Czy iść na ślub byłej przyjaciółki? Wychodzi za faceta, w którym pierwsza się zakochałam! Wiktoria

Spojrzałam na nich zdziwiona, a wtedy Ola wyszła z pubu. Poszłam za nią, ale ona stwierdziła, że źle się poczuła i musi już wracać. Strasznie dziwnie się zachowywała, ale nic nie mogłam z niej wydusić. Potem wyszedł Miłosz i wyjawił mi całą prawdę. Spotykali się od czasu parapetówy prawie codziennie. Są razem, chcą być razem, on się w niej zakochał, ona w nim też. Prawie miesiąc ukrywali to przede mną.. Zapytałam dlaczego... Miłosz powiedział, że Ola bardzo mnie lubi, kocha mnie jak siostrę i wie, że mnie rani. Ona mu powiedziała, że on mi się podoba. Miłosz przeprosił mnie za to, powiedział, że nie chce mnie tracić, że Ola nie chce mnie tracić. Że to nie jej wina, że to on szukał kontaktu z nią, bo nie wiedział, że ja coś do niego czuję. Ta prawda zwaliła mnie z nóg. 

Zapłakana wracałam do domu. Ola nie odbierała telefonu. Za którymś razem odebrała. Wykrzyczałam jej wszystko, że nie chce jej znać, że nie zasługuje na miano przyjaciółki, że jest fałszywą dziwką, że większej suki nie znam. Nagle, ktoś kto był mi bardzo bliski, stał się wrogiem numer jeden. Z Miłoszem nadal utrzymywałam kontakt. Dzwonił, pisał, czasem wpadał z butelką wina, czasem ja do niego z piwkiem. Z czasem zaczęłam traktować go tak jak on mnie.  Byliśmy po prostu dobrymi kumplami. Niesmak jednak pozostał. Nie miałam do niego żalu, bo on nic złego mi nie zrobił, ale miałam żal, że Ola tak mnie skrzywdziła.

Po ok. 2 miesiącach jakoś mi przeszło, wyjaśniłam Miłoszowi co teraz myślę, czuję. Wprost powiedziałam, że Ola nigdy już nie będzie moją przyjaciółką, ale przecież to dziewczyna mojego przyjaciela, nie mogę go unikać. 

Faktycznie, parę razy w ciągu tego roku ją widziałam. Trochę rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się, tak jak za dawnych czasów. Pewnie myślicie, że jestem naiwna. Nie, nie jestem. Po prostu rodzice wpoili we mnie wiele zasad chrześcijańskich. Tą o wybaczaniu jak widać przyswoiłam. Problem niestety pojawił się teraz. Miłosz oznajmił mi, że w sierpniu 2016 r. z Olą biorą ślub. Chcieliby bym była ich świadkiem. Powiedział, że rozumie jeśli odmówię, ale nie może mnie zabraknąć na ich ślubie. Jestem przecież matką chrzestną ich związku. 

Ja jednak wcale nie mam ochoty iść na to wesele. Faktycznie, żal minął, ale patrzeć na nią w białej sukni obok faceta, o którym marzyłam tyle nocy? Zazdrość to fatalnie uczucie, ale ja jej zazdroszczę. Sama bym chciała być w tej sukni obok niego. Nigdy nie zapomnę, że ich szczęście zostało zbudowane na moim nieszczęściu. Mogę nie mieć żalu o to, pogodziłam się z tym, ale nie zapomnę o tym. O pewnych rzeczach nie zapomina się nigdy.

Wiktoria