Czy powinnam uciec z domu? Moja matka mnie nienawidzi! Anonim

13.07.2015

Droga redakcjo,

Piszę ten list może nie po to aby mi ktoś powiedział `wszystko będzie dobrze`, ale po to, żeby mi ktoś pomógł `walczyć` z moim problemem. Moim problemem jest moja matka. Matka, której nienawidzę z całych sił.

Od zawsze traktowała nie jak śmiecia, zawsze byłam najgorsza, najbrzydsza i nie zasługiwałam na miłość i ciepło z jej strony. Być może nie byłam planowanym i chcianym dzieckiem i może właśnie teraz to odczuwam.

Przez ostatni rok , kiedy jestem `doroślejsza` traktuje mnie jak śmiecia. Jak najgorszego wroga. Codzienne kłótnie i wyklinanie są normą. Tak było zawsze.

Od kiedy pamiętam moja matka robiła między mną a moją dwa lata starszą siostrą różnice. Zawsze Ania dostawała to, co chciała, zawsze miała zabawki, sukienki a ja nic. Matka potrafiła nas zabrać na miasto i kupić jej lalkę, a mi nie. Potrafiła mi powiedzieć prosto w oczy, że jestem od Anki gorsza. Zawsze słyszałam `czemu nie możesz być jak Ania? Popatrz ona jest taka ładna i miła a Ty co?!`. Tak było od kiedy pamiętam.

Nie jestem z patologicznej rodziny bo nigdy u mnie nikt nie miał problemu z alkoholem, nie było awantur ani przemocy. Mój tata zawsze starał się reagować na zachowanie matki. Owszem były przez to kłótnie. Ale nic tym nie wskórał.

Ostatnio przeszła samą siebie. Od zawsze potrafiła go buntować przeciwko mnie, ja nigdy nie płakałam. Zaczęłam się stawiać i walczyć o swoje prawa i o szacunek wobec mnie. Tato starał sie mnie bronić. Czasami mu to wychodziło. Nie raz słyszałam jak mu mówi `ja mam jej dość, jest takim złym dzieckiem` mimo że nic złego nie robiłam. Jak to dziecko, przyszłam brudna do domu czy zwaliłam coś z szafki niechcący. Potrafiła za to mnie nieźle okrzyczeć i sprawić wielką przykrość. Gdy Anka rozbiła szybę to ją wielce pocieszała i zwalała na mnie, że to przeze mnie Anka rzucała kawałkami gałęzi.

 

Dziś przesadziła. Podczas kłótni powiedziała mi , że mnie nienawidzi, że nie znosi i żebym się wyj*****. I wtedy sie nie rozpłakałam. Mój płacz by nic nie dał. Ani dziś, ani kiedyś. Nienawidzę jej z całego serca, z całej siły. Jest dla mnie najgorszym wrogiem. Nie mam już siły być w tym domu. O wszystko potrafi się czepić i doprowadzić mnie do złości. Staram się ją ignorować.

Wiem, ja nie jestem święta i nigdy nie byłam, ale czy tak wiele oczekuję? Nie chcę niczego więcej jak uciec z tego domu i zapomnieć o jej istnieniu. Dla mnie nie zasługuje na to, bym jej powiedziała `mamo`. Jest mi całkiem obca i tak już pozostanie.

Nie napisałam tego po to aby ktoś mi napisał `głupia jesteś mame sie powinno szanować, ona Cie urodziła.` Napisałam to być może i po to aby dowiedzieć się, czy ktoś jak ja ma taki `problem`. Być może wiele osób to potępi i powie, że ludzie mają naprawde ciężko w życiu. Są ludzie chorzy, którzy zmagają sie z chorobami przez lata. Są ludzie biedni, którzy nie mają co zjeść na śniadanie. Są też osoby, które żyją w patologicznym środowisku, ja tego nie doświadczyłam. I dziękuję za to Bogu.

Ale zastanawiam się dlaczego akurat ja? Dlaczego ja mam taką matkę i czym sobie na to zasłużyłam? Nie pchałam się na świat, ona wiedziała co robi, rodząc mnie.

