Zawsze wbijałam moim dzieciom do głowy, że edukacja jest ważna. Ale jeszcze ważniejsze jest to, żeby robić to, co się lubi. Można zdać maturę na 5, pójść na prestiżowe studia i bardzo cierpieć. Albo skończyć edukację wcześniej i być szczęśliwym.
Zobacz również: LIST: „Zapiszę córkę do żeńskiej szkoły. Do 14. roku życia nie musi mieć kontaktu z chłopcami”
To nie oznacza, że je zniechęcałam. Młodszy syn jest w liceum i świetnie sobie radzi. Nie karałabym go, gdyby było inaczej. Dojrzale podszedł do tematu i sam wybrał. Z córką jest inaczej, bo we wrześniu trafiła do zawodówki.
Nawet nie starała się o nic lepszego. Stwierdziła, że tak będzie najlepiej.
Poczułam się trochę zawiedziona, ale musiałam być konsekwentna. Muszę ją wspierać bez względu na wszystko. Poza tym - tyle się mówi, że wykształcenie zawodowe jest dziś w cenie. Brakuje ekspertów w konkretnych dziedzinach.
Zobacz również: LIST: „Chcemy wypłacać studiującej córce 1500 zł kieszonkowego. Żąda więcej”
Mija pierwsze półrocze i ona faktycznie się tam odnalazła. Jeszcze nigdy nie chodziła tak chętnie do szkoły. Niby jestem z tego zadowolona, a z niej dumna, ale z tyłu głowy wciąż są wątpliwości. Może jednak nie powinnam dawać jej aż takiej swobody...
Rozmawiając z koleżankami, których dzieci kończą renomowane licea i studiują w wielkich miastach, pojawiają się u mnie kompleksy. Wręcz wstydzę się mówić o córce, która ma zostać "tylko" fryzjerką. A później wstydzę się tego, że się wstydzę.
Do teraz nie wiem, co o tym myśleć. Czy jako rodzic popełniłam błąd, że pozwoliłam jej samej wybrać?
Ewa
Zobacz również: „Mam 35 lat i puste CV”. Alicja zaczyna późno, ale chce zrobić karierę
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej