„Mechaniczna pomarańcza”
Książka Anthony’ego Burgessa ze względu na swoją tematykę często podlegała cenzurze. Mimo to odcisnęła piętno na sztuce, stając się motywem zapożyczeń czy adaptacji wielu sztuk teatralnych. W roku 1971 powieść doczekała się także głośnej ekranizacji filmowej w reżyserii Stanley’a Kubricka. W dzisiejszych czasach sceny przemocy, będące powodem ocenzurowania zarówno książki, jak i filmu, nie są już uznawane za tak szokujące.
„Mechaniczna pomarańcza” opowiada historię Aleksa, który w dzień jest przykładnym, choć niesfornym nastolatkiem, zakochanym w muzyce Ludwiga van Beethovena, a pod osłoną nocy zamienia się w brutalnego, pozbawionego skrupułów bandytę. Zdradzony przez kolegów trafia do więzienia, gdzie decyduje się zamienić swój wyrok na udział w eksperymencie resocjalizacyjnym. Ten wyjątkowo skutecznie obrzydza mu przemoc…
„Lolita”
Powieść Vladimira Nabokova opowiada o mężczyźnie zafascynowanym niedojrzałymi dziewczynkami. Określa je mianem „nimfetek”, a erotyczną obsesję ma zwłaszcza na punkcie swojej dwunastoletniej pasierbicy Dolores Haze (tytułowej Lolity). Seks z dorosłymi kobietami nie sprawia mu przyjemności, dlatego pragnie podlotka. Sytuacja bardzo mu sprzyja, ponieważ kiedy jego żona umiera - on zostaje jedynym opiekunem Dolores…
Temat pedofilii sprawił, że powieść przez wiele lat uchodziła za dzieło skandalizujące i pornograficzne, a autor miał problemy z jej opublikowaniem.
„Sto dwadzieścia dni Sodomy”
Autor tej książki, Markiz de Sade, nazywany jest mistrzem literatury plugawej. Choć zmarł prawie 200 lat temu, do dziś nie było równie kontrowersyjnego pisarza. Był erotomanem i buntownikiem, a od jego nazwiska pochodzi nazwa jednego z zaburzeń seksualnych – sadyzmu.
Akcja „Stu dwudziestu dni Sodomy” rozgrywa się w odciętym od świata zamku Silling, w epoce panowania króla Ludwika XIV. Czworo bogatych libertynów w towarzystwie 42 osób przez cztery miesiące oddaje się orgiom seksualnym. Funkcję narratorek pełnią prostytutki: Duclos, Champville, Martaine i Desgranges, przy czym każda w ciągu jednego miesiąca ma za zadanie opowiedzieć 150 płomiennych opowieści ze swojego życia. Jeżeli któraś szczególnie przypadnie do gustu libertynom, każą natychmiast ją zrealizować…
„Archipelag GUŁag”
Monumentalna praca słynnego pisarza i myśliciela Aleksandra Sołżenicyna, poświęcona więzienno-obozowej martyrologii narodu rosyjskiego i obywateli innych republik ZSRR, łączy w sobie elementy powieści, autobiografii, reportażu, wspomnień świadków i uczestników. Dzięki tej książce świat poznał prawdę o łagrach i skrywanej przed opinią publiczną części historii ZSRR.
Autor w trzech tomach swojej książki, oprócz przeżyć związanych z obozami pracy, opisuje także absurd działającego w tym okresie (1920—1970) w Związku Radzieckim aparatu karno-sądowego, który wtrącał do więzień i obozów pracy ludzi niewinnych. Nikt nie był wówczas pewny swego jutra, ludzie donosili jedni na drugich, byli szpiegowani i szykanowani, na każdym kroku podejrzewano ich o działalność na szkodę państwa, by wreszcie — po często nieuczciwym procesie — osadzić ich w więzieniach i obozach pracy. Więźniowie byli transportowani nieraz kilka tygodni, zanim docierali na miejsce przeznaczenia. Transportowano ich w warunkach urągających człowieczeństwu, dlatego wiele osób umierało w czasie podróży. Ci, którzy przeżyli, byli zmuszani do pracy ponad siły.
Na Zachodzie książka ta wywołała ogromne poruszenie, które doprowadziło do rozwiania iluzji na temat systemu komunistycznego.
„Nagi lunch”
Jest to najgłośniejsza powieść wybitnego i niezwykle kontrowersyjnego pisarza amerykańskiego, Williama S. Burroughsa. Autor napisał swą książkę w okresie swego uzależnienia od narkotyków – stąd pełno w niej przemieszanych zapisów snów, halucynacji czy wręcz urojeń. Niektóre fragmenty są jaskrawo obsceniczne, ponieważ Burroughs nie stroni od realistycznego opisu praktyk seksualnych, często gejowskich. Z tych powodów wydanie powieści w Stanach Zjednoczonych wywołało prawdziwy skandal.
