Dałam mu ultimatum: zaręczyny lub rozstanie. Co wybrał? (REPORTAŻ)

W końcu zebrałam się na odwagę i powiedziałam Krzyśkowi, że chyba najwyższa pora na zaręczyny. Dodałam, że nie chcę dłużej czekać, więc zróbmy albo krok w przód i się pobierzmy, albo krok w tył i się rozstańmy. Bardzo go to zaskoczyło. „Nie wiedziałem, że tego chcesz, bo nigdy na ten temat nie rozmawialiśmy. Kocham cię i chcę z tobą być. A zatem ślub” – powiedział. Nie było to romantyczne, ale wiecie co? Ucieszyłam się z jego odpowiedzi. Pierścionek wybieraliśmy razem, a potem pojechaliśmy do moich rodziców i obwieściliśmy im radosną nowinę.

Wszystko toczy się właściwym torem, a ja wreszcie śpię spokojnie. Mam u boku wspaniałego faceta, który wkrótce zostanie moim mężem. Nie jest dla niego ważne to, czy żyjemy na kocią łapę czy z obrączkami na placach. Liczy się tylko to, by być ze mną na dobre i na złe.

Patrycja, 27 lat

- Chodziliśmy z Igorem do jednej klasy w liceum. On wtedy kręcił z dziewczyną z wyższego rocznika, a ja z chłopakiem z równoległej klasy, Mateuszem. Wtedy Igor był mi zupełnie obojętny, rzadko ze sobą rozmawialiśmy. Czasami prosił mnie o spisanie pracy domowej i nic poza tym. Zwykłe „cześć, cześć” na co dzień. Zaiskrzyło między nami dopiero na studiach. Oboje dostaliśmy się na tę samą uczelnię i tak jakoś wyszło, że na pierwszym zjeździe klasowym naszej starej paczki, przegadaliśmy cały wieczór. Wspominaliśmy liceum, rozmawialiśmy o planach zawodowych na przyszłość, a potem… zaczęliśmy flirtować. To było bardzo przyjemne.

Następnego dnia dałam się zaprosić na kawę i od tego momentu spotykaliśmy się już we dójkę regularnie. Zostaliśmy parą. Po roku wynajęliśmy kawalerkę i zamieszkaliśmy razem. Wtedy przeżyliśmy pierwszy poważny kryzys. Denerwowało mnie w Igorze dosłownie wszystko – to, jak robi bałagan w kuchni przy śniadaniu; to, że nie myje po sobie wanny. O opuszczaniu klapy sedesu już nie wspomnę. Przetrwaliśmy to jednak i przez kolejne lata była sielanka. Tak właściwie sielanka trwała do stycznia, bo pięć miesięcy temu wreszcie zdobyłam się na to, by po 8 latach związku powiedzieć Igorowi: albo ślub, albo rozstanie, ty decyduj.

- Igor był w szoku. Uważał, że skoro jesteśmy szczęśliwi na kocią łapę, to po co wszystko komplikować i zmieniać? Uważał, że małżeństwo popsuje nasze idealne jak dotąd relacje. Że zacznie się proza życia. Że przestaniemy nawzajem o siebie zabiegać.

Ja byłam jednak nieubłagana. Powiedziałam, że marzę o tradycyjnym ślubie, założeniu z nim rodziny, urodzeniu dziecka. Dodałam, że dla mnie to jest naturalna kolej rzeczy i nie będę wiecznie czekać na pierścionek zaręczynowy.

Pokłóciliśmy się wtedy okropnie i Igor postawiony pod ścianą „ślub lub rozstanie”… zerwał ze mną. To był chyba najtrudniejszy moment w moim życiu. Przez dwa tygodnie w ogóle się do siebie nie odzywaliśmy, on pomieszkiwał kątem u kolegi, a ja albo wpadałam w depresję, albo obiecywałam sobie, że będę silną kobietą i poradzę sobie z tym rozstaniem.

Wyprowadziłam się z mieszkania, które wynajmowaliśmy razem i przeniosłam do skromnej kawalerki. Z Igorem kontaktowałam się na Facebooku tylko w istotnych sprawach, takich jak uregulowanie rachunków, czy przekazanie kluczy. I kiedy po miesiącu od jego odejścia wreszcie doszłam do siebie, on… zaproponował spotkanie w Walentynki. Nie chciał powiedzieć, o co chodzi, a ja nie miałam ochoty go widzieć. Nalegał jednak tak długo, że w końcu się zgodziłam. Zastrzegłam jednak, że mam dla niego tylko pół godziny.

