Zakochałam się z całych sił. Nie widzę poza tym chłopakiem nikogo i niczego. Po zaręczynach kilka dni płakałam ze szczęścia, bo nikt lepszy nie mógł mi się trafić. Przy nim zapominam o wszystkim, co złego nas otacza. Zwłaszcza o tym, co się dzieje w jego rodzinie. Nie da się tego dłużej ukrywać i zamiatać pod dywan. Przyjęłam pierścionek i wreszcie dojdzie do ślubu. Jak dobrze pójdzie, to może do marca uda się wszystko zorganizować. Co nie oznacza, że nie mam żadnych wątpliwości. Są i to coraz większe...
To jest już mój życiowy pech. Jak trafiłam wreszcie na cudownego faceta, to szybko się okazało, że wcale nie jest tak pięknie. Pochodzi z dość biednej rodziny, ale to nie pieniądze są problemem. Jego rodzice nadużywają alkoholu. Może nie śpią na ulicy i nie żebrzą, ale to i tak niezła patologia. Oboje są na rencie, którą szybko przepijają. Niesamowite, że on tak bardzo się od nich różni. Przynajmniej mam taką nadzieję.
Chciałabym widzieć moją przyszłość w różowych barwach, a w takiej sytuacji będzie to trudne. Z jednej strony moi rodzice – poważni, wykształceni, zaradni, a z drugiej te zamroczone pijaczki... Przykro mi tak o nich mówić, ale takie są fakty. On nie ma na nich kompletnie żadnego wpływu. Od kiedy nie mieszka z nimi, podobno staczają się coraz bardziej. Kiedyś jeszcze się kryli i udawali, że wszystko jest w porządku, a teraz to już rozpacz. Odwiedziłam ich dwa razy i wystarczy. Nie mogę słuchać tego bełkotu.
I jak tu sobie układać życie z kimś takim jako rodziną? W głowie aż mi się plącze od obaw. Czy oni przyjdą na nasz ślub pijani? A może w ogóle się nie pojawią? Czy nas nie skompromitują? Jak będą się zachowywać, kiedy na świecie pojawią się nasze dzieci? Czy będą miały dziadków-pijaków? Do czego to wszystko doprowadzi? I jeszcze najgorsze – czy on kiedyś nie stanie się taki, jak oni...
Tyle się słyszy o tym, że alkoholizm to choroba niemal dziedziczna. Przez wiele lat nie miał takich ciągot, ale kto mi zagwarantuje, czy coś złego w nim nie siedzi i kiedyś nie stanie się podobny do nich?
To wszystko jest dla mnie strasznie trudne. Nigdy nie miałam nikogo takiego w otoczeniu i zaczynam się bać każdego kolejnego dnia. Nie wiem czy dobrze zrobiłam przyjmując oświadczyny. Potem sama nalegałam na jak najszybszy ślub...
Myślicie, że mam się czego obawiać?
Justyna
„Przez te wszystkie lata nie zdołałam o nim zapomnieć”.
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej