Nie szczepię dzieci, ale siebie już tak. Czy jestem dwulicowa?

Nie mam zamiaru rozpętywać kolejnej dyskusji na temat konieczności czy szkodliwości szczepień. Każdy ma prawo do własnej opinii. Nie brakuje materiałów, żeby zapoznać się z tematem i wyrobić sobie zdanie. Ja od kilku lat jestem im przeciwna, dlatego nie szczepię swoich dzieci.

Zobacz również: LIST: „Odbierać dzieci antyszczepionkowcom! Moja siostra prawie wykończyła swojego synka...”

Dostałam już jeden mandat z tej okazji, ale odwołałam się i sprawa jest w toku. Maluchy wcale nie chorują, więc dobrze postąpiłam. Nie ma nic gorszego, niż obniżanie odporności dziecka w ten sposób. Takie małe ciałko ciężko radzi sobie z groźnymi wirusami wszczepionymi wprost do krwiobiegu.

Ale to tylko jedna strona medalu. Niby jestem antyszczepionkowcem, ale sobie takiej ochrony nie odmawiam.

Według niektórych to szczyt zakłamania i dwulicowości. Moim zdaniem wcale nie. Nigdy nie mówiłam, że szczepienia same w sobie są złe. Bardziej nie odpowiada mi ich przymusowość i stosowanie na tak małych dzieciach. Wtedy przynoszą więcej szkody, niż pożytku.

Zobacz również: Lekarz znalazł sposób na antyszczepionkowców. Zadaje im 5 prostych pytań

Co innego, gdy zaszczepi się osoba dorosła z rozwiniętą odpornością. Wtedy to ma sens i działa. Sama zaszczepiłam się w ostatnich latach na wirusa HPV i regularnie przeciwko grypie. W tym sezonie też planuję.

Jestem zdania, że to ma sens. Kiedy moje dzieci podrosną, to być może nadrobimy zaległości w tej kwestii. Na razie jest na to zdecydowanie za wcześnie. Powikłania są faktem i dziwnym trafem dotyczą niemal wyłącznie najmłodszych.

Czy Waszym zdaniem jestem niekonsekwentna?

Ilona

Zobacz również: LIST: „Nie chcę, by po porodzie myto moje dziecko i podawano mu groźne szczepionki. To barbarzyństwo!”