Spotkaliśmy się w naszej ulubionej knajpce, która tego dnia wywołała we mnie falę tęsknoty i przykrych wspomnień. Obiecałam sobie w duchu, że odwiedzam ją ostatni raz i że w Walentynki, które dla wszystkich są Dniem Zakochanych, dla nas będą Dniem Ostatecznego Rozstania.

- Igor już na mnie czekał przy stoliku. Zanim zaczęłam cokolwiek mówić, powiedział, że wszystko dokładnie sobie przemyślał i nie może beze mnie żyć. Stwierdził, że mnie kocha i  że jestem kobietą jego życia. Po 10-minutowym wywodzie o tym, jakim to on jest idiotą i tchórzem, uklęknął… i poprosił mnie o rękę. Rozpłakałam się. Z jednej strony mi ulżyło i byłam szczęśliwa, a z drugiej ciągle byłam na niego zła, że ze mną zerwał. Powiedziałam jednak „tak” i rzuciliśmy się sobie w objęcia.

Od tamtego czasu jest między nami naprawdę wspaniale. Planujemy ślub, rozglądamy się za kupnem mieszkania. Szczerze? Warto było dać mu ultimatum i przejść przez kilka tygodni piekła, by teraz cieszyć się wspólnym szczęściem. Jestem dobrej myśli. A nasz ślub prawdopodobnie w marcu przyszłego roku!

Magda, 25 lat

- Spotykamy się z Krzyśkiem od 6 lat, mieszkamy razem od 4. Nigdy nie przechodziliśmy żadnego poważnego kryzysu ani nawet kłótni. Idealnie do siebie pasujemy i rozumiemy się bez słów. Przez te wszystkie lata ani razu nie rozmawialiśmy jednak o przyszłości, o dzieciach czy o ślubie. Żyliśmy sobie wygodnie z dnia na dzień, aż dotarło do mnie, że coraz częściej myślę o zaręczynach. Kiedy zbliżały się moje urodziny, zastanawiałam się czy w prezencie dostanę pierścionek zaręczynowy. Kiedy Krzysiek proponował wyjazd do Paryża na weekend – spodziewałam się, że tam przede mną uklęknie i zada mi ważne pytanie. To samo było w Walentynki i Boże Narodzenie. Tymczasem oświadczyn za każdym razem nie było.

Ula, 29 lat

- Imię Mariusz chyba już zawsze będzie mi się źle kojarzyło. Tak nazywał się mój były, z którym byłam… 11 lat. 11 długich lat. Nie powiem, że było między nami przez cały czas różowo. Momentami iskrzyło i to bardzo, ale sądziłam naiwnie, że to Ten Jedyny. Nie spotykasz się z kimś tyle czasu, jeśli nie czujesz, że TO JEST TO, prawda?

Myślałam o zaręczynach już od kilku lat, ale Mariusz ciągle powtarzał, że jeszcze nie jest gotowy na ten krok i powinniśmy się wstrzymać. Godziłam się na to, bo go kochałam, a jakże. Tylko raz przyszło mi do głowy, że powinnam go złapać na dziecko i postawić przed faktem dokonanym. Szybko jednak zrezygnowałam z tego pomysłu. Nie jestem taka, żeby używać ciąży jako argumentu, bez przesady.

Coś we mnie pękło, kiedy ostatnia z moich „wolnych” przyjaciółek wyszła za mąż, a ja ciągle nie byłam nawet zaręczona. Postanowiłam postawić sprawę na ostrzu noża i dać Mariuszowi prosty wybór: albo się pobieramy, albo się rozstajemy. Wóz albo przewóz.

Sądziłam, że Mariusz trochę się pozłości, ale w końcu ulegnie. On tymczasem się zaparł i powiedział, że w takim razie zrywamy. Dla niego wybór był oczywisty.

Żałuję, że dałam mu to ultimatum. Teraz jestem 29-letnią starą panną. Bez faceta i bez perspektyw na małżeństwo.