64 % tak
36 % nie

Polecane wideo

Komentarze (28)
Ocena: 4.29 / 5
Córka toksycznej (Ocena: 5) 02.12.2022 21:30
Jestem córka toksycznej matki. Mam 36 lat. I przez 36 lat mam wrażenie jakbym nigdy nie oddychała swobodnie. Nawet będąc po ślubie, zawsze znajdzie powód aby mnie skrytykować, nawet mając dziecko nigdy nie powie ze robię coś dobrze. Dla niej Jestem najgorsza, jestem nikim, jestem głupia i nienormalna, nie jestem jej dzieckiem, jestem kimś kogo urodziła i kto nie zasługuje na dobre słowo. Nienawidzę jej , dopiero po jej odejściu na tamten świat zacznę oddychać i żyć. Od tego nie da się uciec, toksyczna mamusia zawsze znajdzie powód aby cie zgnoic i zrownac z ziemią,tak że odechciewa się nawet myśleć o własnych planach a nie daj Boże o ambicjach. Pokazywała fochy i zawsze z łzami nawet na wakacje wyjeżdżałam bo jej zdaniem nie powinnam, a o życzeniach szczęśliwej i udanej podróży to mogłabym zapomnieć... Tylko człowiek co żyje z taką osobą, ma w rodzinie , wie czym jest taka osoba i jak bardzo niszczy psychicznie , do łez, codziennie.... nikomu nie życzę, a jeśli już masz taką osobę pod dachem- uciekaj, urwie kontakt, żadne gadanie o próbie rozmowy - dla takiej osoby nie ma rozmowy bo ona ma tylko racje- zerwij kontakt i zacznij żyć bo możesz być tak szczęśliwy że głowa mała ....
odpowiedz
anonim (Ocena: 5) 18.03.2021 09:08
mam tak samo jak ty, tylko że nikt nie jest po mojej stronie.
odpowiedz
gość (Ocena: 5) 21.12.2020 11:48
Moja mama z którą nie mam kontaktu od 7 lat bo mnie gnębiła. mówiła że jestem zerem, leserem i jestem pojebana jak ojciec napisała mi dzisiaj sms: NIENAWIDZĘ CIĘ I NIE ŻYCZĘ CI WESOŁYCH ŚWIĄT. DLA MNIE JESTEŚ ZWYKŁĄ SZMATĄ"
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 06.06.2020 22:32
Moja mama też mnie nie kocha. Wydaje się, że to przez podobieństwo do mojego ojca, z którym od lat się kłóci i nie potrafi rozstać. Jesteśmy podobni i on zawsze mnie bronił w dzieciństwie. Moje młodsze rodzeństwo, a zwłaszcza najmłodszego jedynego synka traktuje inaczej - nigdy nie podniosła na nich głosu i nie uderzyła. Mnie potrafi wyzywać od dziwek czy kurw (choć w życiu nie miałam chłopaka), oskarżać o winy mojego taty, czasami uderzyć. Nasz dom jest tykającą bombą - przez jakiś czas jest radość, lody, wspólne gry planszowe, a potem bum!- całonocne kłótnie, zniszczone drzwi, dzieci płaczące po kątach i po dwóch cichych dniach zabawa zaczyna się na nowo... Myślałam, że na studiach się od niej uwolnię, ale od tego się nie da uciec. Kwarantanna to najgorsze, co się mogło przytrafić - wszyscy są skazani na swoją obecność i kłótnie są o byle pierdoły. A matka dokonała swojego - przeniosła żale za swoje "spieprzone" życie na mnie, sprawiając, że czuję się jak śmieć. Obiecałam sobie, że nigdy nie założę rodziny, po co wyrządzać krzywdę sobie i innym?
odpowiedz
Antonim (Ocena: 5) 21.04.2020 15:47
Mam 17 lat za pół roku 18 i z moją mamą również jest coraz gorzej. Przysięgam, że wczoraj podczas remontu gdy zapomniałam wyciągnąć szafeczki z ubikacji żeby się nie pobrudzila zaczęła mnie wyzywać od idiotek, kretynek i nieudaczników. Już też nie daje rady bo tak jest od kilku lat. Problem w tym, że nawet gdy skończę 18 lat to nic się nie zmieni. Nie mam gdzie iść A samej mi będzie ciężko wynająć mieszkanie, pracować na nie i dodatkowo kontynuować naukę w szkolę.
odpowiedz

Polecane dla Ciebie