LIST: „Mówcie grubasom, że są grubi! Kiedyś za to podziękują”

Samą siebie wciąż traktuję jako grubaskę. To tak jak z alkoholikami, którzy pozostają nimi nawet 20 lat po tym, jak przestali pić. Ja jestem grubaską i nią będę, chociaż schudłam ok. 40 kilogramów, zdrowo jem, uprawiam sport i czuję się świetnie. Ale właśnie to okropne słowo „grubas” motywuje mnie, żeby nie wrócić do tego stanu. Przestańmy udawać, błagam! Jeśli prawdomówność zmobilizuje chociaż kilka osób, które do tej pory wpędzały się do grobu, to było warto.

Zosia

Doskonale pamiętam, jak wyglądało moje dzieciństwo. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że może być ze mną coś nie tak. Uwielbiałam jedzenie, które przygotowywała mama lub babcia. Zawsze jadłam takie same porcje, jak moi starsi bracia i tata. Wszyscy byli zachwyceni. Mówili, że wspaniale się rozwijam, jestem silnym, zdrowym i dorodnym dzieckiem. Nie to co inne – wychudzone, którym rodzice odmawiają przyjemności, wyglądające jak ofiary obozów koncentracyjnych. Rozumiecie o co mi chodzi? Od zawsze utwierdzano mnie w przekonaniu, że gruby i przejedzony, to znaczy silniejszy, zdrowszy i normalniejszy. Jeśli ktoś wygląda mizernie, to pewnie chory, biedny i zagłodzony. A wystarczyło mi powiedzieć, żebym przestała i wzięła się za siebie.

Oczywiście, w szkole różnie to bywało. Im później, tym więcej pojawiało się okropnych komentarzy. Dopiero wtedy usłyszałam, że wyglądam jak krowa, godzilla, albo coś innego. Co z tym zrobiłam? Miałam to kompletnie gdzieś! Przecież rodzina wie najlepiej, co jest dla mnie najlepsze. Skoro oni mówią, że jest w porządku, to nie będę się na siłę ograniczała. Gówniarze mnie przezywają, więc pewnie zazdroszczą, albo robią to z nudów. Oni nie byli dla mnie autorytetami, żeby się ich słuchać. I to jest problem. Osoby, które mogłyby na mnie wpłynąć, milczały. Udawały, że jest dobrze, a było ze mną coraz gorzej.

Przez długie lata żyłam w takim urojeniu. Zdawałam sobie sprawę, że jestem większa, niż inne dziewczyny w moim wieku, ale przecież nie ma w tym nic złego. Żaden dorosły nigdy mnie nie skrytykował, to czym tu się przejmować? To pewnie trwałoby do dzisiaj, gdybym nie trafiła na ludzi, którzy wreszcie przestali mnie oszukiwać. Usłyszałam prosto z mostu, że się o mnie martwią i chyba czas zacząć nad sobą panować. A to był mój największy problem – obżerałam się do oporu, bo tak zostałam przyzwyczajona. Waga szła w górę, ciało wszerz, ale dalej próbowałam sobie to tłumaczyć. Będę silna i zdrowa. Nie to, co te anorektyczki, które widuję na ulicy. Śmiałam się, że powinno się je przymusowo karmić. Dzisiaj uważam, że nas powinno się przymusowo odchudzać.

A przynajmniej nazywać sprawy po imieniu i przestać milczeć. Kiedy jakaś grubaska pyta cię, co o niej myślisz, nie zapadaj się pod ziemię i nie szukaj delikatnych słów. Nie wciskaj jej kitu, że wygląda ładnie, zdrowo i najważniejsze, że dobrze czuje się w swojej skórze. Nie czuje się, ale zazwyczaj próbuje udawać, że problemu nie ma. Wal prosto z mostu, że jest obiektywnie otyła, a to prowadzi do poważnych chorób, problemów emocjonalnych (brak samoakceptacji, kompleksy, nieśmiałość itd.) i zwyczajnie gorszego życia. Grubaska kiedyś powinna ci za to podziękować.

