Ewelina, lat 27, swoją historię opisała na forum dyskusyjnym. „Mam straszny problem. Trzy miesiące temu rozwiodłam się z mężem, to ja złożyłam pozew i teraz żałuję. Nie mamy dzieci, czyli nic nas ze sobą nie łączy, a mimo to go kocham. Dopiero teraz zrozumiałam, że to była miłość mojego życia! Czy to normalne, że po rozwodzie nadal go kocham? Źle się z tym czuję, bo jestem związana z innym mężczyzną, a mimo to tęsknię do męża. I co teraz? Co mam robić?” – pyta Ewelina.
Jak opowiada dalej, głównym powodem rozstania było niedopasowanie. „Miałam męża, a ciągle byłam sama z własnymi problemami miałam wrażenie, że się mijamy, że jesteśmy nie razem, a obok siebie, długo by można o tym pisać. Wiele się na to wszystko złożyło. Bardzo mnie denerwowało, że często wychodził z kolegami i potrafił nie wracać na noc. A gdy mu postawiłam ultimatum, że albo ja, albo oni, to powiedział, że z nich nie zrezygnuje, bo znał ich wcześniej niż mnie”.
Co poradzili jej internauci? Że czas zagoi rany, że skoro czuła się w związku samotna, to nie ma do czego wracać i że w końcu jej przejdzie. „Ja po rozwodzie cierpiałem rok. Przeszło mi. Ułożyłem sobie życie na nowo. Nie żałuję, a gdy patrzę wstecz, to nie wiem, jak wytrzymałem z nią osiem lat” – stwierdził Maciej. Inaczej zareagował natomiast Leszek. „Ja jestem ponad trzy lata po rozwodzie i nadaj kocham swoją byłą żonę. Miałem kogoś, ale nie mogłem się z nią zgrać, ciągle mi czegoś brakowało. Czas goi rany, ale zapomnieć ciężko, zwłaszcza gdy się kocha”.
Swoją historią podzieliła się również internautka Małgosia. „Nasze małżeństwo trwało siedem lat. Rozwiedliśmy się, bo pewnego dnia mój mąż stwierdził, że już mnie nie kocha, że wszystko się między nami wypaliło, a potem dowiedziałam się, że spotyka się z inną. Od rozwodu minęło pięć miesięcy, a ja jestem zdruzgotana. Bardzo cierpię, wciąż go kocham i nie potrafią o tym zapomnieć. Nigdy bym się nie spodziewała, że się rozstaniemy, bo dobrze nam się układało. Jestem strzępkiem człowieka. Praktycznie nie mamy ze sobą kontaktu, dzieci też nie mieliśmy, więc zostałam całkiem sama. Nie wiem, jak dalej żyć” – przyznaje Małgosia.
Podobnych historii w sieci jest więcej. „Mieliśmy 27 i 31 lat, wcześniej rok razem. W łóżku bez problemów. Jednak mieliśmy chyba inne oczekiwania co do tego związku (ja do seksu nie przywiązywałam aż takiego znaczenia – liczył się kontakt i to, że byliśmy po prostu szczęśliwi – choć nie było mowy o oziębłości). Mój mąż odszedł po siedmiu latach do dziewczyny, z którą sypiał trzy miesiące i chyba jest szczęśliwy. Najgorsze jest to, że muszę się do niego zwracać jak do znajomego, a najchętniej rzuciłabym się w jego ramiona. Cały czas go kocham. Nie potrafię być na niego wściekła i życzę mu jak najlepiej” – to jeden z wpisów.
Takie sytuacje zdarzają się dość często – szczególnie gdy decyzję o rozwodzie podejmuje nagle jedna ze stron. Partner, który się tego nie spodziewał, jest zszokowany i przerażony, a świadomość, że został zdradzony, dodatkowo pogłębia jego stan. Tyle że złość i przerażenie często nie idą w parze z końcem miłości. Bywa, że nie potrafimy wybaczyć małżonkowi zdrady lub decyzji o rozstaniu, a mimo to wciąż żywimy do niego głębokie uczucia. To bardzo trudna sytuacja dla osoby, która nie spodziewała się rozwodu, a która nie przestała kochać partnera. Czasem uczucie jest znacznie silniejsze niż gniew, który czujemy do małżonka. Do tego dochodzi ogromny stres związany z utratą partnera.
- Zaakceptuj zmiany, które nastąpiły w twoim życiu. Jeśli się rozwiedliście – nieważne, z czyjej inicjatywy, prawdopodobnie nie wrócicie już do siebie (czasem tak się zdarza, ale jednak bardzo rzadko). Twoim pierwszym zadaniem jest pogodzenie z tym, co stało się w twoim życiu. Bez akceptacji nie ruszysz do przodu.
- Nie rozpamiętuj przeszłości. Utrudniasz sobie ruszenie do przodu, jeśli całymi dniami wspominasz partnera i wasze małżeństwo, oglądasz pamiątki, wspólne zdjęcia itp. Dobrym rozwiązaniem byłaby zmiana miejsca zamieszkania i definitywne odcięcie się od tego, co was łączyło.
- Jeśli macie dziecko, które zostało z tobą, nie nastawiaj go przeciwko ojcu. To, co było między wami, również między wami powinno pozostać. Wmawiając dziecku, że ma złego tatę, tylko niepotrzebnie je krzywdzisz – a przy okazji ranisz samą siebie.
- Nie interpretuj błędnie swoich emocji. Być może wydaje ci się, że wciąż kochasz partnera, ale równie dobrze to może być lęk przed samotnością, poczucie odrzucenia, frustracja, bezradność. Wkrótce emocje opadną.
- Naucz się żyć bez niego. Fakt, że nie ma go już w twoim życiu, nie oznacza, że to życie straciło na jakości. Zadbaj o siebie, skup się na swojej teraźniejszości i przyszłości, stań się samodzielna. Zdziwisz się, jak szybko dasz sobie radę solo.
- Nie zapominaj o powodzie, przez który się rozwiedliście – szczególnie jeśli mąż cię zdradził, oszukał albo używał wobec ciebie przemocy. Być może teraz sakralizujesz go jako partnera, dlatego pamiętaj: z jakiegoś powodu wasze małżeństwo się rozpadło, więc dobrze jest sobie o tym przypomnieć.
- Daj sobie czas, zanim zaczniesz spotykać się z innym mężczyzną. Po rozwodzie rany wolno się goją, a rzucanie się w ramiona innego może tylko pogłębić twój stan. Poczekaj. Dopiero, gdy poczujesz, że jesteś gotowa na nową miłość, zacznij się za nią rozglądać.
- Jeśli nie radzisz sobie z emocjami, wybierz się do psychologa. Rozwód to zazwyczaj traumatyczne przeżycie, a pomoc specjalisty może okazać się bardzo pomocna. Nie wstydź się i pozwól sobie pomóc.
- Pomyśl, że partner pewnie nie rozpamiętuje teraz waszej przeszłości, nie płacze całymi dniami i nie szuka z tobą kontaktu. To przykre, ale skoro tak jest, to może ty również powinnaś tak postąpić?
Ewa Podsiadły-Natorska
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej