Urodziłam rude dziecko i... czuję niesmak! Ela, 31 l.

Zastanawiam się, jak to w ogóle jest możliwe. Nawet się bałam, że mąż zacznie mnie posądzać o zdradę, bo nagle coś takiego. Na szczęście jest mądrzejszy ode mnie. A może dopytał i dowiedział się, że kolor włosów to tak naprawdę loteria? Mniejsza z tym. On złego słowa nie powiedział.

Tym bardziej mi wstyd, bo jestem kobietą i matką, powinnam być bardziej wyrozumiała i uczuciowa, a za każdym razem jak patrzę na tę rudą czuprynę, to coś mi się robi. To piękny chłopak i szkoda trochę, że akurat z takimi włosami. Rudych ludzie nie lubią.

Boję się, że z tego powodu będzie miał w życiu trudniej i w ogóle...

Wiem, że nie miałam na to żadnego wpływu, bo gdybym miała, to na pewno nie byłby rudy. Geny też splatały figla, więc tym bardziej nie mogę mieć do siebie pretensji. Ale coś mnie tam kłuje w sercu, że szkoda, że mogło i miało być inaczej. Powtarzam, że nie kocham go z tego powodu mniej. Po prostu mam takie poczucie estetyki i tyle. Nie jestem też wariatką i nie mam zamiaru go farbować, spokojnie.

Czasami głupio pytam, dlaczego mnie to spotkało. Potem stwierdzam, że co z tego, przecież synek jest zdrowy. A później znowu się zastanawiam, jakby to było, gdyby się urodził z „normalnymi włosami”...

Czy ja jestem złą matką?

Ela