REPORTAŻ: O jakiej pracy marzą młode Polki?

3 bohaterki i 3 różne spojrzenia na rynek pracy. Czy oczekują zbyt wiele?
REPORTAŻ: O jakiej pracy marzą młode Polki?
06.07.2015

Politycy i ekonomiści twierdzą, że sytuacja na polskim rynku pracy wcale nie jest taka zła. Od ponad roku bezrobocie utrzymuje się na poziomie 11-12 procent dorosłych obywateli. Im większe miasto i wyższe wykształcenie pracownika, tym mniejsze ryzyko braku zajęcia. Niestety, ponad dwukrotnie więcej bezrobotnych odnotowuje się wśród najmłodszych rodaków. Pracy nie ma ponad 20 procent Polaków poniżej 25. roku życia. To problem nie tylko naszego kraju, ale całej Europy, która próbuje otrząsnąć się po kilkuletnim kryzysie gospodarczym.

Kilkaset tysięcy osób w sile wieku, którym nie brakuje chęci, umiejętności i dobrego wykształcenia, musi mierzyć się z sytuacją, że nikt nie chce ich zatrudnić. A jeśli pojawia się jakakolwiek realna propozycja, okazuje się, że niska płaca uniemożliwia pełne usamodzielnienie się od rodziców. Przedsiębiorcy twierdzą, że młodzi są nastawieni roszczeniowo i oczekują kilku tysięcy złotych pensji praktycznie za nic. Brakuje im pokory, zdrowego rozsądku i cierpliwości.

Zapytałyśmy 3 młode kobiety, które nie ukończyły jeszcze 25 lat, jak wyobrażają sobie własną przyszłość na rynku pracy. Czy rzeczywiście oczekują zbyt wiele?

 

praca

Patrycja ma 21 lat. Jest studentką finansów i rachunkowości. Kierunek wybrała ze względu na własne zainteresowania, jak i perspektywy na rynku pracy. Nie od dziś mówi się, że posiadaczy pieniędzy jest coraz mniej, ale tych, którzy nimi obracają, nigdy nie zabraknie. Myśląc o przyszłości nie mówi o marzeniach, ale planach.

- Trudno mówić, żebym po takich studiach mogła o czymś marzyć. Nie pogardziłabym stanowiskiem prezesa międzynarodowego banku, który zarabia kilkaset tysięcy euro miesięcznie, ale wolę jednak myśleć bardziej przyziemnie. Najprawdopodobniej, jeśli w ogóle uda mi się zdobyć zajęcie w zawodzie, czeka mnie praca w obsłudze klienta lub analityka. Na początek pewnie nieco około 2 tysięcy złotych na rękę, a po kilkunastu latach może przekroczę granicę 3,5 tysiąca. Takie są realia – twierdzi.

Nasza rozmówczyni nie ma pretensji ani do branży, ani do siebie. Według niej to odpowiednia kwota, aby żyć w Polsce na przyzwoitym poziomie.

praca

21-latka ma w swoim gronie znajomych wiele osób, które rozpoczęły już karierę zawodową i mogą pomarzyć o stawkach, jakie wspomniała. Większość z nich pracuje na umowach śmieciowych. Zazwyczaj w handlu i nie zarabiając więcej, niż 1500-1700 zł na rękę. Jej zdaniem to nie wróży zbyt dobrze na przyszłość.

- Nie oszukujmy się, jak ktoś pracuje w takiej branży i nie ma wyższego wykształcenia, to więcej w życiu nie osiągnie. Ale oni o tym zupełnie nie myślą. Dla nich liczy się, żeby tu i teraz coś zarobić, a potem jakoś się ułoży. Dwie znajome mojej mamy tak zaczynały i skończyły jako ekspedientki w sklepie spożywczym. Zarabiają marne grosze i w każdej chwili można je zwolnić. Tego boję się najbardziej. Niepewności – wyznaje.

Patrycja jest przekonana, że jeszcze w czasie studiów znajdzie pracę w banku.

praca

Natalia ma 19 lat i jest tegoroczną maturzystką. Wybiera się na studia, bo jak twierdzi, jakoś trzeba zabić wolny czas. Nie wyobraża sobie pracy w tak młodym wieku. Jak wielu jej rówieśników, nie patrzy w przyszłość zbyt optymistycznie. Za kilka lat najprawdopodobniej wyprowadzi się za granicę, bo jak twierdzi, „nie da sobą pomiatać”, a to czeka ją w Polsce.

- U nas trzeba mieć plecy albo mieć szczęście. Ja w przypadki nie wierzę, znajomości nie mam, więc trzeba będzie stąd uciec. Idę na studia, bo jeszcze za wcześnie, żeby wyprowadzić się z domu, a już zwłaszcza za granicę. Może po licencjacie będę już na to gotowa, a jak nie to przeczekam 5 lat. Liczę na to, że do tego czasu sytuacja się trochę unormuje i w Wielkiej Brytanii albo w Niemczech będzie jeszcze łatwiej o fajne zajęcie. Nie wyobrażam sobie pracować za kilka złotych za godzinę i dostawać potem 1,5 tysiąca na rękę. Wolę zdradzić ojczyznę, niż poczuć się tak upokorzona – wyznaje.

Według niej praca za tak marne wynagrodzenie nie zawsze wynika z przymusu. Niektórzy lubią być tak traktowani.

praca

19-latka uważa, że zawsze jest jakieś wyjście. Jeśli w kraju mają Cię za nic, to podziękuj i im, i swojej ojczyźnie. Do tej pory zrobiło tak już kilka milionów Polaków i większość z nich nie ma zamiaru wracać. - Trzeba sobie powiedzieć, co jest ważniejsze. Życie tutaj za grosze czy z dala od domu, ale godnie? Ja wybieram to drugie i nawet się nie łudzę, że tego uniknę. Mój brat ma już bilet na wrzesień. Będzie szukał szczęścia w Norwegii. Tu zarabiał ok. tysiąca złotych za pracę po 10 godzin dziennie na budowie. To podłe! - twierdzi.

Natalia nie rozumie ludzi, którzy dają się tak traktować. Emigracji nie postrzega jako ucieczki, ale szansę na normalność.

Karolina ma 25 lat i rok temu ukończyła studia. Od tej pory nie udało jej się zdobyć upragnionego etatu. Nie narzekała na brak propozycji, ale za każdym razem dochodziła do wniosku, że trzeba się cenić i nie wolno przystawać na zbyt niskie zarobki. Jej zdaniem praca za mniej, niż 3-3,5 tysiąca złotych miesięcznie to w polskich warunkach samobójstwo.

praca

- Nie mam szans na kupno mieszkania, więc muszę wynajmować. To kosztuje 1-1,5 tys. zł miesięcznie. Kolejny tysiąc na jedzenie i rachunki. Odrobina na przyjemności i niespodziewane wydatki. Jak kiedyś pojawi się dziecko, nawet ta kwota mi nie wystarczy. Mówię przyszłościowo, bo na razie żyję z rodzicami pod jednym dachem. Chcę się usamodzielnić, ale czarno to widzę. Mogłabym się zgodzić na etat za 1700 zł, ale co mi z tego? Utknę w jednym miejscu i trudno będzie się wyrwać, coś zmienić. Cały czas szukam i liczę na ciekawszą propozycję. Na razie rodzice mnie nie poganiają – twierdzi.

Karolina wspomina o swojej bliskiej przyjaciółce, która pracuje za najniższą krajową i jest szczęśliwa. - Cieszy się, bo ma jakąkolwiek pracę. Ale co z tego ma? Nic. Ja się nie dam tak oszukać – przekonuje.

Czy utożsamiasz się z którąś z nich?

