LIST: „Współczuję matce Magdy. Śmierć dziecka to największa kara – wiem, co mówię, bo sama straciłam córeczkę!”

Agnieszka traktuje sprawę śmierci Magdy z Sosnowca bardzo osobiście.
LIST: „Współczuję matce Magdy. Śmierć dziecka to największa kara – wiem, co mówię, bo sama straciłam córeczkę!”
07.02.2012

Droga Redakcjo, Czytelniczki,

Od kilku dni śledzę to, co dzieje się w mediach w sprawie tajemniczej śmierci Magdy z Sosnowca. To wielka tragedia – chyba nikt nie ma co do tego wątpliwości, ale ubolewam nad medialną i społeczną nagonką na matkę i rodzinę dziewczynki. Nie wiemy, co działo się za zamkniętymi drzwiami ich domu, nie wiemy, co tam się wydarzyło, a oceniamy. I to bardzo surowo.

Mnie też oceniano. Bliscy, rodzina i przyjaciele, niby współczuli, ale ja wiedziałam, że za tą zasłoną empatii czają się podejrzenia – czy, aby na pewno to był tylko nieszczęśliwy wypadek? Czy zajmowałam się dobrze swoje córeczką? Czy Paulinka mogła przeżyć? Sama wciąż zadaję sobie setki pytań - codziennie, mimo że minęło już 5 lat. Ból nie słabnie, a tęsknota się nasila.

smutna

Ja też byłam młodą mamą. Miałam 21 lat, a radzenie sobie z obowiązkami rodzicielskimi wcale nie było łatwe. Kiedy jednak widzi się tą śliczną, uśmiechającą się twarzyczkę, całe zmęczenie mija i chcesz patrzeć, jak to maleństwo rośnie. Tamtego dnia byłam z nią sama w domu. Jak codziennie wieczorem wzięłam ją w ramiona, przystawiłam do piersi i zaczęłam karmić. Obie byłyśmy troszkę senne. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam z nią na rączkach.

Ocknęłam się w nocy, Paulinka spała w moich ramionach, ale jakaś taka dziwna była. Przysunęłam głowę do jej twarzyczki, wydawało mi się, że nie oddycha. Natychmiast wezwałam pogotowie. Przyjechali szybko. Ja w tym czasie starałam się ją wybudzić, ale bezskutecznie.

smutna

Dzwoniłam do mojej mamy, płakałam w telefon, czekałam. Kiedy wreszcie przyjechali, stwierdzili, że Paulinka nie żyje. Najprawdopodobniej zakrztusiła się mlekiem. Zabrali ją do szpitala, żeby stwierdzić zgon.

To był bardzo trudny czas dla mnie i dla mojej rodziny. Czułam wsparcie, współczucie, ale nie mogłam wyzbyć się poczucia, że oni mnie o to obwiniają. Pocieszali mnie, mówili, że to nie moja wina, ale podejrzliwie na mnie patrzyli. Wiedziałam, co myślą. Że zaniedbałam, nie upilnowałam, zasnęłam karmiąc.

Ojciec Paulinki, mimo że nie żyliśmy ze sobą, do dziś nie może mi wybaczyć. Powiedział mi to otwarcie. Teraz nie mamy już ze sobą kontaktu, widujemy się tylko raz w roku przy jej grobie, w rocznicę śmierci.

smutna

Chcę, żebyście mnie dobrze zrozumiały. Nie bronię tej kobiety. To, co zrobiła jest niegodne, nieludzkie, wstrząsające, ale to przede wszystkim dramat rodzinny, a nie tragedia narodowa. Nasze słowa nie przywrócą życia tej dziewczynce, ale za to zniszczą życie jej bliskich – ojca, dziadków – prawdopodobnie niewinnych.

A ona, nawet jeśli nie posiedzi w więzieniu zbyt długo, to nie oburzajcie się – uwierzcie mi, utrata dziecka jest najgorszą karą dla matki. I nawet, jeśli ona zrobiła to umyślnie, to pewnie żałowała swojego czynu już chwilę później.

Agnieszka

Na Wasze Listy czekamy pod adresem redakcja(at)papilot.pl.

Zobacz także:

Wasze Listy: „Nie jestem szczęśliwa ze swoim chłopakiem, ale boję się zamotności, więc tkwię w związku”

Decyzja należy do Ciebie: „Czy spotykać się z mężczyzną, w którym jest zakochana moja przyjaciółka?”

Polecane wideo

Komentarze (147)
Ocena: 5 / 5
Anonim (Ocena: 5) 04.10.2012 12:47
jesteś trzecim przypadkiem, który osobiście znam, kiedy matka zasypia z dzieckiem na rękach lub karmiąc. To się niestety zdarza. I to wcale nie tak rzadko....
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 01.04.2012 11:28
Ale ona nawet nie zadzwoniła po pomoc. I zrobiła szopkę na całą Polskę, sorry ;]. Ludzie oceniają tylko to, co widzą.
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 12.03.2012 15:11
2KLlXc yojzmmzjltlg
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 09.03.2012 19:00
BxI2cj kwetydmkosll
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 08.03.2012 15:20
Nie mam nic do kogo więc mnie to pospolicie rybka, ale roawzliło mnie słow gf3rf3 :D A właściwie pisownia :D
odpowiedz

Polecane dla Ciebie