Teraz jako modelki plus size występują potwornie otyłe kobiety, których tłuszcz wylewa się z każdej możliwej strony. To już nie jest moda dla „normalnych kobiet”, ale dla chorobliwie grubych.  Pokazują się to tu, to tam, w programach telewizyjnych, w gazetach, kampaniach reklamowych i społeczeństwo znowu dostaje sygnał, że to nic złego. Mam wrażenie, że grubasy zapanowały nad społeczną wyobraźnią, bo bronią swojego lenistwa. Do niczego dobrego to nie doprowadzi. Zacznijmy mówić otwarcie, że to jednak problem, z którym należy dla własnego dobra walczyć. Udawanie, że „taka moja uroda”, to droga donikąd.

Nie mówię, że powinniśmy wytykać palcami każdą napotkaną otyłą osobę. Zatrzymywać się na ulicy i głośno komentować, że oto idzie grubaska, patrzcie na nią. Tu nie chodzi o chamstwo i wpędzanie w poczucie winy, ale uświadomienie faktów. Jeśli masz taką osobę w swoim otoczeniu, to nie bój się mówić konkretnie, ale oczywiście kulturalnie. Nie protestuj, kiedy sama nazwie się grubą. Nie próbuj jej przekonywać, że to nic takiego, że lepiej być pulchną i apetyczną osobą, niż chodzącą skórą i kośćmi. Dla niektórych to może być wstrząs, pewnie niektórzy się obrażą, ale myślę, że kiedyś docenią szczerość. To ważny impuls, który może przynieść niezwykłe efekty. Sama jestem tego najlepszym przykładem.

Tyle się mówi ostatnio o tolerancji, a mam wrażenie, że źle rozumiemy to słowo. Rozumiem ją w odniesieniu do osób o innej orientacji seksualnej, wyznaniu, kolorze skóry itp. To są zupełnie normalni, zdrowi i tak samo wspaniali ludzie, jak cała reszta. Jeśli dzieje im się krzywda i są niesprawiedliwie traktowani tylko ze względu na tą „odmienność”, to trzeba to zmienić. Ale tolerancja poszła o krok dalej. Na liście osób pokrzywdzonych znajdują się także otyli. Wszyscy nas przekonują, że dajmy im żyć normalnie, nie wytykajmy, nic nie mówmy. To co innego, bo większość z nich robi sobie krzywdę, a na to trzeba reagować. Oni swoją odmienność mogą, a nawet muszą zmienić, a milczenie temu nie sprzyja.

Nie mogę też słuchać głupich tłumaczeń grubasków. Otyłych jest w Polsce coraz więcej i każdy z nich przekonuje, że to kwestia wadliwych genów, ciężkiej choroby, terapii nad innym schorzeniem itp. Rozumiem to. Bardzo fajnie jest móc powiedzieć, że to cały świat jest winny, a niesprawiedliwy los nie dał mi szansy na normalność. Sama przez jakiś czas próbowałam żyć w takim urojeniu. Wmówiłam sobie, że inna nie mogę być, bo taka zostałam stworzona. To kompletna bzdura. Stworzyła mnie rodzina, która mnie tuczyła, stworzyłam się sama, bo byłam leniwa i łakoma. Stworzyli mnie też bliżsi i dalsi znajomi, koledzy ze szkoły, nauczyciele – bo ktoś im wmówił, że nie można poruszać tego tematu.

To wszystko zmierza w naprawdę złym kierunku. Wystarczy spojrzeć, jak przedstawia się otyłych ludzi w mediach. Wcale nie są tacy pokrzywdzeni, bo wciąż są w nich obecni. Mówią o swojej radości życia, braku kompleksów, totalnym luzie. Przekonują, że pokochali swoje ciało, a inni im tego zazdroszczą. A ludzie szczuplejsi to łykają. Zaczynają myśleć, że to może nic złego. Skoro się obżera, a jedyną aktywnością fizyczną są spacery od łóżka do lodówki, to niech robi, co lubi. Uśmiecha się, mówi o tym, że się akceptuje, więc w czym rzecz? Albo modelki plus size. Rozumiem samą ideę, bo normalne kobiety nie wyglądają, jak dziewczyny z wybiegów. Ale niech będzie to „normal size”. Nie nazywajmy tego plus, bo sami widzimy, jak to się kończy.