ZMIANY BARWNIKOWE
Bielactwo nabyte
Bielactwem nazywa się liczne, odbarwione plamy różnej wielkości i kształtu, otoczone przebarwioną obwódką. Na ogół nie wykazują one objawów zapalnych, ale czasem, w aktywnym okresie choroby, mogą wystąpić lekko wyniosłe obwódki zapalne.
Umiejscowienie: najczęściej odbarwienia dotyczą twarzy i grzbietu rĄk, ale mogą występować na skórze całego ciała, z tendencją do rozszerzania się. Polega to na zaburzeniach czynności lub niszczeniu melanocytów. Plamy pojawiają się nagle lub stopniowo. Latem są bardziej widoczne na skutek nasilenia przebarwień.
Pierwsze objawy choroby pojawiają się w dzieciństwie lub u osób młodych, przed ukończeniem 20. roku życia.
Bielactwo zaliczano do chorób występujących rodzinnie, na zasadzie dziedziczenia autosomalnego dominującego.
Czynnikiem wywołującym mogą być stresy, uraz psychiczny, ciąża, przyjmowanie środków antykoncepcyjnych, nadmierne nasłonecznienie. Dotychczas nie ustalono jednoznacznej przyczyny występowania zaburzeń barwnikowych w bielactwie.
Leczenie: można stosować psolareny i naświetlenia UV. Można stosować zewnętrznie i doustnie, np. wyciąg spirytusowy z dziurawca, jednocześnie z naświetlaniami promieniami nadfioletowymi. Leczenie fotochemioterapią trwa około roku. W okresie letnim zwykle robi się przerwę, zalecając stosowanie środków ochronnych przed promieniowaniem UV (minium SPF 30).
Piegi
To przebarwione, drobne plamy, najczęściej umiejscowione w okolicach odsłoniętych, przede wszystkim na twarzy, czasem na dekolcie i rękach. Częściej u dzieci i osób o jasnej karnacji oraz rudawych włosach. Plamy mogą być jasnobeżowe lub ciemnobrunatne. Latem są bardziej widoczne pod wpływem słońca. Utrzymują się przez całe życie, ale w starszym wieku są mniej widoczne.
Leczenie: wyłącznie miejscowo środki wybielające i łuszczące, np. 30% maść perhydrolowa, 20% maść rezorcynowa, kwasy owocowe.