeznaczenie i powinnam być z siebie dumna. Przecież uczciwie pracuję.
A co Wy o tym myślicie? Czy bycie ekspedientką po trzydziestce to jest powód do wstydu?
Dorota
Zobacz również: Przeszedł na emeryturę w wieku 24 lat, bo zaoszczędził... prawie 3 mln zł. Teraz zdradza, jak to zrobił
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej