Trudny związek z PEDANTEM

Pedant najlepszym kandydatem na partnera? Nic z tych rzeczy. Życie u boku takiej osoby może okazać się koszmarem.
Trudny związek z PEDANTEM
01.03.2013

Mój facet to pedant i nie znosi bałaganu, więc sam lata ze ścierką i odkurzaczem” – cieszy się internautka Gosia. Bo pedantyzm leżący w granicach zdrowego rozsądku może być bardzo dobry. Pozwala prowadzić uporządkowane życie, pomaga w organizacji czasu i zadań, sprawia, że towarzyszy nam ład, skład i harmonia. Ale wszystko, co staje się irracjonalne, robi się też niebezpieczne. Nawet pedantyzm, który w oczach większości ludzi jest zaletą, może okazać się wadą nie do zaakceptowania – szczególnie dla partnera.

Pedant

Nerwica albo psychoza

Obsesyjny, szkodliwy pedantyzm może objawiać się jeszcze inaczej. Joanna z okolic Radomia przyznaje, że ona i jej mąż od lat mieszkają w niewyremontowanym mieszkaniu, bo on… nie ufa fachowcom. „Uważa, że tylko on zrobi to najlepiej, więc od ponad czterech lat dłubie w tempie żółwia, a mnie krew zalewa, gdy wracam do domu, w którym nic się nie zmienia. Setki razy mówiłam mu, że sam tego nie zrobi, że musimy wziąć fachowca, ale on tylko się wściekał i obrażał. Drzwi wejściowe mamy stare, bo żadne mu nie odpowiadają. Gdy zepsuła się pralka, nie zgodził się, żeby zadzwonić po pomoc, bo stwierdził, że nas oszukają, a i tak niczego nie naprawią. Sam wziął się za naprawę – przez dwa tygodnie byłam bez pralki, a i tak się znowu zepsuła i trzeba było kupić nową. On oczywiście w sobie winy nie widzi”.

Pedantyzm patologiczny czy obsesyjny to zaburzenie psychiczne wymagające leczenia. Często towarzyszy mu nerwica natręctw czy psychoza. Osoby, które doznają stanu psychozy, doświadczają zaburzeń świadomości, spostrzegania, a ich sposób myślenia zwykle ulega całkowitej dezorganizacji. Osoba znajdująca się w stanie psychozy ma przekonanie o realności swoich przeżyć i wydaje się jej, że funkcjonuje normalnie. Istotą psychozy jest brak krytycyzmu wobec własnych, nieprawidłowych spostrzeżeń i osądów. Z kolei dla nerwicy natręctw, czyli zespołu obsesyjno-kompulsywnego, charakterystyczne jest nieustanne powtarzanie tych samych czynności, obecność natrętnych myśli. Natręctwa są impulsami skłaniającymi do działania, wyobrażeniami uporczywie się narzucającymi albo czynnościami wielokrotnie wykonywanymi.

Pedant

Pedant kontra bałaganiarz

Najtrudniejsze zadanie stoi jednak przed osobą, która żyje z pedantem, a sama ma problem z… utrzymaniem porządku. Związek obsesyjnego pedanta z niereformowalnym bałaganiarzem przypomina nieustanną walkę – ten pierwszy żyje według ustalonych przez siebie zasad, których bezdyskusyjnie przestrzega i czego wymaga od bliskich. Bałaganiarz natomiast nie widzi problemu w dysharmonii, która go otacza, a utrzymanie porządku okazuje się dla niego zadaniem szalenie trudnym do wykonania. Jeśli nie pójdą na kompromis, ich związek prawdopodobnie nie przetrwa – zwłaszcza jeżeli ich zaburzenia mają charakter patologiczny. Kompromis oznacza bowiem wykonanie tytanicznej pracy nad sobą, tyle że osoby z takimi obsesjami uważają, że wszystko jest z nimi w porządku.

Co możesz zrobić?

Jeśli jesteś w związku ze skrajnym pedantem, nie czekaj, aż jego obsesja sprawi, że zaczniecie się nienawidzić.

- Spróbuj porozmawiać z partnerem. Pamiętaj, aby zawsze w tego typu rozmowach zwracać uwagę na swoje odczucia. Nie mów: „twój pedantyzm jest nienormalny”. Lepiej powiedz: „czuję się zaniedbana, ponieważ więcej uwagi poświęcasz sprzątaniu”. Podkreśl, że jego postawa cię męczy i że nie widzisz sensu w takiej drobiazgowości. Bądź stanowcza.

Pedant

- Zaproponuj wspólne sesje u psychologa lub psychiatry. Zwróć uwagę partnera, że w waszym związku nie układa się dobrze, że nie najlepsze relacje między wami odbijają się na dzieciach. Podkreśl, ze bardzo zależy ci na spotkaniu ze specjalistą – udajcie się do niego razem, a twojemu partnerowi będzie raźniej.

- Chroń dzieci. Nie pozwól, aby od najmłodszych lat dały się zmanipulować ojcu, który żąda, aby wszystko odbywało się według ustalonych przez niego (absurdalnych) zasad. I nie kłóćcie się przy nich.

- Zgłoś się do poradni przeciwdziałania przemocy w rodzinie w swoim mieście. Opowiedz o problemie specjaliście, który zaproponuje rozwiązanie.

- Pamiętaj, że nie jesteś skazana na życie z kimś takim. Jeśli twój partner to obsesyjny pedant, a do tego choleryk ze skłonnościami do zachowań agresywnych, powinnaś odejść i odizolować od niego dzieci. Osoba, która ma problem psychiczny, musi sama najpierw chcieć się zmienić. Nie jesteś w stanie zrobić tego za niego. Jeżeli on nie chce pomocy, ratuj siebie i wasze dzieci.

Ewa Podsiadły-Natorska

Pedant

(Nie)perfekcyjny pan domu

Jedna z internautek w poście zatytułowanym „Piekło z pedantem-cholerykiem” opowiada: „Moj mąż jest pedantem. Podejrzewam u niego psychiczne dysfunkcje w postaci być może psychozy lękowej czy zachowań obsesyjnych. Podobne wnioski wysnuł zaprzyjaźniony lekarz psychiatra. Jest bezwzględnie poukładany, uporządkowany. Jego pedanteria i skrupulatność nie pozwala nam z synem (lat 5) normalnie funkcjonować, czuć się w domu jak w azylu, swobodnie. Mąż nie może się powstrzymać od robienia swoich porządków w domu. Potrafi 20 razy na godzinę przecierać błyszczące już blaty. W lodówce musi być poukładane według jego porządku. Te czynności wzbudzają uśmiech u rodziny i znajomych, ale mi nie jest do śmiechu, bo to piekło. Gdyby mąż poprzestał na sprzątaniu, myślę, że byłoby to pół biedy. Ale on wkłada to całą swoją złość i agresję. Jest cholerykiem”.

Autorka tej wypowiedzi przyznaje, że zaczyna czuć się w domu jak intruz. Podobne odczucia ma również jej rodzina, gdy ją odwiedza. „Próbowałam różnych metod – próśb, rozmów, gróźb, izolowania się. Wylądowałam z depresją u psychiatry, dostałam lek antydepresyjny, który brałam osiem miesięcy. Myślę, że jest chory i powinien się leczyć, ale jak do tego doprowadzić?” – zastanawia się internautka. Nie ona jedna ma taki problem. W sieci aż roi się od wpisów tego typu. „Mój facet to toksyczny pedant. Wszystko musi być ułożone pod linijkę według jego widzimisię, a gdy o czymś zapomnę, robi mi awantury. I ciągle mnie poniża – mówi, że do niczego się nie nadaję, że jestem niechlujem (co nie jest prawdą), że się z nim nie liczę. Mam już tego dość” – wyznaje Agnieszka. A Daga dodaje: „Mój chłopak zrobił mi ostatnio awanturę o okruszek (!!!), który został na kuchennym stole”.

Polecane wideo

Komentarze (15)
Ocena: 5 / 5
Anonim (Ocena: 5) 02.03.2013 12:16
Wolałabym mieć faceta pedanta. Moglby sobie nawet latać co 5 minut ze scierką, ale to i tak lepsze niż facet brudas wokół którego trzeba latać jak koło dziecka.
odpowiedz
Olka (Ocena: 5) 02.03.2013 00:02
Mam podobny problem. Jestem studentką i mieszkam ze współlokatorkami, które sa ogromnymi bałaganiarami. Prasują- nie z schowają deski i żelaza; prostują włosy, malują- nie odłożą tego do szafki, tylko pozostawiają rozwalone. Bardzo mnie to złości. Zmywanie naczyń było największym problemem, ale wprowadziłyśmy grafik. Całym sprzątaniem mieszkania generalnie zajmuję się ja, bo inaczej mieszkanie wyglądało by jak istny chlew. A najgorsze jest to, ze nie widza w tym bałaganie żadnego problemu.
zobacz odpowiedzi (3)
Anonim (Ocena: 5) 01.03.2013 22:22
dla mnie lepszy pedant niz taki balaganiarz z tego wzgledu,ze sama lubie porzadek i nie wyobrazam sobie zycia w chlewie
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 01.03.2013 10:41
Bardzo lubię porządek, gdy jest czysto i wszystko jest pięknie poukładane. Mój facet gdy zamieszkaliśmy razem raczej nie przejmował się porządkami. Jednak po pewnym czasie, sam stwierdził, że życie w porządku to super sprawa i zaczął się przykładać. Zawsze mnie chwali, że wszystko czyściutkie i sam bardzo pomaga. Wiadomo, zdarzają się dni, że sobie odpuszczamy i dom zmienia się w małe pobojowisko, bo każdemu czasem należy się odpoczynek. Teraz mieszkamy u jego rodziców, mają ogromny dom i masę niepotrzebnych rzeczy, brud w łazience, kuchni, wszędzie. Ciężko mi to znieść, a przecież nie będę grzebała w ich rzeczach. Chyba mi nie wypada wtrącać się do ich stylu prowadzenia domu, co myślicie?
zobacz odpowiedzi (3)
Anonim (Ocena: 5) 01.03.2013 02:29
Niestety, sama zachowuję się tak jak panowie opisani w artykule. Mam nerwicę natręctw i czuję się jak niewolnik tej psychozy. Zero spontaniczności (a mam 25 lat). Owszem, planuję wizytę u psychiatry.
zobacz odpowiedzi (4)

Polecane dla Ciebie