Polecane wideo

Komentarze (56)
Ocena: 4.93 / 5
Anonim (Ocena: 5) 06.12.2015 17:00
Jeśli chodzi o finanse od jakiegoś czasu prześladował mnie pech. Doszło do tego, że zamówiłam rytuał przyciągnięcia pieniędzy na stronie moc-energii.pl . Liczyłam że poprawi to moją sytuację… i nie przeliczyłam się. Kwestie finansów od tego czasu poprawiły się, w końcu czuję że nie mam już pecha do finansów.
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 14.07.2015 17:17
wspolczuje młodym ludzia zyjacym w tym kraju
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 08.07.2015 00:06
Studiuję dziennie dwa kierunki. Od kilku miesięcy pracuję w weekendy i zarabiam wtedy w miesiąc ok. 2500 zł. I , co najlepsze, robię to, co lubię :D
zobacz odpowiedzi (1)
Anonim (Ocena: 5) 07.07.2015 14:11
Studiuję dziennie, mieszkam w małym mieście (niestety tutaj marne perspektywy...), dojazd na uczelnię zajmuje dużo czasu. Od października 3 rok studiów, na szczęście udało mi się zarobić jakiś grosz, udzielając korepetycji, niestety na czarno. Dla dziewczyny w moim wieku, studiującej dziennie, 500 zł miesięcznie to naprawdę dużo, szkoda tylko, że w CV nie można tego jakoś udokumentować. Uczęszczam na koło naukowe, gdzie korzystamy z nowoczesnej technologii tłumaczeń - narzędzia CAT, dla przyszłego tłumacza umiejętność bardzo potrzebna. Do szkół językowych u nas przyjmują dopiero z tytułem licencjata, także czeka mnie jeszcze rok dorabiania. Jestem najmłodsza, starsze rodzeństwo już pracuje, ale przynajmniej mam pieniądze na swoje wydatki, wstyd by było w tym wieku prosić rodziców o pieniądze na cokolwiek (wystarczy, że płacą za jedzenie, rachunki itp.) Niestety, w mojej grupie są dalej osoby, które poza wyjazdem na uczelnię nie robią absolutnie nic. Żadnej dodatkowej pracy, jakichś korepetycji, wolontariatu..
odpowiedz
Ja (Ocena: 5) 07.07.2015 11:12
Trzeba mądrze kierować swoją karierą już na etapie wyboru studiów. Mimo, że mój kierunek nie był oblegany, wszyscy mi mówili, że pewnie z braku laku zostanę nauczycielką, ja jednak miałam pomysł na siebie i wiedziałam co chcę robić. W trakcie studiów dziennych pracowałam w wymiarze 222 h na miesiąc jako recepcjonistka (nocki, weekendy). Wiele razy zdarzało się, że po nocce w niedzielę szłam od razu na zajęcia w poniedziałek i na uczelni byłam do wieczora. Ale opłaciło się, bo prócz nie kiepskiej wypłaty (kupiłam samochód, wyjeżdżałam na wakacje, robiłam różne kursy) zaimponwałam tym swojemu przyszłemu prawdziwemu pracodawcy. Widać było, że mam w sobie upór i nie boję się wyzwań. Wymarzoną pracę dostałam jeszcze przed obroną, również dzięki odbytym kursom. Mimo, że dużo kosztowały to się opłaciło, bo prócz standardowych praktyk, pracy, języków, było co wpisać w CV jeżeli chodzi o branżę. I udało się. Znalazłam swoją niszę, zarobki są ok, już na dzień dobry dostałam 5 tys. brutto, co wychodzi w przeliczeniu 3,5 na rękę. Nie wierzę w to co piszą dziewczyny, że to szczyt ich marzeń. To jest dobra wypłata dla mnie, singielki, wynajem mieszkania, rachunki, samochód, wyjścia, ciuchy, część oczywiście odkładam. Dopiero za parę lat będę mogła sobie pozwolić na swoje mieszkanie, oczywiście w kredycie. Nie wyobrażam sobie w tej sytuacji mieć dzieci.
odpowiedz

Polecane dla Ciebie