„Nagi lunch” został przeniesiony na ekran kinowy przez Davida Cronenberga.
„Pianistka”
Książka autorstwa Jelinek Elfriede opowiada o życiu podstarzałej nauczycielki gry na fortepianie. Erica Kohut mieszka ze starą matką, która od zawsze przygotowywała ją do kariery artystycznej ze względu na własne niespełnione ambicje. Broniąc córce dostępu do uciech życia i innych ludzi, wychowuje psychicznie okaleczoną jednostkę. Mimo że obie panie tworzą toksyczny związek, nie potrafią już funkcjonować bez siebie. Erica lubuje się w poniżaniu innych, ale większość swoich niewyczerpanych sił destrukcyjnych skierowuje przeciw sobie, dokonując samookaleczeń. Później wciąga w tę grę jednego ze swoich studentów.
Książka, pełna okrucieństwa i opisów perwersyjnego seksu, zyskała miliony fanów, ale i zagorzałych przeciwników na całym świecie. Ekranizacja Michaela Haneke przyczyniła się dodatkowo do rozgłosu dzieła.
Poleca Maja Zielińska
Zobacz także:
10 książek, które powinnaś przeczytać zanim ukończysz 25 lat!
Są takie książki, które po prostu powinno się znać zanim na dobre wkroczy się w dorosłe życie.
Literatura kobieca: Polecamy nowości wydawnicze!
Niezależnie od tego, czy jesteś molem książkowym, czy może czytasz tylko przy okazji długich kąpieli w wannie pełnej piany, polecamy Ci kilka wartych uwagi propozycji wydawnictwa Amber.
„Spóźnieni kochankowie”
Powieść Williama Whartona opowiada historię 49-letniego Jack’a, który rzuca pracę, rodzinę i przyjeżdża do Paryża, aby spełnić swoje największe marzenie - chce malować obrazy. Jego pasja zaczyna powoli przeradzać się w zwątpienie i bezsilność, a droga życiowa, którą wybrał, wydaje się być coraz bardziej wyboista i kręta. Zdesperowany, niedoszły artysta spotyka pewnego dnia Mirabell, niewidomą staruszkę, która bardzo szybko staje się jego muzą. Pomiędzy mężczyzną w sile wieku a 71-letnią kobietą rodzi się namiętna miłość. Kochankom nie jest jednak dane długo się sobą cieszyć…
„My, dzieci z dworca zoo”
Książka dokumentalna, która powstała na podstawie zapisu magnetofonowego z rozmów z Christiane F. (Christiane Vera Felscherinow), młodą narkomanką z Berlina Zachodniego.
Opisywane przez dziewczynę wydarzenia rozgrywały się w latach 1975-1977, podczas narastającej fali narkomanii wśród niemieckich nastolatków. Christiane miała 12 lat gdy zaczęła palić haszysz i zażywać heroinę. Podobnie jak inni uzależnieni posuwała się do kradzieży i prostytucji, aby zdobyć pieniądze na kolejną działkę. Dziewczyna wielokrotnie przechodziła odwyk, jednak wciąż wracała do nałogu. Ostatecznie została przez matkę wywieziona z Berlina do rodziny w okolicach Hamburga, gdzie zaczęła nowe życie.
Szokujące relacje narkomanki wzbogacone są także o liczne fotografie, w tym portrety osób znajomych Christiane.
Na podstawie książki nakręcono w Niemczech film fabularny w 1981 roku.
„Kod Leonarda da Vinci”
Książka Dana Browna opowiada historię Roberta Langdona, profesora Harvardu, który zajmuje się symboliką religijną. Mężczyzna podejrzewany przez policję o zamordowanie mecenasa sztuki i kustosza Luwru, Jacques`a Sauniere`a, próbuje dotrzeć do prawdziwego zabójcy wraz z wnuczką zamordowanego, Sophie. Okazuje się, że kustosz za życia należał do Zakonu Syjonów – tajnego stowarzyszenia, które strzegło tajemnicy Świętego Graala. Rozwiązując zagadki, młoda para odkrywa kilka szokujących tajemnic Zakonu, m.in. to, że zdaniem ugrupowania Jezus miał dziecko.
„Kod Leonarda da Vinci” został skrytykowany przez polski Episkopat ze względu na zawarte w nim twierdzenia historycznie i teologicznie. Specjalny komunikat w tej sprawie został wydany przez Radę Naukową Konferencji Episkopatu Polski 29 kwietnia 2005.
/img2.papilot.pl/800w/2011/02/16033608.jpg)
/img2.papilot.pl/800w/2011/02/16314420.jpg)
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej