Jako partnerki przestępców nie mogą i nie potrafią prowadzić normalnego życia, ale jednocześnie nie chcą rezygnować z miłości. Wierzą, że jeszcze czeka je szczęście u boku ukochanego mężczyzny, nawet jeśli miałoby to być za dwadzieścia lat. O trudnym życiu kobiety kryminalisty opowiadają Grażyna i Marta.
Marta, 23 lata. Czekając na ukochanego, planuje ich wspólną przyszłość. Wierzy, że jego wyjście na wolność otworzy nowy rozdział ich życia.
Gdy tuż po maturze przyjechała do Warszawy, sądziła, że scenariusz na najbliższych pięć lat jej życia napisze uczelnia. Właśnie rozpoczynała wymarzone studia dziennikarskie i z ekscytacją rozmyślała, kim będą jej nowi znajomi. Nie przypuszczała, że tak szybko znajdzie miłość.
Bartka poznała na jednej z imprez na początku października. Czuła się obco wśród tłumu roztańczonych, dobrze ubranych warszawianek. Stojąc na uboczu z drinkiem w dłoni, obserwowała otaczających ją ludzi. On od razu wpadł jej w oko – wysoki, dobrze zbudowany, z błyskiem w oku. Wyobrażała sobie, że musi być czarującym facetem. Gdy do niej podszedł, poczuła, że ma nogi jak z waty.
Ich znajomość przetrwała dłużej niż jedną noc i już wkrótce Marta przedstawiała koleżankom Bartka jako swojego chłopaka. Na początku nie podejrzewała, że za drogim samochodem i zaawansowanym technologicznie sprzętem, którym wypełniona była jego kawalerka, stoją narkotyki. Wierzyła, gdy mówił, że jest doradcą finansowym, z dumą dobierała mu krawaty, gdy twierdził, że czeka go ważne spotkanie z klientem. Widziała w nim idealnego partnera na życie. Była pewna, że jej wymagający rodzice zaakceptują go bez wahania i z otwartymi ramionami powitają w rodzinie.
Zakochani szybko zamieszkali razem. Dla Marty, która dotychczas przenosiła się z pokoju do pokoju w obskurnym akademiku, przytulna i świetnie wyposażona kawalerka Bartka była spełnieniem marzeń. Koleżanki zazdrościły jej przystojnego, dobrze ubranego i robiącego karierę chłopaka, a ona po cichu zaczynała snuć marzenia o ślubie.
- Gdy pewnego wieczoru wyznał mi prawdę, byłam zszokowana. Powiedział, że do tej pory mnie oszukiwał, bo bał się, że go nie zaakceptuję. Teraz, mówił, gdy wiem jak silna jest nasza miłość, musiałem ci powiedzieć. Poczułam się oszukana, zawiedziona, nie chciałam wtedy słuchać jego tłumaczeń. – Marta, nie czekając ani chwili, spakowała walizkę i wsiadła do pociągu. Pojechała do rodziców, by wszystko przemyśleć. Nie spodziewała się, że gdy wróci, w ich mieszkaniu zamiast skruszonego Bartka, zastanie potłuczone szkło i zawartość szaf wywróconą do góry nogami.
- Nie wiedziałam, co się dzieje. Dzwoniłam do Bartka, ale jego numer był nieosiągalny. Natychmiast pojechałam do naszego znajomego i to on zrelacjonował mi wydarzenia sprzed kilku dni. - O nielegalnej działalności Bartka dowiedziała się policja antynarkotykowa. Jeden z klientów pomógł im na niego zastawić pułapkę. Chłopaka aresztowano w chwilę po ostatniej transakcji. Teraz czekały go trzy miesiące w areszcie śledczym.
- Okazało się, że tuż po aresztowaniu, policjanci zrewidowali nasze mieszkanie. Znaleźli jeszcze więcej narkotyków niż Bartek miał przy sobie. To dodatkowo pogarszało jego sytuację. - opowiada zdruzgotana dziewczyna. Wreszcie, po kilku miesiącach oczekiwania, zapadł wyrok – 3 lata pozbawienia wolności. Dla Marty był to niewyobrażalny cios. Wiele nocy przepłakała zanim zdecydowała się odwiedzić ukochanego w więzieniu. Pozbawiony atrybutów luksusu i dobrej zabawy, wydał jej się bezbronny i niesprawiedliwie osądzony. Postanowiła wtedy, że sama nie będzie go oceniać, że wytrwa przy nim. Gdy powiedziała, że chciałaby wziąć ślub, nie mógł jej uwierzyć – w końcu każda kobieta marzy o pięknej ceremonii w kościele, weselu i miodowym miesiącu. On mógł dać jej wówczas tylko żałosną uroczystość w więziennej celi. Ale dla Marty najważniejsza była jego miłość, a nie miłe do niej dodatki.
- Wzięliśmy ślub w więzieniu. Wiedzieli o nim moi i jego rodzice oraz kilkoro najbliższych znajomych. Uczestniczyli w nim jednak wyłącznie świadkowie – dwójka naszych przyjaciół. To była słodko-gorzka uroczystość, namiastka tego, co wyobrażałam sobie jako mała dziewczynka. Przywiozłam Bartkowi garnitur, sama założyłam krótką kremową sukienkę. Było ciężko, ale cieszę się z naszej decyzji, bo ze świadomością bycia żoną, łatwiej znoszę przymusowe rozstanie.
Teraz Marta i Bartek widują się raz w tygodniu. Ona na każde ze spotkań czeka z lekkim niepokojem, jak dawniej na randkę. Szykuje się długo, dopracowuje strój, makijaż. Chce wyglądać atrakcyjnie, by jej mąż nie pożałował swojej decyzji. Za każdym razem rozmawiają o przyszłości, planują, co będą robić, gdy więzienne mury pozostaną tylko bolesnym wspomnieniem. Pozostałych sześć dni tygodnia dzieli pomiędzy szkołę i pracę. Od świtu do nocy poza domem nie ma czasu na zmartwienia.
- W chwilach załamania, myślę sobie, że jeszcze tylko pół roku, że jakoś wytrzymam te sześć miesięcy. Z każdej pensji odkładam trochę, żeby tuż przed powrotem Bartka, zrobić remont mieszkania. Pomyślałam, że skoro nie możemy się wyprowadzić i zmienić środowiska, to chociaż trochę zmienię mu otoczenie. W nowym mieszkaniu chcę wygospodarować jeden dodatkowy kącik. Miejsce dla naszego dziecka, o którym oboje od dawna marzymy…
Lilka Tylman
Artykuły z cyklu Historie Życiem Pisane na Papilocie zawsze co drugi tydzień! W przyszły piątek natomiast tekst z cyklu DECYZJA NALEŻY DO CIEBIE. Ostatnio pomocy potrzebowała Justyna…
Zobacz także:
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej